blondiii1994
Każdy mięsień jest w rzeczywistości zapakowaną paczuszką, która zawiera inne, mniejsze zapakowane paczuszki długich, smukłych komórek, zwanych włóknami mięśniowymi. Warstwa zewnętrzna opakowania zbudowana jest z tkanki łącznej i jest nazywana powięzią. Mniejsze paczuszki to pęczki mięśniowe, z których każdy składa się z grupy do 150 włókien mięśniowych. Mięsień przechodzi w ścięgno, które przyczepia go do kości. Kiedy mięsień się kurczy, pociąga za ścięgno co prowadzi do przemieszczenia kości. Im większy mięsień, z tym większą siłą poruszana jest kość. Na obydwu końcach mięśnia, pokrywająca go powięź formuje mocne pasma tkanki łącznej nazywane ścięgnami, które są bezpośrednio przyczepione do kości. Koniec, który jest przyczepiony do stosunkowo nieruchomej części szkieletu jest to początek mięśnia. Miejsce w którym jest on przyczepiony do poruszającej się kości jest to przyczep mięśnia. Kiedy mięsień się kurczy, przyciąga on początek i przyczep bliżej siebie. Często mięśnie są przyczepione do kości połączonych ze sobą przy pomocy zamkniętej, wypełnionej płynem kapsułki, zwanej stawem (twoje kolana, łokcie, ramiona, czy kłykcie to przykłady stawów). Skurcz mięśni prowadzi do powstania ruchu wokół stawu, pozwalając na ruchy pociągania i pchania co sprawia, że dochodzi do fizycznego przemieszczenia. Każde włókno mięśniowe dzieli zakończenie nerwowe z sąsiadującymi włóknami, które wszystkie razem tworzą grupę, zwaną jednostką motoryczną. Za każdym razem, kiedy nadrzędne włókno nerwowe wysyła impuls do mięśnia, dana jednostka motoryczna kurczy się jednocześnie. Jest to efekt zwany zasadą "wszystko-albo-nic" skurczu mięśni. Najczęściej wykonywany ruch polega na skróceniu określonych mięśni - tak, jak w przypadku dźwigania czegoś z ziemi. Jest to tzw. skurcz koncentryczny. Jeśli jednak siła przeciwstawna jest większa niż siła mięśnia, może on się wydłużyć, mimo że się kurczy. Na przykład, kiedy opuszczasz ciężki przedmiot na podłogę, twoje mięśnie dwugłowe wydłużają się, mimo że są napięte. Jest to kurcz ekscentryczny. W końcu, jeśli mięsień nie zmienia swojej długości podczas skurczu, na przykład podczas pchania nieruchomej ściany, daje to w rezultacie skurcz izometryczny. Inne rodzaje tkanki łącznej pomagają w zapewnieniu gładkich, kontrolowanych ruchów.
Za każdym razem, kiedy impuls dociera do zakończenia nerwowego, dochodzi do gwałtownego uwolnienia energii w każdym pojedynczym włóknie mięśniowym, powodując wsuwanie się między siebie drobnych filamentów. Wskutek tego dochodzi do znacznego skrócenia włókna mięśniowego. Kiedy wszystkie włókna danej jednostki motorycznej kurczą się jednocześnie, prowadzi to w efekcie do skurczu mięśnia.
Za każdym razem, kiedy impuls dociera do zakończenia nerwowego, dochodzi do gwałtownego uwolnienia energii w każdym pojedynczym włóknie mięśniowym, powodując wsuwanie się między siebie drobnych filamentów. Wskutek tego dochodzi do znacznego skrócenia włókna mięśniowego. Kiedy wszystkie włókna danej jednostki motorycznej kurczą się jednocześnie, prowadzi to w efekcie do skurczu mięśnia.