Question

Ignacy Paderewski, jeden z premierów II Rzeczpospolitej, był również wybitnym pianistą i kompozytorem. Poszukaj i zapisz wszystkie informacje, jakie udało ci się zebrać o tej ciekawej postaci historycznej.

Answer 1

IGNACY JAN PADEREWSKI żył w latach 1860–1941. Był nie tylko wybitnym polskim pianistą i kompozytorem, ale również znakomitym politykiem i działaczem społecznym. Urodził się w Warszawie, a w latach 1872–78 studiował grę na fortepianie wInstytucie Muzycznym Warszawskim. W roku 1876 Paderewski odbył swą pierwszą podróż koncertową po prowincjonalnych miastach Rosji ipółnocnej Polski, zaś w 1878 r. podjął pracę nauczyciela w Instytucie Muzycznym Warszawskim, koncertując jednocześnie w największych europejskich miastach i komponując. W latach 1881-1884 kontynuował studia kompozytorskie w Berlinie oraz pianistyczne w Wiedniu. Następnie, w latach 1891–92, odbył swe pierwsze tournee po Stanach Zjednoczonych. W 1896 r. zamieszkał wMorges w Szwajcarii, a w 1913 r. osiadł na stałe w Stanach Zjednoczonych, zyskawszy uprzednio sławę jednego z najwybitniejszych pianistów świata.
Wswej twórczości kompozytorskiej, utrzymanej wstylistyce neoromantycznej, Ignacy Paderewski hołdował klasycznym formom (forma sonatowa, wariacje), często również nawiązywał do polskiej muzyki ludowej, stosując niekiedy archaizacje (np. popularny Menuet G-dur na fortepian).

NAJWAŻNIEJSZE DZIEŁA

Menuet G-dur (1886)
Koncert fortepianowy a-moll (1888)
Fantazja polska na fortepian iorkiestrę (1893)
Symfonia h-moll (1907)
utwory fortepianowe, m.in. Humoreski koncertowe (ze znanym Krakowiakiem fantastycznym)
pieśni solowe, duety
opera Manru (wyst. Drezno 1901)


Ignacy Paderewski swą działalność polityczną ispołeczną rozpoczął jeszcze przed I wojną światową, podejmując (głównie wStanach Zjednoczonych) akcje na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. W tych latach wspierał finansowo wielu artystów i liczne przedsięwzięcia, ufundował m.in. w 1898 r. konkurs kompozytorski w Dreźnie, w roku 1910 Pomnik Grunwaldzki wKrakowie, zaś w 1900 r. stworzył Fundusz im. I. J. Paderewskiego na nagrody dla kompozytorów amerykańskich. Po wybuchu I wojny światowej wraz zHenrykiem Sienkiewiczem założył Komitet Pomocy Polskim Ofiarom Wojny zsiedzibą wVevey w Szwajcarii oraz Polish Relief Fund wLondynie. W czasie wojny, w latach 1917–1918, reprezentował wUSA paryski Komitet Narodowy Polski. Wrócił do kraju w roku 1918, a od 1919 był premierem Polski iministrem spraw zagranicznych, zbliżonym w swej polityce do Narodowej Demokracji. Jako przedstawiciel Polski podpisał w 1919 r. powojenny wersalski traktat pokojowy, zaś w latach 1920–21 był delegatem Polski przy Lidze Narodów. W roku 1936 został jednym zinicjatorów Frontu Morges. Po wybuchu II wojny światowej został w 1940 r. powołany na stanowisko przewodniczącego Rady Narodowej wLondynie, jednego z głównych ciał rządu emigracyjnego. Ignacy Paderewski zmarł w USA w 1941 r. Po ponad pięćdziesięciu latach jego prochy sprowadzono do Polski. Pozostawił po sobie wydane w 1939 r. autobiograficzne Pamiętniki.
licze na najj ;DD 

Answer 2

Ignacy Paderewski  polski pianista, kompozytor, działacz niepodległościowy i polityk. W 1919 roku sprawował funkcje premiera i ministra spraw zagranicznych RP. Profesor konserwatorium w Warszawie. Kawaler Orderu Orła Białego i francuskiej Legii Honorowej.

