Question

Historia komputeraw skrócie

Answer 1

W 1614 roku szkocki matematyk John Neper wynalazł logarytmy oraz zastosował pałeczki, pozwalające na znaczne przyspieszenie żmudnych obliczeń. Wynalazek Nepera (pałeczki Nepera, jak nazwano je później) zapoczątkował rozwój urządzeń analogowych służacych do liczenia. Wiek XVII, był przełomowym wiekim, jeśli chodzi o powstanie kalkulatora. W 1620 roku angielski astronom Edmund Gunter (1581-1626) przedstawia skalę logarytmiczną. Dzięki temu dokonaniu, już dwa lata później jego rodak William Oughtreed (1574-1660) opracowuje (definiuje i opisuje zasadę działania) suwak logarytmiczny - umożliwiający w łatwy sposób przeprowadzanie operacji mnożenia i dzielenia. W 1623 roku niemiecki astronom i matematyk Wilhelm Schickard (1592-1662) konstruuje pierwsze znane cyfrowe mechaniczne urządzenie liczące, którym była czterodziałaniowa maszyna licząca - arytmometr. Arytmometr najczęściej przeznaczony był do wykonywania dodawania lub odejmowania, natomiast mnożenie i dzielenie można było dokonywać przez wielokrotne dodawanie lub odejmowanie. Napędzany był ręcznie (korbką lub dźwignią) lub elektrycznie. W końcowej fazie rozwoju arytmometry dokonywały już automatycznego pierwiastkowania. Ten 6 cyfrowy sumator liczb działał na zasadzie sumowania obrotu kół połączonych przekładnią dziesiętną. Co ciekawe - miał on nawet dzwonek, który sygnalizował przepełnienie. Niestety, urządzenie to zostało wkrótce strawione przez ogień, a twórca, prawdopodobnie z obawy przed inkwizycją nie podjął się już więcej ponownej jego budowy. Blaise Pascal (1623-1662) zainteresował się zbudowaniem maszyny liczącej z myślą o dopomożeniu swojemu ojcu, który był poborcą podatkowym. Zbudował on mechanizm zdolny do wykonywania operacji dodawania i odejmowania za pomocą kół zębatych. Każde z kół posiadało dziesięć zębów, odpowiadających cyfrom od 0 do 9. Pełny obrót dowolnego koła, z wyjątkiem "najstarszego" powodował automatyczny skok o jedną pozycję koła sąsiadującego z lewej. Przyrząd ten, nazwany później paskaliną, podobny był do współczesnych liczników samochodowych. W następnych latach Pascal wprowadził do wynalezionego przez siebie przyrządu szereg udoskonaleń, między innymi elementy pamięci mechanicznej, które pozwalały zapisywać wyniki cząstkowe przeprowadzonych obliczeń.Wyprodukowano około 50 egzemplarzy paskaliny. Kilka egzemplarzy istnieje w muzeach do dzisiaj; część z nich była przeznaczona do obliczeń w różnych systemach monetarnych, a część - dla różnych miar odległości i powierzchni (z przeznaczeniem dla geodetów). Gottfried Wilhelm Leibniz (1646-1716) odkrył na nowo pochodzący ze starożytnych Chin system dwójkowy (zwany także binarnym) do zapisu liczb. Przypisuje się jemu także zbudowanie pierwszej mechanicznej maszyny mnożącej. Chociaż w tym czasie istniała już Pascalina i Leibniz miał możność zapoznania się z nią w Paryżu, projekt swojej "żywej ławy do liczenia" opisał przed pierwszą wizytą w Paryżu. Leibniz rozbudował więc paskalinę tak, że była ona zdolna wykonywać cztery podstawowe operacje automatycznie: dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie. W maszynie tej wprowadził wiele części, które zostały użyte w późniejszych maszynach biurowych. Maszyny Schickarda, Pascala, i Leibniza wymagały od użytkownika manualnej pomocy w wielu czynnościach związanych z kolejnymi krokami obliczeń. Za ich pomocą nie było jeszcze można w pełni automatycznie i w całości wykonać prostego działania na dwóch liczbach. Za najwybitniejszego twórcę maszyn liczących, żyjącego przed erą elektroniczną, uważa się Anglika Charlesa Babbage'a (1792-1871). Swoją pierwszą maszynę nazwaną maszyną