Orzeczenie imienne – w składni jeden z rodzajów orzeczenia, złożony z łącznika będącego elementem czasownikowym, w zgodzie z podmiotem i orzecznika o charakterze imiennym.
Łącznik na ogół wyrażony jest osobową formą czasowników „stać się”, „zostać”, „być”, a orzecznik – najczęściej przymiotnikiem, imiesłowem przymiotnikowym, rzeczownikiem, zaimkiem rzeczownym i przymiotnym, liczebnikiem, np.
To stało się nieznośne. („stało się” – łącznik, „nieznośne” – orzecznik)Kiedyś byłem mały. („byłem” – łącznik, „mały” – orzecznik)W przyszłości zostanę lekarzem. („zostanę” – łącznik, „lekarzem” – orzecznik)
Orzeczenie imienne – w składni jeden z rodzajów orzeczenia, złożony z łącznika będącego elementem czasownikowym, w zgodzie z podmiotem i orzecznika o charakterze imiennym.
Łącznik na ogół wyrażony jest osobową formą czasowników „stać się”, „zostać”, „być”, a orzecznik – najczęściej przymiotnikiem, imiesłowem przymiotnikowym, rzeczownikiem, zaimkiem rzeczownym i przymiotnym, liczebnikiem, np.
To stało się nieznośne. („stało się” – łącznik, „nieznośne” – orzecznik)Kiedyś byłem mały. („byłem” – łącznik, „mały” – orzecznik)W przyszłości zostanę lekarzem. („zostanę” – łącznik, „lekarzem” – orzecznik)