Przyszedł na świat w Kuryłówce, matka zmarła od razu po jego narodzinach. W latach 1872–1878 zdobył wykształcenie w warszawskim Instytucie Muzycznym, noszącym od 1919 nazwę Konserwatorium Warszawskie. Tam grał na fortepianie.

 

W czasie zagranicznych wojaży Paderewski spotkał m.in. słynną polską aktorkę Helenę Modrzejewską. Ta, zafascynowana jego talentem, podarowała mu pokaźną sumę pieniędzy. Za tę kwotę mógł kontynuować naukę w Wiedniu pod kierownictwem Teodora Leszetyckiego. Jego mistrz polecił go później na posadę nauczyciela gry na fortepianie w Strasburgu. Pierwszy większy sukces odniósł, debiutując jako pianista w 1887, a w 1888 miał miejsce jego pierwszy duży koncert w Paryżu. Tam też spotkał i zaprzyjaźnił się z kompozytorem Camille Saint-Saëns.

 

Po wybuchu I wojny światowej zaczął prowadzić szeroko zakrojoną działalność dyplomatyczną na rzecz Polski i Polaków, wykorzystując swą popularność na Zachodzie. M.in. zbierał fundusze na pomoc ofiarom wojny i był jednym ze współzałożycieli komitetów pomocy Polakom w Paryżu i Londynie. W 1915 założył wraz z Henrykiem Sienkiewiczem w Vevey Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Tego samego roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował swą działalność. Przed każdym ze swoich występów przemawiał na temat postulowanej przez niego niepodległości Polski. W krótkim czasie udało mu się zbliżyć do doradcy prezydenta Wilsona, Edwarda House’a. Później spotkał się z samym prezydentem, któremu w styczniu 1917 przekazał memoriał na temat Polski. Być może z tego powodu sprawa niepodległości naszego kraju znalazła się w słynnych 14 punktach Wilsona. W sierpniu 1917 został przedstawicielem na USA Komitetu Narodowego Polskiego z Romanem Dmowskim na czele.

Po powrocie do kraju Józefa Piłsudskiego i powierzeniu przez niego misji formowania rządu Jędrzejowi Moraczewskiemu, również i Paderewski powrócił do Polski. 25 grudnia 1918 pojawił się w Gdańsku, skąd następnie udał się do Poznania. Jego przybycie do stolicy Wielkopolski i entuzjastyczne przywitanie stało się impulsem do wybuchu zakończonego sukcesem powstania. Po przyjeździe do Warszawy, Paderewski spotkał się z Piłsudskim i podjął się roli mediatora pomiędzy nim a obozem Dmowskiego. 16 stycznia 1919 został premierem, pełniąc również funkcję ministra spraw zagranicznych.

Wraz z Romanem Dmowskim jako delegat pełnomocny reprezentował Polskę na konferencji pokojowej w Paryżu, zakończonej podpisaniem traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową. W tym czasie wsparł gen. Tadeusza Rozwadowskiego w jego planach tworzenia Legionu Amerykańskiego, który miał walczyć w Polsce z bolszewikami. W wyniku tych działań powstała polsko-amerykańska Eskadra Lotnicza im. Tadeusza Kościuszki. Paderewskiemu nie udało się zrealizować wszystkich założeń strony polskiej, jednak dał się poznać jako sprawny negocjator i dyplomata. Pomimo to jego bezpartyjny rząd był krytykowany w kraju zarówno przez lewicę, jak i prawicę. Paderewski wiedział, iż jego gabinet ma charakter tylko i wyłącznie przejściowy, dlatego w grudniu 1919 podał się do dymisji. Następnie wyjechał do Szwajcarii, aby odpocząć od polityki.

Powrócił jednak do kraju w kulminacji wojny polsko-bolszewickiej w 1920. Został wysłannikiem rządu polskiego do Ligi Narodów. Wkrótce jednak zrezygnował z tej funkcji w 1921.

 

Paderewski zmarł na zapalenie płuc,29 czerwca 1941 o jedenastej rano, w pokoju hotelowym.