Pieczarki polowe rosną na skrajach dróg, przyleśnych łąk i na samych łąkach.Gdy pieczarki, dotykany zmienia barwę na biało-żółtawą, biało-oliwkową, trzonek (zwany także nóżką) nie wyrasta z pochewki, lecz ma jedynie nieco zgrubiałą podstawę - zazwyczaj ubrudzoną ziemią po wyjęciu okazu z jego stanowiska. Wyraźnie widać pierścień i ciemno zabarwione blaszki pod kapeluszem, które początkowo są białawe, potem różowieją i w końcu stają się koloru czekoladowobrunatnego. Kapelusz ma nieregularny kształt, ma widoczne pęknięcia na brzegach i lekko postrzępione brzegi. Powierzchnia kapelusza jest drobno łuseczkowata rzadko gładka. Skórka kapelusza ma kolor biały i można ją dość łatwo ściągać uchwyciwszy jej brzeg. Nie ma stałego nakrapiania a widoczne ciemniejsze plamki to tylko złuszczona skórka. Grzyb ma znajomy zapach podobny do zapachu pieczarki hodowlanej lecz o lekkim zabarwieniu anyżkowym. Dzikie pieczarki polowe zebrane nawet w fazie niezbyt rozwiniętych się kapeluszy, po pewnym czasie rozwiną je ukazując ciemne blaszki. Blaszki następnie jeszcze trochę sciemnieją i mogą przybrać kolor prawie czarny. Przerośnięte już pieczarki polowe mają dość duże kapelusze i bardzo często są już znacznie nadjedzone przez robaki i ślimaki. Pieczarki znakomicie nadają się do zup i gulaszy, smakują dobrze pokrojone w kawałki i smażone na patelni z cebulką. Posolone do smaku stanowią dobrą przystawkę . /Lubie pieczarki i mogę je jeść całym rokiem :p
Pieczarki polowe rosną na skrajach dróg, przyleśnych łąk i na samych łąkach.Gdy pieczarki, dotykany zmienia barwę na biało-żółtawą, biało-oliwkową, trzonek (zwany także nóżką) nie wyrasta z pochewki, lecz ma jedynie nieco zgrubiałą podstawę - zazwyczaj ubrudzoną ziemią po wyjęciu okazu z jego stanowiska. Wyraźnie widać pierścień i ciemno zabarwione blaszki pod kapeluszem, które początkowo są białawe, potem różowieją i w końcu stają się koloru czekoladowobrunatnego. Kapelusz ma nieregularny kształt, ma widoczne pęknięcia na brzegach i lekko postrzępione brzegi. Powierzchnia kapelusza jest drobno łuseczkowata rzadko gładka. Skórka kapelusza ma kolor biały i można ją dość łatwo ściągać uchwyciwszy jej brzeg. Nie ma stałego nakrapiania a widoczne ciemniejsze plamki to tylko złuszczona skórka. Grzyb ma znajomy zapach podobny do zapachu pieczarki hodowlanej lecz o lekkim zabarwieniu anyżkowym. Dzikie pieczarki polowe zebrane nawet w fazie niezbyt rozwiniętych się kapeluszy, po pewnym czasie rozwiną je ukazując ciemne blaszki. Blaszki następnie jeszcze trochę sciemnieją i mogą przybrać kolor prawie czarny. Przerośnięte już pieczarki polowe mają dość duże kapelusze i bardzo często są już znacznie nadjedzone przez robaki i ślimaki. Pieczarki znakomicie nadają się do zup i gulaszy, smakują dobrze pokrojone w kawałki i smażone na patelni z cebulką. Posolone do smaku stanowią dobrą przystawkę . /Lubie pieczarki i mogę je jeść całym rokiem :p