różnicową, (gdyż wykonywała obliczenia metodą różnicową), konstruował przez ponad 10 lat. Trapiony jednak wieloma kłopotami rodzinnymi i finansowymi oraz nie mogąc do końca porozumieć się ze swoim głównym wykonawcą - konstruktorem Clementem zaprzestał dalszych prac nad nią w 1842 roku. Rysunek. Maszyna różnicowa, którą można zobaczyć w Muzeum Nauk w LondynieZmontowaną część maszyny (podobno nadal sprawną) można oglądać w Muzeum Nauk w Londynie. Należy dodać, że w odróżnieniu od maszyn Leibniza i Pascala, po ręcznym ustawieniu początkowego stanu, dalsze działania maszyny różnicowej nie wymagają już żadnej ingerencji użytkownika poza kręceniem korbą. Prace Babbage'a zainspirowały wielu jemu współczesnych, którzy jak na przykład Szwedzi George i Edward Scheutzowie, często z większym powodzeniem ukończyli swoje, może mniej ambitne ale nadal praktyczne konstrukcje maszyn różnicowych.Babbage nie poprzestał na próbie skonstruowania maszyny różnicowej. Marzył o maszynie, która mogłaby rozwiązywać bardziej złożone zadania. Tak narodził się jeszcze w trakcie prac nad maszyną różnicową pomysł zbudowania maszyny analitycznej, którym Babbage żył do śmierci. Było to przedsięwzięcie czysto abstrakcyjne - przewidywane przeszkody techniczne i trudności finansowe nie pozwoliły nawet na rozpoczęcie prac konstrukcyjnych. W projekcie Babbage zawarł jednak wiele pomysłów zrealizowanych dopiero we współczesnych komputerach. Między innymi rozdzielił pamięć (zwaną magazynem) od jednostki liczącej (młyna), czyli miejsce przechowywania danych od jednostki wykonującej na nich działania. Obie te części maszyny analitycznej miały być sterowane za pomocą dodatkowego urządzenia kontrolnego, które otrzymywało polecenia na kartach perforowanych, udoskonalonych i rozpowszechnionych przez Jacquarda do programowania maszyn tkackich. Można, więc uznać maszynę analityczną Babbege'a za pierwszy pomysł kalkulatora sterowanego programem zewnętrznym. Francuski tkacz-mechanik Joseph Marie Jacquard (1752-1834), chcąc zbudować maszynę zdolną do reprodukcji skomplikowanych wzorów tkanin, wpadł na pomysł, by sterować jej pracą za pomocą papierowej taśmy perforowanej (dziurkowanej). Wycięte w tej taśmie w ściśle określonych miejscach otworki uruchamiały odpowiednie mechanizmy, zamieniające dziurkowany kod na pożądany wzór tkaniny. Tak powstały w roku 1805 automatyczne krosna. Zaś nazwisko ich wynalazcy dało nazwę popularnej dziś tkaninie - tkaninie żakardowej. Koniec XIX wieku był początkiem rozwoju urządzeń mechanograficznych, których głównym przeznaczeniem było usprawnienie rachunków statystycznych, księgowych i biurowych. Znaczące dla historii rozwoju maszyn były odkrycia pracownika biura spisu ludności Stanów Zjednoczonych Hermana Holleritha (1860-1929). W roku 1887 zbudował w Baltimore maszynę liczącą, której zadaniem było stabularyzowanie danych o umieralności ludności USA. Maszyna wykonała obliczenia w ciągu kilku dni; do tego momentu trzeba było na to trzech tygodni pracy zespołu rachmistrzów. W roku 1889 użył innej - także zaprojektowanej przez siebie - maszyny do stabelaryzowania danych Naczelnego Lekarza Armii USA. W 1890 roku po wielu latach wysiłków zbudował pierwszy w świecie tabulator, czyli urządzenie zdolne do sporządzania w sposób mechaniczny różnorodnych zestawień. Maszyna Holleritha opierała się na idei automatycznych krosien. Wykorzystując tę analogię, Hollerith zbudował maszynę, sterowaną najpierw taśmą, a następnie kartami perforowanymi, zdolną nie tylko do sporządzania tabel, lecz także do przetwarzania liczb oraz klasyfikacji i powielania kart perforowanych (a dzięki temu i danych w nich zawartych). Pozwoliło to przeprowadzić