W październiku 1940 Niemcy utworzyli w Warszawie getto (nazwane oficjalnie Żydowską Dzielnicą Mieszkaniową), w którym 16 listopada 1940 zamknięto ok. 400 000 Żydów. Na skutek przesiedleń z innych gett wkrótce liczba ta sięgnęła ok. 460 000 ludzi. Było to największe skupisko ludności żydowskiej nie tylko na ziemiach okupowanej Polski, lecz także całej okupowanej Europy. W wyniku katastrofalnych warunków bytowania, chorób i głodu (w 1941 norma żywnościowa dla Żydów w getcie wynosiła 183 kalorie, w porównaniu do 2613 dla Niemców]) do połowy 1942 zmarło w nim ok. 100 000 Żydów].
Polskie podziemie organizowało pomoc dla Żydów, zamkniętych w getcie warszawskim, pomimo tego, że 15 października 1941 Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy.
W wyniku tzw. wielkiej akcji likwidacyjnej (22 lipca – 21 września 1942) Niemcy wywieźli i wymordowali w obozie zagłady w Treblince ok. 300 000 mieszkańców getta.
19 kwietnia 1943 wybuchło powstanie w getcie warszawskim wywołane przez oddziały Żydowskiej Organizacji Bojowej Mordechaja Anielewicza i Żydowskiego Związku Wojskowego Pawła Frenkla, będące aktem desperacji wobec decyzji władz niemieckich o ostatecznej likwidacji ludności getta i wkroczeniu tego dnia oddziałów niemieckich na teren dzielnicy zamkniętej. Powstanie wybuchło, gdy w tzw. getcie szczątkowym pozostało jeszcze ok. 50-70 tys. Żydów zatrudnionych w zakładach produkcyjnych należących do Niemców (tzw. szopach). 8 maja w otoczonym przez Niemców schronie przy ul. Miłej 18 zginęła śmiercią samobójczą większość dowódców powstania.
Rozbite oddziały bojowników ŻOB i ŻZW, pozbawione przywództwa, prowadziły na własną rękę walkę w ruinach, piwnicach i kanałach jeszcze przez kilka tygodni. Pomocy walczącym Żydom udzielało polskie podziemie i warszawiacy. Po stłumieniu oporu ludność żydowska została wymordowana na miejscu lub wywieziona, a część miasta, w której istniało getto, zrównano z ziemią.
W październiku 1940 Niemcy utworzyli w Warszawie getto (nazwane oficjalnie Żydowską Dzielnicą Mieszkaniową), w którym 16 listopada 1940 zamknięto ok. 400 000 Żydów. Na skutek przesiedleń z innych gett wkrótce liczba ta sięgnęła ok. 460 000 ludzi. Było to największe skupisko ludności żydowskiej nie tylko na ziemiach okupowanej Polski, lecz także całej okupowanej Europy. W wyniku katastrofalnych warunków bytowania, chorób i głodu (w 1941 norma żywnościowa dla Żydów w getcie wynosiła 183 kalorie, w porównaniu do 2613 dla Niemców]) do połowy 1942 zmarło w nim ok. 100 000 Żydów].
Polskie podziemie organizowało pomoc dla Żydów, zamkniętych w getcie warszawskim, pomimo tego, że 15 października 1941 Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy.
W wyniku tzw. wielkiej akcji likwidacyjnej (22 lipca – 21 września 1942) Niemcy wywieźli i wymordowali w obozie zagłady w Treblince ok. 300 000 mieszkańców getta.
19 kwietnia 1943 wybuchło powstanie w getcie warszawskim wywołane przez oddziały Żydowskiej Organizacji Bojowej Mordechaja Anielewicza i Żydowskiego Związku Wojskowego Pawła Frenkla, będące aktem desperacji wobec decyzji władz niemieckich o ostatecznej likwidacji ludności getta i wkroczeniu tego dnia oddziałów niemieckich na teren dzielnicy zamkniętej. Powstanie wybuchło, gdy w tzw. getcie szczątkowym pozostało jeszcze ok. 50-70 tys. Żydów zatrudnionych w zakładach produkcyjnych należących do Niemców (tzw. szopach). 8 maja w otoczonym przez Niemców schronie przy ul. Miłej 18 zginęła śmiercią samobójczą większość dowódców powstania.
Rozbite oddziały bojowników ŻOB i ŻZW, pozbawione przywództwa, prowadziły na własną rękę walkę w ruinach, piwnicach i kanałach jeszcze przez kilka tygodni. Pomocy walczącym Żydom udzielało polskie podziemie i warszawiacy. Po stłumieniu oporu ludność żydowska została wymordowana na miejscu lub wywieziona, a część miasta, w której istniało getto, zrównano z ziemią.