Question

Jaką rolę chciałbyś grać i dlaczego?

Answer 1

KOPCIUSZEK (ze spokojem):

 

Matko, to pierwsze i drugie;

To zadanie wcale nie było długie...

I pytanie: czy mogę iść na bal?

Przecież mam suknie, przecież mam szal...

 

MACOCHA (wybucha gniewem):

 

Jeśli przebierzesz dwa garnce w godzinę

Może pojedziesz na ten bal

Może damy tobie suknię i szal (to mówiąc mruga do córek, które z trudem powstrzymują się od śmiechu)

 

KOPCIUSZEK (już w kuchni):

 

Gołąbeczki, gołąbeczki!

Przylećcie z nad Srebrnej Rzeczki

Szybciutko, nie po trochu,

Przebierzcie dwa garnce grochu

Jeśli to zrobicie, to jestem o cal

Od wyjazdu na piękny, królewski bal.

 

(gołąbki uwijają się, po chwili praca ukończona. Kopciuszek idzie do Macochy.)

 

MACOCHA:

 

Nie będziesz na balu,

Nie masz sukni, ani szala.

 

(Kopciuszek patrzy na nią błagalnym wzrokiem.)

 

Nie pomoże żadne „ale”

Nie sprzeciwiaj mi się wcale...(okazuje wielką złość dla Kopciuszka)

Uczesz teraz córki moje ,

Przygotuj im stroje...

 

(pokazuje przez przypadek starą suknię Kopciuszka.)

 

KOPCIUSZEK:

 

Przecież to jest moja suknia...

 

MACOCHA:

 

Tu nic nie jest twoje!!!

 

(Kopciuszek wyjmuje suknie z szafy, zaczyna czesać siostry)

 

SCENA TRZECIA

 

Osoby: Kopciuszek, Marynia, Oleńka, Ojciec

OLEŃKA (siedząc przed lustrem razem z Marynią)

 

Kopciuszku, chcę złotą klamrę i dwie wstążki!

 

MARYNIA:

 

Ja chcę spineczki srebrne jak pieniążki!

 

OLEŃKA:

 

Ja chcę trzewiki jedwabiem wyszywane!

 

MARYNIA:

 

Ja chcę mieć włosy modnie uczesane!

 

OLEŃKA:

 

Czesz nas, czesz, Kopciuszku, szkoda czasu!

Pewnie królewicz czeka na nas już z tarasu!

 

MARYNIA:

 

Czy ty nie rozumiesz? Prędzej!

 

KOPCIUSZEK:

 

Już lecę! Już, pędzę!

 

MARYNIA (do Oleńki):

 

Wreszcie mamy porządne uczesanie!

 

(do Kopciuszka)

 

Masz jeszcze jedno zadanie!

Wymaluj nas ładnie, przypudruj nam policzki,

Byśmy wyglądały jak piękne księżniczki.

 

(Kopciuszek to robi)

 

Włóż nam proszę pantofelki,

Te świecące jak muszelki.

 

OLEŃKA:

 

Ja poproszę... te różowe!

 

KOPCIUSZEK:

 

Jeszcze chwilkę... O, gotowe!

 

(w tej chwili wchodzi ojciec)

 

OJCIEC (wprowadza siostry do karety)

 

Już gotowe moje damy?

Proszę bardzo, wsiadamy!

 

SCENA CZWARTA

 

Osoby: Kopciuszek, Wróżka

 

(Kopciuszek siedzi w kuchni i płacze)

 

KOPCIUSZEK:

 

Co mam robić? Tak bym chciała,

Żebym się w pałacu królewskim znajdowała...

 

(nagle słyszy czyjś głos)

 

WRÓŻKA:

 

Nie martw się Kopciuszku, otrzyj łzy swoje,

A w dostaniu się na bal, pomogą czary moje.

 

(Kopciuszek się odwraca i dziwi się)

KOPCIUSZEK:

 

Kim jesteś, śliczna pani

Co blasku jesteś bez granic?

 

WRÓŻKA:

 

Nie bój się! Jestem twoją chrzestną matką

Znana twoich rodziców doskonale dziadkom.

Wróćmy do problemu; skoczże do ogródka

Tam jest coś takiego: leży ziemi grudka,

Potem piękna grządka – z pięknymi dyniami

Pielęgnowanych dniami i nocami.

Zerwij jedną dynię, tę najładniejszą

Zamieni się w karetę – tę najprzedniejszą.

 

(Kopciuszek idzie do ogrodu, po chwili wraca z piękną dynią. Wróżka dotyka dyni i

staje się ona piękną karetą.

Na przedstawieniu można spuścić kurtynę i wnieść płaską karetę z kartonu.)

