Historia zbroi płytowej zaczyna się w średnim okresie brązu w Starożytnej Grecji, kiedy to zaczęto produkować zbroje brązowe okrywających korpus ludzki metalową ochroną; już w XIV a.Ch. brązową zbroję płytową, która by ochraniała całe ciało ludzkie sztywnymi metalowymi płytami, starali się skonstruować Grecy, w efekcie powstały ciężkie zbroje mykeńskie oraz zgrabne i funkcjonalne zbroje epoki archaicznej, o czym świadczą ówczesne malowidła na wazach (szczególnie zaś słynna waza Eksekiasa ukazują Achillesa i Ajaksa grających w warcaby). Inną formą zbroi greckiej była tak zwana zbroja torsowa naśladująca swą formą kształt nagiego ludzkiego ciała i jego muskulaturę; podobne w formie były również zbroje używane w Starożytnym Rzymie. Jednak dopiero średniowiecze europejskie jest epoką [pełnego rozwoju i rozkwitu zbroi płytowej, poprzedzanej różnymi formami pancerzy (głównie kolczug) oraz tzw. zbroi miękkich (różnego typu watowanych kaftanów, żupanów, szat itp.) W połowie XIII wieku w związku z szybkim rozwojem broni zaczepnej, a szczególnie z powodu szerokiego stosowania kuszy, zaczęto wzmacniać używaną dotychczas kolczugę w celu ochrony części szczególnie narażonych na zranienie, to jest kolan, łokci i goleni, mocując do kolczugi odpowiednio formowane płyty metalowe (których jakość od połowy XIV wieku sprawdzano strzałem z kuszy, później z broni palnej). Tak wzmacniana kolczuga stawała się coraz cięższa. Inną formą konstrukcyjną na drodze wykształcenia się pełnej zbroi płytowej, była tunika zbrojona prostokątnymi płytkami metalowymi, które nitowano do podkładu i tak otrzymaną całość wszywano pomiędzy dwie warstwy tkaniny, ta popularna na przełomie XIII-XIV wieku zbroja noszona była przeważnie między kolczugą a wierzchnią, dekoracyjną tuniką, tak, że była ona niewidoczna. Wiek XIII był okresem poszukiwań płatnerskich, stąd poza żelazem (które jednak okazało się najlepsze), próbowano formować płyty ochronne z brązu, mosiądzutak, że była ona niewidoczna. Wiek XIII był okresem poszukiwań płatnerskich, stąd poza żelazem (które jednak okazało się najlepsze), próbowano formować płyty ochronne z brązu, mosiądzu, rogu oraz fiszbinu. Zbroja czternastowieczna składała się z wielu różnych pod względem materiału i przeznaczenia elementów składowych, które w efekcie dawały twór zwany zbroją; na spodnią odzież (koszula, kalesony o obcisłe spodnie) wdziewał rycerz kolcze nogawice (watowane na udach i ze skórzanymi nakolannikami), następnie przywiązywał płytowe nagolennice (z żelaza, skóry bądź z fiszbinu), wkładał wzmocnione metalowymi płytkami trzewiki i przypinał do nich ostrogi, na to narzucał spodnią watowaną tunikę, na nią kolczugę wzmocnioną naręczakami i tarczkami ochraniającymi pachy, następnie wkładał zbroję z płyt wszytych ww tkaninę bądź kirys, a na wierzch tunikę. Przed bitwą rycerz zakładał rękawice z metalowych płytek oraz hełm.prosze licze na naj
Historia zbroi płytowej zaczyna się w średnim okresie brązu w Starożytnej Grecji, kiedy to zaczęto produkować zbroje brązowe okrywających korpus ludzki metalową ochroną; już w XIV a.Ch. brązową zbroję płytową, która by ochraniała całe ciało ludzkie sztywnymi metalowymi płytami, starali się skonstruować Grecy, w efekcie powstały ciężkie zbroje mykeńskie oraz zgrabne i funkcjonalne zbroje epoki archaicznej, o czym świadczą ówczesne malowidła na wazach (szczególnie zaś słynna waza Eksekiasa ukazują Achillesa i Ajaksa grających w warcaby). Inną formą zbroi greckiej była tak zwana zbroja torsowa naśladująca swą formą kształt nagiego ludzkiego ciała i jego muskulaturę; podobne w formie były również zbroje używane w Starożytnym Rzymie. Jednak dopiero średniowiecze europejskie jest epoką [pełnego rozwoju i rozkwitu zbroi płytowej, poprzedzanej różnymi formami pancerzy (głównie kolczug) oraz tzw. zbroi miękkich (różnego typu watowanych kaftanów, żupanów, szat itp.) W połowie XIII wieku w związku z szybkim rozwojem broni zaczepnej, a szczególnie z powodu szerokiego stosowania kuszy, zaczęto wzmacniać używaną dotychczas kolczugę w celu ochrony części szczególnie narażonych na zranienie, to jest kolan, łokci i goleni, mocując do kolczugi odpowiednio formowane płyty metalowe (których jakość od połowy XIV wieku sprawdzano strzałem z kuszy, później z broni palnej). Tak wzmacniana kolczuga stawała się coraz cięższa. Inną formą konstrukcyjną na drodze wykształcenia się pełnej zbroi płytowej, była tunika zbrojona prostokątnymi płytkami metalowymi, które nitowano do podkładu i tak otrzymaną całość wszywano pomiędzy dwie warstwy tkaniny, ta popularna na przełomie XIII-XIV wieku zbroja noszona była przeważnie między kolczugą a wierzchnią, dekoracyjną tuniką, tak, że była ona niewidoczna. Wiek XIII był okresem poszukiwań płatnerskich, stąd poza żelazem (które jednak okazało się najlepsze), próbowano formować płyty ochronne z brązu, mosiądzutak, że była ona niewidoczna. Wiek XIII był okresem poszukiwań płatnerskich, stąd poza żelazem (które jednak okazało się najlepsze), próbowano formować płyty ochronne z brązu, mosiądzu, rogu oraz fiszbinu. Zbroja czternastowieczna składała się z wielu różnych pod względem materiału i przeznaczenia elementów składowych, które w efekcie dawały twór zwany zbroją; na spodnią odzież (koszula, kalesony o obcisłe spodnie) wdziewał rycerz kolcze nogawice (watowane na udach i ze skórzanymi nakolannikami), następnie przywiązywał płytowe nagolennice (z żelaza, skóry bądź z fiszbinu), wkładał wzmocnione metalowymi płytkami trzewiki i przypinał do nich ostrogi, na to narzucał spodnią watowaną tunikę, na nią kolczugę wzmocnioną naręczakami i tarczkami ochraniającymi pachy, następnie wkładał zbroję z płyt wszytych ww tkaninę bądź kirys, a na wierzch tunikę. Przed bitwą rycerz zakładał rękawice z metalowych płytek oraz hełm.prosze licze na naj