Platon nie nazywa bogiem tej, przyczyny, ale w niektórych miejscach oddziela tę przyczynę i wyodrębnia rozum, jako piaty składnik rzeczywistości.
W tych fragmentach, w których Platon mówi oddzielnie o przyczynie syntezy ograniczonego i nieograniczonego być może możemy identyfikować ją z koniecznością, ale problem wymaga dyskusji. Należy samemu to przemyśleć.
W "Filebie" obwołuje się Platon do ustaleń pitagorejskich. Być może dialog ten pozostałby dla nas niezrozumiały, jeśli chodzi o interpretacji.
Ale ich rozstrzygnięcia i rozwiązania dostarcza kolejny, jeden z ostatnich pism Platona, dialog "Timajos”.Tytuł pochodzi od uczestnika dialogu, a już w starożytności temu dialogowi nadawano tytuł „Timajos Pitagorejczyk".
Sokrates jest w najważniejszej części dialogu dekoracją, natomiast wielka opowieść o powstaniu świata wkłada Platon w usta filozofa pitagorejskiego w postaci autentycznej opowieść przedstawia nie w postaci wywodu dialektycznego, a w postaci wypowiedzi, monologu.
Po raz pierwszy mamy u Platona do czynienia z sytuacja, której powiada: świat fenomenalny, ten, w którym żyjemy powstał w określonym momencie, a przed owym momentem, kiedy nie było świata, rzeczywistości wyglądała zupełnie inaczej.
Chociaż nie jest to opowieść o stworzeniu świata, tylko o powstaniu. Trzeba odróżniać te terminy, ponieważ nigdzie w filozofii starożytnej nie mamy koncepcji powstawania świata z niczego.
Dopiero św. Augustyn stworzył koncepcje, w której nie było nic tylko bóg i On powołał do życia świat z nicości, nie z siebie, tylko z nicości.
Przed powstaniem świata fenomenalnego były tylko trzy elementy: (1) Demiurg - konstruktor, budowniczy, tego terminu Platon używa zamiennie z terminem bóg i zawsze obdarza epitetem Dobry.
Dobry, bo sam fakt nadania ideiDobra charakteru dynamicznego (w epoce akademickiej) i odróżnienie jej przez Platona od innych idei musiało w konsekwencji, w rozwoju systemu platońskiego doprowadzić do czegoś takiego jak oderwanie się a idei Dobra od wzorów-modeli i fakt, że zaczęła ona dążyć własnym życiem, niezależnie od świata idei, bez ścisłego związku ze światem idei.
Platońska idea Dobra drogą hipostazy przekształciła się w odrębny byt - D OBREGO DEMIURGA.
Platon nie nazywa bogiem tej, przyczyny, ale w niektórych miejscach oddziela tę przyczynę i wyodrębnia rozum, jako piaty składnik rzeczywistości.
W tych fragmentach, w których Platon mówi oddzielnie o przyczynie syntezy ograniczonego i nieograniczonego być może możemy identyfikować ją z koniecznością, ale problem wymaga dyskusji. Należy samemu to przemyśleć.
W "Filebie" obwołuje się Platon do ustaleń pitagorejskich. Być może dialog ten pozostałby dla nas niezrozumiały, jeśli chodzi o interpretacji.
Ale ich rozstrzygnięcia i rozwiązania dostarcza kolejny, jeden z ostatnich pism Platona, dialog "Timajos”.Tytuł pochodzi od uczestnika dialogu, a już w starożytności temu dialogowi nadawano tytuł „Timajos Pitagorejczyk".
Sokrates jest w najważniejszej części dialogu dekoracją, natomiast wielka opowieść o powstaniu świata wkłada Platon w usta filozofa pitagorejskiego w postaci autentycznej opowieść przedstawia nie w postaci wywodu dialektycznego, a w postaci wypowiedzi, monologu.
Po raz pierwszy mamy u Platona do czynienia z sytuacja, której powiada: świat fenomenalny, ten, w którym żyjemy powstał w określonym momencie, a przed owym momentem, kiedy nie było świata, rzeczywistości wyglądała zupełnie inaczej.
Chociaż nie jest to opowieść o stworzeniu świata, tylko o powstaniu. Trzeba odróżniać te terminy, ponieważ nigdzie w filozofii starożytnej nie mamy koncepcji powstawania świata z niczego.
Dopiero św. Augustyn stworzył koncepcje, w której nie było nic tylko bóg i On powołał do życia świat z nicości, nie z siebie, tylko z nicości.
Przed powstaniem świata fenomenalnego były tylko trzy elementy: (1) Demiurg - konstruktor, budowniczy, tego terminu Platon używa zamiennie z terminem bóg i zawsze obdarza epitetem Dobry.
Dobry, bo sam fakt nadania ideiDobra charakteru dynamicznego (w epoce akademickiej) i odróżnienie jej przez Platona od innych idei musiało w konsekwencji, w rozwoju systemu platońskiego doprowadzić do czegoś takiego jak oderwanie się a idei Dobra od wzorów-modeli i fakt, że zaczęła ona dążyć własnym życiem, niezależnie od świata idei, bez ścisłego związku ze światem idei.
Platońska idea Dobra drogą hipostazy przekształciła się w odrębny byt - D OBREGO DEMIURGA.