 

Teraz daj mi pułapkę na myszy.

Przynajmniej kilka godzin będzie tutaj ciszy. (Również z kartonu – myszy. Dziewczynki za sceną mogą udawać ich pisk.

„Przemienianie” się myszy może być zrobione zgodnie z instrukcją karety.)

 

Co za rumaki! Co za konie!

Stanęłyby w swojego właściciela obronie!

* * *

Weźmy sobie tego oto szczura.

Hop! Co za wąs! Jaka na twarzy chmura!

 

KOPCIUSZEK (ze śmiechem):

Jeszcze nie widziałam mysiego woźnicy

Co by końmi powoził kiedyś na ulicy!

 

WRÓŻKA:

 

Nie śmiej się! Stań teraz, o, właśnie tak

Hop! Masz suknię obszywaną złotem... jak mak!

A na nogach! Mięciutkie trzewiczki

Z bardzo drogiej skóry – popieliczki.

Czas już wyruszyć... pojedziesz karocą.

Lecz pamiętaj kochana – wróć przed północą!

 

KOPCIUSZEK:

 

Pamiętam! Nie powiem o tym nikomu...

Przed północą będę w domu!

 

SCENA PIĄTA

Osoby: Królewicz, Kopciuszek, Oleńka

 

(Kopciuszek wchodzi do pałacu, wita się z królewiczem)

 

KRÓLEWICZ (do siebie):

 

Co to za dama kroczy po schodach?

Co za wytworność, co za uroda...

Co za szlachcianka? Co za księżniczka?

Tak urodnego przychodzi tu liczka?

Lecz choćby co to jest za panna?

Która jaśnieje jak zorza poranna?

 

(do Kopciuszka)

 

Czy można do tańca prosić córkę szlachcica?

 

KOPCIUSZEK:

 

Ależ, oczywiście.

 

KRÓLEWICZ:

 

Nie spotkałem jeszcze takiej panny, jak długa i szeroka państwa mego granica.

 

(do siebie)

 

Od dawna chciałem mieć taką żonę; czy rozkwitały, czy przekwitały liście.

 

OLEŃKA:

 

Och, jak lekko kroczy!

Jakie ma piękne oczy!

 

 

KRÓLEWICZ (do Kopciuszka) :

 

Przetańczmy proszę nockę całą.

Na następnym balu... ciągle będzie mało.

Tańczmy ile sił się ma

Proszę – tyle – jak się da!

 

KOPCIUSZEK:

 

Północ się zbliża, ja już nie mogę,

Muszę jechać do domu. Dobranoc. Więc wyjdę na drogę.

 

SCENA SZÓSTA

Osoby: Narrator, Królewicz, Ojciec, Macocha, Marynia, Oleńka

 

 

NARRATOR:

 

Więc Kopciuszek wrócił do domu.

Na balu nie udało się jej rozpoznać nikomu.

Trzy noce trwał bal.

Który „przenosił” się z sal do sal...

To było w roli wstępu,

Bo królewicz trzeciej nocy uciekł się do podstępu:

 

KRÓLEWICZ:

 

Wysmarujcie smołą te schody

I tutaj nam „wpadnie jak kamień do wody”

Jeśli się ze smoły nie wydostanie,

To jutro już żoną moją zostanie.

 

NARRATOR:

 

Nie udał się plan królewicza – przeskoczyła kałużę zwinnie jak wróbelek

Tylko ugrzązł jeden, malutki pantofelek.

Nazajutrz kazał królewicz przymierzyć wszystkim pannom trzewiczek

Lecz za mały był dla nich ten mały buciczek.

Doszli wreszcie do domu Macochy

Córki przywdziały najlepsze pończochy

 

KRÓLEWICZ (zmartwiony)

 

OJCIEC:

 

Jest jeszcze jedna, służka domowa, lecz to nie jej pantofelek.

Bo najlepsze – chodaki bierze na Mszę w niedzielę

 

KRÓLEWICZ:

 

To ją zawołajcie, choćby to była służka.

 

MACOCHA, MARYNIA, OLEŃKA:

 

Nie zawołamy tego Kopciuszka!

 

NARRATOR:

 

Królewicz tak nalegał, że rodzina się zgodziła

I się okazało, że jego dziewczyna to była.

 

 

SCENA SIÓDMA

Osoby: Kopciuszek, Królewicz, Król, Królowa, Macocha, Siostry,

 

 

KOPCIUSZEK:

 

Za chwilę będę królową, więc wyjawię to: gdyby nie Dobra Wróżka

Siedziałabym w kuchni w roli KOPCIUSZKA.

 

NARRATOR:

 

Jak to zwykle w bajkach bywa,

Młoda para żyła długo i była szczęśliwa.