Question

Jak realizowano ideę pokojowego roztrzygniecia sporów integracji europejskiej

Przyczyny Przejaw Skutki

Dlaczego europejska domokracja przyznała kryzys.

Przyczyny Przejaw Skutki

Prosze o pomooooc :)

Answer 1

Gdy bliżej przyjrzymy się krajobrazowi politycznemu współczesnej Europy, zauważymy ciekawą
prawidłowość: nie ma tu państw, które nie byłyby
w jakiś sposób związane z innymi. Mówimy, że
państwa się integrują. Niemal zawsze zachowująca
neutralność Szwajcaria ratyfikowała w 2005 roku
kolejne układy bilateralne (dwustronne) z Unią
Europejską, a wcześniej, w 2002 roku, przystąpiła
do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Kroki
te kończą powoli długą tradycję neutralności
Szwajcarii, która pomimo tego stanu od dawna
miała na swym terytorium ważne agendy ONZ
1
. Jeśli
skoncentrujemy się tylko na kontynencie europejskim, zauważymy tu: Unię Europejską i Organizację
Paktu Północnoatlantyckiego (NATO), Organizację
Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE),
Radę Europy, Europejskie Stowarzyszenie
Wolnego Handlu (EFTA), Europejski Obszar
Gospodarczy (EOG) oraz wiele organizacji subregionalnych, jak Rada Państw Morza Bałtyckiego,
Grupa Wyszehradzka, Beneluks czy Inicjatywa
Środkowoeuropejska. Wszystkie te przedsięwzięcia,
pomysły, organizacje są efektem prób integrowania
się państw pod różnymi względami: bezpieczeń-
stwa, gospodarki, polityki. Najczęściej spotykamy
cztery rodzaje integracji: polityczną, gospodarczą,
militarną oraz mieszaną. Tradycyjnie próbowano
przede wszystkim integracji militarnej w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Państwa, dążąc do uzyskania
większej siły na arenie międzynarodowej, wchodziły
w sojusze militarne mające charakter agresywny lub
obronny. Znakomitym tego przykładem jest Pakt
Północnoatlantycki (NATO), zawiązany po II wojnie
światowej przez państwa demokracji zachodniej
wokół Stanów Zjednoczonych, przeciwko zagro-
żeniu komunistycznemu i późniejszemu Układowi
Warszawskiemu zorganizowanemu przez Związek
Radziecki. Jest charakterystyczne, że integracja
w dziedzinie bezpieczeństwa zwykle nie dotyczy
sfery gospodarki, choć – oczywiście – może sprzyjać wzajemnemu handlowi i inwestycjom pomiędzy
państwami-stronami takiego układu. Jeśli tak się
dzieje, to raczej w wyniku spontanicznej reakcji
ludzi na zwiększenie bezpieczeństwa prowadzenia
interesów niż na skutek stanowienia wspólnego
prawa.
Drugi rodzaj integracji to próby wyłącznie gospodarcze, pozbawione wymiaru politycznego. Tu
najbardziej znane jest Europejskie Stowarzyszenie
Wolnego Handlu (EFTA), które powstało w roku
1960. Początkowo do EFTA należały: Austria,
Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja
i Wielka Brytania. Ta „zewnętrzna siódemka”
chciała stworzyć przeciwwagę dla „wewnętrznej
szóstki”, czyli szybko rosnącej w siłę Europejskiej
Wspólnoty Gospodarczej (Francja, Niemcy, Włochy,
Holandia, Belgia i Luksemburg), która powstała
w 1957 roku i – jako przykład integracji mieszanej
– zawiera w sobie składnik polityczny. Podobny do
EFTA charakter mają przedsięwzięcia regionalne
bądź wyspecjalizowane, np. Rada Państw Morza
Bałtyckiego.
Trzeci rodzaj integracji to przedsięwzięcia polityczne, mające na celu powołanie nowego, zintegrowanego państwa lub struktur, które pełnią
takie funkcje. W przeszłości Polska brała udział
przez ponad 400 lat w takim projekcie. Była to
Unia Lubelska, która połączyła Polskę i Litwę

W czasie debaty po wystąpieniu Jose Manuela Barroso posłowie do PE na ogół wspierali wezwanie przewodniczącego Komisji do budowania mocniejszej Unii, ale podkreślali także konieczność skuteczniejszego rozwiązywania problemów społecznych. Wielu zwracało uwagę, że propozycje tworzenia europejskiej federacji powinny być ambitniejsze. 

Największe grupy polityczne opowiedziały się za silnym budżetem UE, który pozwoli na finansowanie inwestycji i stymulowanie wzrostu. Grupy z prawej strony sali opowiadały się za ograniczeniem kompetencji Unii.