Do tej pory muzyka europejska miała charakter międzynarodowy, stanowiąc wspólny zbiór, w którym największe znaczenie miały: Włochy, Francja i Niemcy. Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, a odegrały bardzo istotnę rolę - pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności akcentowały elementy rodzime. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu. Utwory kompozytorów przyczyniały się do ocalenia ojczystego języka i upowszechniania narodowej poezji. Stosowano stylizacje tańców narodowych, a także typowe zwroty melodyczno-rytmiczne, wywodzące się z ludowych źródeł. Dzieła wokalno-instrumentalne często były wielką podporą dla danego narodu i stanowiły rodzaj "pokrzepienia serc".
Przedstawiciele szkół narodowych to:
Szkoła rosyjska:
Michał Glinka stworzył podstawy stylu narodowego;
Aleksander Dargomyżski wywarł wpływ na działalność Potężnej Gromadki;
Potężna Gromadka: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow.
Szkoła czeska: Bedrich Smetana oraz Antonin Dworzak.
Skandynawia: Edvard Grieg, przedstawiciel szkoły norweskiej;
Jean Sibelius, przedstawiciel szkoły fińskiej.
Muzyka polska: S . Moniuszko, F. Chopin, H. Wieniawski;
-szkoły narodowe to jeden z kierunków muzycznych XIX w.
-kompozytorzy zainteresowali się rodzimym folklorem
-korzystano z legend, mitów, wydarzeń historycznych
-w tamtych czasach najbardziej znana szkoła to rosyjska szkoła "Potężna gromadka"
Do tej pory muzyka europejska miała charakter międzynarodowy, stanowiąc wspólny zbiór, w którym największe znaczenie miały: Włochy, Francja i Niemcy. Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, a odegrały bardzo istotnę rolę - pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności akcentowały elementy rodzime. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu. Utwory kompozytorów przyczyniały się do ocalenia ojczystego języka i upowszechniania narodowej poezji. Stosowano stylizacje tańców narodowych, a także typowe zwroty melodyczno-rytmiczne, wywodzące się z ludowych źródeł. Dzieła wokalno-instrumentalne często były wielką podporą dla danego narodu i stanowiły rodzaj "pokrzepienia serc".
Przedstawiciele szkół narodowych to:
Szkoła rosyjska:
Michał Glinka stworzył podstawy stylu narodowego;
Aleksander Dargomyżski wywarł wpływ na działalność Potężnej Gromadki;
Potężna Gromadka: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow.
Szkoła czeska: Bedrich Smetana oraz Antonin Dworzak.
Skandynawia: Edvard Grieg, przedstawiciel szkoły norweskiej;
Jean Sibelius, przedstawiciel szkoły fińskiej.
Muzyka polska: S . Moniuszko, F. Chopin, H. Wieniawski;
Muzyka francuska: C. Franck,
Muzyka hiszpańska: I. Albeniz.
Muzyka węgierska: F. Liszt.
Pozdrawiam.