Tytuł wiersza wskazuje, że jest to przypowieść. Przypowieścią nazywamy krótkie opowiadanie, w którym za pomocą prostej, schematycznej sytuacji wyjaśnia się jakąś trudniejszą, bardziej złożoną prawdę, problem. Przypowieści występują w Biblii, chętnie posługiwał się nimi Jezus. Do najbardziej znanych należą przypowieść o synu marnotrawnym, o bogaczu i Łazarzu, o miłosiernym Samarytaninie, o zagubionej owcy, o siewcy.
W utworze pojawia się następujący obraz: na ziarnku maku znajduje się dom, szczekają psy świeci makowy księżyc. Mieszkańcom tego makowego świata nie przychodzi nawet do głowy, że świat może być inny, większy. Przenośnia„ziemia to ziarnko” powtarza się w wierszu wielokrotnie, innymi ziarenkami nazwano planety i gwiazdy. Na każdej może stać domek z ogrodem. Wszystkie te ziarenka mieszczą się w makówce, rosnącej w jakimś ogrodzie. Jest ich tam nieskończona ilość.
W wierszu zostały zestawione na zasadzie kontrastu ziemia i ziarenko maku. Mówiąc o tym zestawieniu, możemy nawiązać do pewnych cech ludzi. Są oni często zapatrzeni w siebie, ograniczeni „i nigdy jeszcze (...) że świat jest większy nie przyszło (im) do głowy”. Takich światów może być wiele, tylko ludzie nie zdają sobie z tego sprawy, wolą myśleć, że są jedyni.
Ważna jest również przenośnia:„domek z ogrodem”, która oznacza to, co każdemu jest bliskie. Jednak na ziarnku maku mieści się jeden dom z ogrodem. Ludzie są samotni, każdy żyje we własnym świecie. Nie zauważają innych, zamykają się we własnych problemach, choć wokół tylu innych ludzi.
Ziarenko maku może mieć dwa znaczenia: może określać coś bardzo małego albo dużą ilość czegoś. Tak więc, problemy mieszkańców opisanego świata albo są w gruncie rzeczy małe, błahe, albo bardzo powszechne, dotyczące wielu ludzi. Dlatego tak często w wierszu pojawia się epitet „makowy”.
Utwór ma bardzo regularną budowę. Cechują go stała liczba sylab w wersach (w pierwszej strofie na przemian po 10 i 11, w pozostałych strofach po 11), wyraźna średniówka i rymy o układzie krzyżowym, które budują wyrazisty rytm wiersza.
Jest to wiersz Czesława MIłosza !!
Tytuł wiersza wskazuje, że jest to przypowieść. Przypowieścią nazywamy krótkie opowiadanie, w którym za pomocą prostej, schematycznej sytuacji wyjaśnia się jakąś trudniejszą, bardziej złożoną prawdę, problem. Przypowieści występują w Biblii, chętnie posługiwał się nimi Jezus. Do najbardziej znanych należą przypowieść o synu marnotrawnym, o bogaczu i Łazarzu, o miłosiernym Samarytaninie, o zagubionej owcy, o siewcy.
W utworze pojawia się następujący obraz: na ziarnku maku znajduje się dom, szczekają psy świeci makowy księżyc. Mieszkańcom tego makowego świata nie przychodzi nawet do głowy, że świat może być inny, większy. Przenośnia„ziemia to ziarnko” powtarza się w wierszu wielokrotnie, innymi ziarenkami nazwano planety i gwiazdy. Na każdej może stać domek z ogrodem. Wszystkie te ziarenka mieszczą się w makówce, rosnącej w jakimś ogrodzie. Jest ich tam nieskończona ilość.
W wierszu zostały zestawione na zasadzie kontrastu ziemia i ziarenko maku. Mówiąc o tym zestawieniu, możemy nawiązać do pewnych cech ludzi. Są oni często zapatrzeni w siebie, ograniczeni „i nigdy jeszcze (...) że świat jest większy nie przyszło (im) do głowy”. Takich światów może być wiele, tylko ludzie nie zdają sobie z tego sprawy, wolą myśleć, że są jedyni.
Ważna jest również przenośnia:„domek z ogrodem”, która oznacza to, co każdemu jest bliskie. Jednak na ziarnku maku mieści się jeden dom z ogrodem. Ludzie są samotni, każdy żyje we własnym świecie. Nie zauważają innych, zamykają się we własnych problemach, choć wokół tylu innych ludzi.
Ziarenko maku może mieć dwa znaczenia: może określać coś bardzo małego albo dużą ilość czegoś. Tak więc, problemy mieszkańców opisanego świata albo są w gruncie rzeczy małe, błahe, albo bardzo powszechne, dotyczące wielu ludzi. Dlatego tak często w wierszu pojawia się epitet „makowy”.
Utwór ma bardzo regularną budowę. Cechują go stała liczba sylab w wersach (w pierwszej strofie na przemian po 10 i 11, w pozostałych strofach po 11), wyraźna średniówka i rymy o układzie krzyżowym, które budują wyrazisty rytm wiersza.