Barok przypada na wiek XVII, ale pierwsze wyraźne jego elementy pojawiły się dopiero ok. 1610 r., a niemal do lat dwudziestych utrzymywał się, szczególnie w kręgach dworskich, renesansowy strój z kryzą i francuskim fortugałem. Wpływy hiszpańskie po klęsce wielkiej Armady malały, potęgą morską stała się Anglia, rozkwit przeżywało holenderskie mieszczaństwo (które okazało się bardzo konserwatywne w kwestiach ubioru i gdy już własny strój wymyśliło, długo się go trzymało), a po wojnie trzydziestoletniej i dojściu do władzy Ludwika XIV (koronowany został w 1643 r., ale faktycznie rządy objął w 1661 r.) ton zaczęła nadawać absolutystyczna Francja. We Francji o wszystkim decydował król (król Słońce), a w kwestiach mody jego metresy i - jako popularyzatorzy nowych trendów - dworzanie. W znacznym stopniu jest tak do dziś. Ceremoniał dworski był skodyfikowany do ostatniego szczegółu. Ludwikowi XIV zależało na budowaniu francuskiej hegemonii we wszystkich dziedzinach, a jego minister Colbert rozumiał, że od dominacji oręża ważniejsza jest dominacja francuskiej gospodarki i kultury. Dzięki niemu już w 1663 r. powstała Akademia Inskrypcji i Literatury, która wbrew nazwie zajmowała się szeroko pojętym wzornictwem, inspirując i zamawiając projekty najwyższej jakości przedmiotów codziennego użytku, łącznie z meblami i wzorami tapet. Aby budować prestiż francuskiej kultury na polecenie Wersalu co miesiąc wykonywano pełnowymiarowe manekiny ubrane według najnowszej dworskiej mody i rozsyłano na główne europejskie dwory. Dzięki temu nawet elementy ubioru wywodzące się np. z Holandii przyjmowały się w całej Europie dopiero po egzaminie zdanym na francuskich salonach. Barok wprowadził do stroju renesansowego kilka nowych elementów, które nie tylko zmieniły jego wygląda ale i sposób noszenia i tym samym doprowadził do powstania dwóch różnych ubiorów funkcjonujących jednocześnie - sztywnego i niewygodnego stroju formalnego (dworskiego), oraz stroju typu casual, noszonego przy mniej zobowiązujących okazjach. Jednak przede wszystkim przejął i zmienił elementy stroju renesansowego i tak znacznie zmienił ich proporcje, że powstała nowa jakość. W okresie baroku zmieniała się wysokość talii, stopień dopasowania górnej części ubioru (stanika), kształt i głębokość dekoltu, sposób eksponowania spodnich części garderoby, wielkość i dekoracja głowy oraz sposób formowania proporcji sylwetki przez różnicowanie szerokości spódnicy i linii ramion (rękawy), w której w dalszym ciągu ważna była wąska talia, ale ideałem przestała być idealna klepsydra. Po raz pierwszy pojawił się również element pozornie drobny, ale w całym stroju barokowym najważniejszy - odkryte ramiona. To była obyczajowa rewolucja, ponieważ najgłębszy nawet dekolt nie zmienia faktu, że piersi pokazuje kobieta ubrana, natomiast odsłonięte ramiona oznaczają, że kobieta jest już właściwie rozebrana.
Barok przypada na wiek XVII, ale pierwsze wyraźne jego elementy pojawiły się dopiero ok. 1610 r., a niemal do lat dwudziestych utrzymywał się, szczególnie w kręgach dworskich, renesansowy strój z kryzą i francuskim fortugałem.
Wpływy hiszpańskie po klęsce wielkiej Armady malały, potęgą morską stała się Anglia, rozkwit przeżywało holenderskie mieszczaństwo (które okazało się bardzo konserwatywne w kwestiach ubioru i gdy już własny strój wymyśliło, długo się go trzymało), a po wojnie trzydziestoletniej i dojściu do władzy Ludwika XIV (koronowany został w 1643 r., ale faktycznie rządy objął w 1661 r.) ton zaczęła nadawać absolutystyczna Francja. We Francji o wszystkim decydował król (król Słońce), a w kwestiach mody jego metresy i - jako popularyzatorzy nowych trendów - dworzanie. W znacznym stopniu jest tak do dziś. Ceremoniał dworski był skodyfikowany do ostatniego szczegółu. Ludwikowi XIV zależało na budowaniu francuskiej hegemonii we wszystkich dziedzinach, a jego minister Colbert rozumiał, że od dominacji oręża ważniejsza jest dominacja francuskiej gospodarki i kultury. Dzięki niemu już w 1663 r. powstała Akademia Inskrypcji i Literatury, która wbrew nazwie zajmowała się szeroko pojętym wzornictwem, inspirując i zamawiając projekty najwyższej jakości przedmiotów codziennego użytku, łącznie z meblami i wzorami tapet. Aby budować prestiż francuskiej kultury na polecenie Wersalu co miesiąc wykonywano pełnowymiarowe manekiny ubrane według najnowszej dworskiej mody i rozsyłano na główne europejskie dwory. Dzięki temu nawet elementy ubioru wywodzące się np. z Holandii przyjmowały się w całej Europie dopiero po egzaminie zdanym na francuskich salonach.
Barok wprowadził do stroju renesansowego kilka nowych elementów, które nie tylko zmieniły jego wygląda ale i sposób noszenia i tym samym doprowadził do powstania dwóch różnych ubiorów funkcjonujących jednocześnie - sztywnego i niewygodnego stroju formalnego (dworskiego), oraz stroju typu casual, noszonego przy mniej zobowiązujących okazjach. Jednak przede wszystkim przejął i zmienił elementy stroju renesansowego i tak znacznie zmienił ich proporcje, że powstała nowa jakość.
W okresie baroku zmieniała się wysokość talii, stopień dopasowania górnej części ubioru (stanika), kształt i głębokość dekoltu, sposób eksponowania spodnich części garderoby, wielkość i dekoracja głowy oraz sposób formowania proporcji sylwetki przez różnicowanie szerokości spódnicy i linii ramion (rękawy), w której w dalszym ciągu ważna była wąska talia, ale ideałem przestała być idealna klepsydra. Po raz pierwszy pojawił się również element pozornie drobny, ale w całym stroju barokowym najważniejszy - odkryte ramiona. To była obyczajowa rewolucja, ponieważ najgłębszy nawet dekolt nie zmienia faktu, że piersi pokazuje kobieta ubrana, natomiast odsłonięte ramiona oznaczają, że kobieta jest już właściwie rozebrana.