Question

Informacje o strusiu ...

-Informacje o potomstwie

-Informacje o wrogach i zagrożeniu zwierzęcia

-Charakterystyczne dźwięki ...

Błagam. Pomóżcie.

Możecie opisać krótko .

Z góry dzięki . ; DD

Answer 1

Elegancka, łabędzia wygięta brązowa szyja wznosi się ponad falującymi trawami, a para dużych, ciemnych oczu obserwuje okolicę.  Coraz więcej strusi przerywa żerowanie i unosi głowy, wyczuwając niebezpieczeństwo. Rzucają sie do ucieczki, biegną kołyszącym się krokiem przez równinę, pomagając sobie rozpostartymi skrzydłami.
                Struś jest największym żyjącym ptakiem świata. Duży samiec może mieć 2,5 m wysokości i ważyć 135 kg. Strusie nie mogą latać. Ich skrzydła są małe w stosunku do rozmiarów ciała, a nogi- długie i mocne. Głowy i szyje są prawie nagie, z wyjątkiem skąpego puchu i kilku szczeciniastych piór. Samice mają różowo- szare szyje, a samce różowe lub niebieskie. Nogi pokryte są nagą, różową skórą.
                Ciało strusia przystosowane jest do biegania. Sprawny samiec może biec co najmniej pół godziny z prędkością 50 km/h. jego maksymalna prędkość wynosi około 70 km/h. Poszczególne kroki mogą mieć długość 3,5 m.
Strusie mają słabo rozwinięte mięśnie służące do latania. Szkielet ich jest pozbawiony dużego grzebienia na mostku, typowego dla ptaków latających. Dlatego wszystkie te ptaki są często nazywane bezgrzebieniowymi. Ich lotki są miękkie i pozbawione promieni oraz promyków, co sprawia, ze ptaki wydają się kudłate.
                Mięśnie udowe strusia są duże i mocne. Stopa ma tylko dwa nierównej długości palce. Mają one mięsiste poduszki, które- dzięki małej powierzchni- ograniczają podczas biegania tarcie o podłoże. Kości nóg są lite, bez komór powietrznych występujących w kościach ptaków latających.
W rzadkich przypadkach- gdy struś nie może uciec lub wodzi swe pisklęta- mocne nogi służą do obrony. Kopnięcie strusia może przewrócić człowieka.
                Strusie są wszystkożerne. Ich pokarm składa się z pędów, liści, kwiatów i nasion, uzupełniany zaś jest małymi zwierzętami, takimi jak owady i jaszczurki. By wspomóc trawienie twardych nasion i roślin, ptaki te połykają piasek i kamyki.
Strusie jedzą szybko, gromadząc w jamie gębowej gęś za kęsem, następnie połykają uformowaną porcję pokarmu. Można dostrzec, jak przesuwa się ona w przełyku strusia. Strusie mają szczególne upodobanie do błyszczących rzeczy: połykają znalezione metalowe przedmioty.
                Pióra strusi były długo używane przez Afrykańczyków i Europejczyków do ozdoby. W wielu częściach południowej Afryki strusie były od ponad pół wieku hodowane dla swych piór. W niektórych okolicach skorupom strusich jaj przypisywano magiczne właściwości; używano ich także do noszenia wody. Strusie są łatwe do udomowienia i tresury, ale nie nadają się na zwierzęta domowe- są zbyt nieobliczalne. Głównym zagrożeniem jest dla nich niszczenie środowiska.
                Strusie są poligamiczne i podczas sezonu lęgowego bronią swego terytorium przed intruzami, bucząc i nadymając jaskrawo ubarwioną skórę szyi.
Toki strusi są bardzo widowiskowe. Samiec popisuje się przed partnerką, prezentując białe pióropusze na skrzydłach. Rzuca się na ziemię i uderzając skrzydłami wygrzebuje w piasku zagłębienie, jakby przygotowywał gniazdo. Potem opuszcza głowę i wachluje skrzydłami, wydając ciche dźwięki. Samica paraduje przed nim z opuszczoną głową i trzepocze skrzydłami.
Samce strusi są dobrymi ojcami. Samiec wygrzebuje dołek na gniazdo, a samica znosi przez kolejne dni 12 jaj. Do jednego gniazda znosi jaja sześć lub więcej samic, także mieści się w nim do 60 jaj. Samiec dzieli obowiązki wysiadywania z dominującą samicą; on, bardziej zrucający się w oczy siedzi na gnieździe nocą, a maskująco ubarwiona samica- w dzień.
Jajo strusia jest największym jajem w przyrodzie, mierzy do 15 cm długości i 13 cm szerokości. Tylko dzięki swym rozmiarom jeden struś może wysiadywać wiele jaj.
Pisklęta mają maskujące, brązowo plamkowane ubarwienie. Gdy grozi im niebezpieczeństwo, kładą się płasko na ziemi, z wyciągniętymi szyjami, udając martwe. Potrafią biegać i samodzielnie żerować zaraz po wykluciu. Rodzice strzegą je przed drapieżnikami. Kiedy młode żerują, rodzice czuwają nad ich bezpieczeństwem.