Question

Jak się nazywa strój męski w Polonezie? Bardzo proszę o pomoc Z góry dziękuje

Answer 1

Będziesz moją dziewczyną? :)

Answer 2

POLONEZ-Ubiór męski: W dawnej Polsce panowała ogromna różnorodność, noszono szaty o różnym                charakterze i różnego pochodzenia. Charakter polskiego stroju szlacheckiego, w którym                znaleźć można wiele elementów wschodnich (tureckich i tatarskich) kształtował się                przez kilkaset lat, a najbardziej popularnym strój ten stał się w siedemnastym wieku.                W tradycyjnym ubiorze polskiego szlachcica najważniejszy był żupan i kontusz, przewiązane                specjalnym pasem kontuszowym. Ponadto szlachta nosiła charakterystyczne czapki,                buty i szable. Żupan – to prosta, długa, obcisła, męska suknia z niewysokim kołnierzem,                długimi rękawami, zapinana z przodu na guzy i pętelki. Jego kolor zależał od pozycji,                jaką zajmowała w społeczeństwie nosząca go osoba. Żupany nosiła nie tylko szlachta.                Mieszczanie mieli żupany żółte, utkane z łyka, czyli włókien konopnych, dlatego                w języku staropolskim mieszczan nazywano łyczkami. Żydzi nosili żupany w kolorze                czarnym, chłopi i biedna szlachta – płócienne lub z szarej, nie farbowanej wełny.                Bogatsi szl achcece mieli żupany czerwone, czyli karmazynowe. Suknię tę przewiązywano                cienkim miękkim pasem z tkaniny lub ze skóry, do którego przypasana była szabla                polska, nazywana karabelą. Na żupan wkładano długi, nie zapinany kontusz z wysokim,                nie zapinanym, wywiniętym kołnierzem z wyłogami. Kontusz w odróżnieniu od żupana                nosiła wyłącznie szlachta. Charakterystyczną cechą kontusza były rozcięte rękawy,                tak zwane wyloty. Szlachcic mógł zarzucić je na plecy lub włożyć za pas. Kontusz                najczęściej uszyty był z materiału w kolorze kontrastującym z żupanem. Po włożeniu                żupana i kontusza szlachcic przepasywał się pasem kontuszowym, który jest najbardziej                charakterystyczną część stroju polskiego. Pas był ozdobny i bardzo długi – miał                od dwóch i pół do czterech metrów długości. Czapka stanowiła nie mniej ważny element                stroju. Składała się z "główki", czyli wierzchu pokrytego zwykle tym samym materiałem,                z którego uszyto żupan, i z futrzanego otoka. Przecięcie na przodzie czapki ozdabiano                piórem przymocowywanym ozdobną br oszą. Czapka stanowiła nie tylko ozdobę i uzupełnienie                stroju, chroniła także przed deszczem, zimnem i wiatrem, szczególnie podczas jazdy                konnej. Po zejściu z konia zwykle noszono ją w ręku lub wieszano na rękojeści szabli.                Zdejmowanie czapki przed kimś było wyrazem hołdu lub powitania, któremu towarzyszyło                popularne powiedzenie: "Czołem waszmościom!" Buty używane na co dzień wyrabiano                ze skóry farbowanej na kolor żółty i smarowano woskiem, by chronić je przed wodą.                Przy ważnych okazjach szlachcic wkładał buty z długimi pofałdowanymi cholewami,                zdobione haftem i wytłoczeniami. Im lepsza była skóra, tym więcej fałd można było                z niej ułożyć, skąd wzięło się przysłowie "poznać pana po cholewach". Takie buty                różniły się znacznie od obuwia noszonego przez ludzi z warstw niższych. Ich buty                uszyte były oszczędnie i farbowane na czarno albo wręcz wyrabiane z drewna i ocieplane                wkładaną do wewnątrz słomą. Wśród szlachty dobór kolorów kontuszy, żupanów i czapek                nie był przypadkowy. Król mógł szlachcicowi zabronić nos zenia strojów w kolorze                karmazynowym, jeżeli ten dopuścił się na przykład zdrady. Mieszkająca w bogatych                dworach szlachta towarzysząca możnemu i wszyscy słudzy mieli ubrania w tych samych                kolorach. Tę grupę ludzi nazywano "barwą", co było niezwykle ważne podczas działań                wojennych, kiedy trzeba było z daleka odróżnić wojsko własne od nieprzyjacielskiego.                Ubiór damski: Narodowy strój kobiecy, podobnie jak męski, wykształcił się w XVI                wieku pod wpływem mód wschodnich. Zachował on jednak podatność zarówno na wzory                przychodzące z Zachodu, jak i rodzime osobliwości. Ówczesna kobieta zakładała na                głowę czepiec lub kołpak obszyty futrem, który zakrywał włosy, natomiast dziewczęta                nosiły wianki lub toczenice. Szyję okrywano rańtuchem, czyli białą chustą spadającą                na ramiona, o bogatej ornamentyce haftowanej kolorowym jedwabiem i złotem. Kwefy,                kryzy, koronki i giezła kryły cały gors ujęty stanikiem. Spódnica była fałdowana                i bardzo długa, przewiązywana paskiem. Na suknię zarzucano futro lub płaszcz. Biżuterię                stanowiły głównie perły, cenione ze względu na barwę i połysk. Naszywano je przede                wszystkim z przodu czepca, czyli na tzw. bramce. Wiek XVII przyniósł istotne zmiany                w stroju niewieścim. Odsłonięto wtedy bowiem gors i włosy, włożono salopy bez rękawów,                jupki do kolan, a nawet całkiem francuskie rogówki. Z Francji przyszła też suknia                alamoda, która składała si ę z dwóch części i stanika z rozcinaną baskinką, która                była skrojona jak męski pouropoint lub kazajka. Suknię tę obszywano często pasamonami,                na ogół jedwabnymi. Strój kobiecy uzupełniano polskim futrem, choćby w postaci bramowania,                czyli obrzeżenia. Ulegał on jednak ciągłym przemianom i nawet w tym samym okresie                był bardzo różnorodny. Dopiero w XVIII wieku pojawiły się kontusiki dla kobiet,                wzorowane na męskich.