Aby napisać mowę obrończą musimy znać dogłębnie fakty, musimy się dobrze przygotować.
1) WSTĘP
Rozpoczynając dobrze jest zwrócić się do Wysokiego Sądu, Ławy Przysięgłych, Prokuratora, zebranych i poprosić o wysłuchanie. Następnie przejść do sprawy. Trzeba nakreślić sytuację oskarżonego. Nie wdając się w drobiazgowe opisy, nie przywołując materiału dowodowego, nie przypominając o szczegółach, szczególnie tych niekorzystnych dla oskarżonego. Jasno zarysowujemy tezę. Wstęp powinien być niezbyt długi, aby nie zniechęcił słuchaczy do dalszego uważnego słuchania.
2) ROZWINIĘCIE – ARGUMENTACJA
To najobszerniejsza część przemowy. Prezentujemy w niej wszystkie zebrane dowody przemawiające na korzyść oskarżonego. Aby udramatyzować argumentację, prezentujemy argumenty od tych najmniej istotnych, perełki zostawiając na koniec. Od słów musi bić nasze przekonanie o słuszności tego, co mówimy, czy piszemy. Aby przekonać kogoś o słuszności naszych stwierdzeń, sami musimy być o nich przekonani. Obraz koncepcji uniewinniającej powinien być od początku do końca jasny i klarowny, zrozumiały dla wszystkich. Nie możemy pozwolić sobie na jakieś nieścisłości, czy luki w koncepcji. Nie może być też ona nazbyt absurdalna, aby nikt nie zarzucił nam nierzetelności czy próby manipulacji. Przedstawiając zbyt fantazyjne koncepcje narazimy się też na śmieszność.
3) PODSUMOWANIE
W kilku słowach należy podsumować argumentację, aby nic słuchającym nie umknęło, a zarysował się jasny, czytelny obraz naszej mowy, czyli koncepcji uniewinniającej. Prosimy o uniewinnienie oskarżonego.
4) ZAKOŃCZENIE
W zakończeniu dziękujemy za wysłuchanie mowy i prosimy jeszcze raz o uniewinnienie.
Aby napisać mowę obrończą musimy znać dogłębnie fakty, musimy się dobrze przygotować.
1) WSTĘP
Rozpoczynając dobrze jest zwrócić się do Wysokiego Sądu, Ławy Przysięgłych, Prokuratora, zebranych i poprosić o wysłuchanie. Następnie przejść do sprawy. Trzeba nakreślić sytuację oskarżonego. Nie wdając się w drobiazgowe opisy, nie przywołując materiału dowodowego, nie przypominając o szczegółach, szczególnie tych niekorzystnych dla oskarżonego. Jasno zarysowujemy tezę. Wstęp powinien być niezbyt długi, aby nie zniechęcił słuchaczy do dalszego uważnego słuchania.
2) ROZWINIĘCIE – ARGUMENTACJA
To najobszerniejsza część przemowy. Prezentujemy w niej wszystkie zebrane dowody przemawiające na korzyść oskarżonego. Aby udramatyzować argumentację, prezentujemy argumenty od tych najmniej istotnych, perełki zostawiając na koniec. Od słów musi bić nasze przekonanie o słuszności tego, co mówimy, czy piszemy. Aby przekonać kogoś o słuszności naszych stwierdzeń, sami musimy być o nich przekonani. Obraz koncepcji uniewinniającej powinien być od początku do końca jasny i klarowny, zrozumiały dla wszystkich. Nie możemy pozwolić sobie na jakieś nieścisłości, czy luki w koncepcji. Nie może być też ona nazbyt absurdalna, aby nikt nie zarzucił nam nierzetelności czy próby manipulacji. Przedstawiając zbyt fantazyjne koncepcje narazimy się też na śmieszność.
3) PODSUMOWANIE
W kilku słowach należy podsumować argumentację, aby nic słuchającym nie umknęło, a zarysował się jasny, czytelny obraz naszej mowy, czyli koncepcji uniewinniającej. Prosimy o uniewinnienie oskarżonego.
4) ZAKOŃCZENIE
W zakończeniu dziękujemy za wysłuchanie mowy i prosimy jeszcze raz o uniewinnienie.