W początkach niewolnictwa, Grecy popadając w długi i chcąc spłacić swoje zobowiązania finansowe zatrudniali się u swoich wierzycieli. W ten sposób powstawała warstwa społeczna „niewolnicy”. W tamtym okresie liczba niewolników była niewielka, zwłaszcza w porównaniu do wyżej opisanej Sparty. Dopiero po rozpoczęciu działań wojennych przez Grecję zwiększył się napływ niewolników W tym czasie również weszło rozporządzenie, że „grek nie może być niewolnikiem greka”.
Grek jako stojący najwyżej w hierarchii społecznej nie mógł zniżać się poprzez niewolę, do stojącego niżej w tej hierarchii niewolnika, zazwyczaj cudzoziemca, których Grecy uznawali za niższą warstwą społeczną niż niewolnik. Niewolnictwo stało się powszechne w Grecji po 600 roku p.n.e. Nieposiadanie niewolnika w tych czasach oznaczało ubóstwo. Pomimo to niewolnicy w Grecji pracowali na współ ze swoimi właścicielami. Była w Atenach część niewolników zwana (demosioi - "należący do ludu"). Byli oni własnością państwa i mieli ściśle określone obowiązki np. zajmowali się potwierdzenie autentyczności bitych monet lub byli pomocnikami urzędników odpowiedzialnych za aresztowanie przestępców.
Najbardziej niebezpieczną i najtrudniejszą pracę wykonywali niewolnicy zatrudnieni w kopalniach „W należących do państwa ateńskiego kopalniach srebra w Laurion w V-IVw. p.n.e. zatrudniano około 30 tysięcy niewolników. Wykopaliska archeologiczne na ich terenie ukazały nieludzkie warunki pracy. Niewolnicy (także dzieci) pracowali nawet po 10 godzin czołgając się w ślepych tunelach, pozbawionych wentylacji. Taniej było pozwolić niewolnikowi umrzeć i zastąpić go nowym, niż poprawić warunki pracy.”
W początkach niewolnictwa, Grecy popadając w długi i chcąc spłacić swoje zobowiązania finansowe zatrudniali się u swoich wierzycieli. W ten sposób powstawała warstwa społeczna „niewolnicy”. W tamtym okresie liczba niewolników była niewielka, zwłaszcza w porównaniu do wyżej opisanej Sparty. Dopiero po rozpoczęciu działań wojennych przez Grecję zwiększył się napływ niewolników W tym czasie również weszło rozporządzenie, że „grek nie może być niewolnikiem greka”.
Grek jako stojący najwyżej w hierarchii społecznej nie mógł zniżać się poprzez niewolę, do stojącego niżej w tej hierarchii niewolnika, zazwyczaj cudzoziemca, których Grecy uznawali za niższą warstwą społeczną niż niewolnik. Niewolnictwo stało się powszechne w Grecji po 600 roku p.n.e. Nieposiadanie niewolnika w tych czasach oznaczało ubóstwo. Pomimo to niewolnicy w Grecji pracowali na współ ze swoimi właścicielami. Była w Atenach część niewolników zwana (demosioi - "należący do ludu"). Byli oni własnością państwa i mieli ściśle określone obowiązki np. zajmowali się potwierdzenie autentyczności bitych monet lub byli pomocnikami urzędników odpowiedzialnych za aresztowanie przestępców.
Najbardziej niebezpieczną i najtrudniejszą pracę wykonywali niewolnicy zatrudnieni w kopalniach „W należących do państwa ateńskiego kopalniach srebra w Laurion w V-IVw. p.n.e. zatrudniano około 30 tysięcy niewolników. Wykopaliska archeologiczne na ich terenie ukazały nieludzkie warunki pracy. Niewolnicy (także dzieci) pracowali nawet po 10 godzin czołgając się w ślepych tunelach, pozbawionych wentylacji. Taniej było pozwolić niewolnikowi umrzeć i zastąpić go nowym, niż poprawić warunki pracy.”