Już sam tytuł wiersza sugeruje nam, że porusza on tematykę starą jak świat: burza to żywioł niezrozumiały, niosący nieszczęście i wywołujący strach. Słowo to jest praktycznie odzwierciedleniem całego wiersza. Burza w klasycznym ujęciu odnosi się właśnie do nieposkromionej natury. O tym i o skutkach jej oddziaływania na świat i ludzi mówią dwie pierwsze strofy. Natomiast dwie ostatnie traktują burzę jako wewnętrzny niepokój człowieka.
Morze symbolizuje duszę ludzką – spokojną lub wzburzoną. Jeżeli traci się panowanie nad okrętem to tak, jakby traciło się panowanie nad własnym życiem. Walka tego żaglowca ze sztormem pokazuje walkę człowieka ze światem. Osamotniony pasażer jest natomiast jak ostatnia iskierka nadziei pośród chaosu duszy.
Już sam tytuł wiersza sugeruje nam, że porusza on tematykę starą jak świat: burza to żywioł niezrozumiały, niosący nieszczęście i wywołujący strach. Słowo to jest praktycznie odzwierciedleniem całego wiersza. Burza w klasycznym ujęciu odnosi się właśnie do nieposkromionej natury. O tym i o skutkach jej oddziaływania na świat i ludzi mówią dwie pierwsze strofy. Natomiast dwie ostatnie traktują burzę jako wewnętrzny niepokój człowieka.
Morze symbolizuje duszę ludzką – spokojną lub wzburzoną. Jeżeli traci się panowanie nad okrętem to tak, jakby traciło się panowanie nad własnym życiem. Walka tego żaglowca ze sztormem pokazuje walkę człowieka ze światem. Osamotniony pasażer jest natomiast jak ostatnia iskierka nadziei pośród chaosu duszy.