spis powszechny w Stanach Zjednoczonych (które już wówczas liczyły 60 milionów mieszkańców) w ciągu zaledwie dwóch i pół lat. Maszyny Holleritha dały sobie radę z zadaniem znakomicie, pozostawiając daleko w pobitym polu konkurentów. Okazało się, że znacznie obszerniejsze dane spisowe od zebranych w roku 1880 przetworzyły one w czasie trzykrotnie krótszym. Było to na owe czasy ogromne osiągnięcie. W następnych latach Hollerith dostarczał lub wypożyczał swoje urządzenia do przeprowadzenia spisów w wielu krajach, w tym także w Europie, między innymi w Rosji. W roku 1894 Herman Hollerith opatentował system maszyn licząco-analitycznych, wykorzystujący karty dziurkowane, odczytywane raczej pneumatycznie niż z zastosowaniem elektryczności; w tej postaci system nigdy nigdy nie został uruchomiony. W roku 1886 Hollerith utworzył Tabulating Machine Company (TMC), który rósł w siłę i w roku 1924 łącząc się z kilkoma innymi firmami dał początek korporacji IBM. Udoskonalona i znormalizowana karta perforowana (wynalazek Holleritha) przez wiele dziesięcioleci była uniwersalnym nośnikiem informacji, a pierwsze maszyny mechaniczne do przetwarzania danych zapoczątkowały stale rosnący popyt na przetwarzanie informacji. Wniosło to także zmiany w stosunkach międzyludzkich, a w szczególności między państwem (posiadaczem maszyn do obróbki informacji) i obywatelem. Na przełomie XIX i XX wieku powstało wiele firm, które początkowo oferowały maszyny sterowane kartami perforowanymi i z biegiem lat zyskiwały na swojej potędze a wiele z nich przetrwało do dzisiaj, jak na przykład IBM (nastepca TMC założonego przez Holleritha), Bull, Remington-Rand, Burroughs, a także NCR (kasy) i Bell (telefony).Następny wielki krok na drodze automatycznego przetwarzania informacji zawdzięczamy Howardowi H. Aikenowi (1900-1973). Pracując w znanym amerykańskim koncernie IBM (następca wspomnianego Tabularing Machine Company), zbudował on w latach 1939-1944 maszynę liczącą znaną pod nazwą ASCC (ang. Automatic Seguence Controlled Calculator) bądź Mark I. Aiken wykorzystał w niej pomysł maszyny analitycznej Babbage'a. Mark I można uważać za pierwszy prawdziwy komputer. Był on zbudowany z elementów teletechnicznych: przekaźników elektromagnetycznych i wybieraków elektromechanicznych (przyrządów automatycznie otwierających i zamykających obwód elektryczny) i urządzeń do odczytywania programów zakodowanych na taśmie perforowanej. Dysponował pamięcią o pojemności 72 liczb, z których każda mogła się składać z 23 cyfr dziesiętnych. Jednakże Mark I był bardzo wolny. Dla pomnożenia dwóch liczb dziesięciocyfrowych potrzebował przeszło 10 sekund. Ważył 50 ton i zawierał około 800 km przewodów połączeniowych. Mimo tych wad Mark I pracował dla potrzeb marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych przez prawie 15 lat. Wśród modeli obliczeń powstałych w pierwszej połowie XX wieku największą popularność zdobyły maszyny Turinga. W swojej fundamentalnej pracy z 1936 roku, Alan Turing bardzo przystępnie opisał tok myślenia prowadzący od obliczeń wykonywanych ręcznie do obliczeń wykonywanych przez bardzo prostą maszynę. Obliczenia wykonywane za pomocą maszyny Turinga zależą od początkowego zapisu symboli na taśmie i od przyjętego zestawu dozwolonych instrukcji. Zatem działa ona podobnie jak dzisiejsze komputery - wyniki obliczeń zależą od zapisanych w pamięci komputera danych i od zestawu wykonywanych instrukcji. Zawartość taśmy po zatrzymaniu się maszyny zależy od obu tych czynników. W latach II wojny światowej Turing został włączony do grupy specjalistów zajmujących się w Wielkiej Brytanii deszyfracją kodów Enigmy - maszyny, którą Niemcy używali do kodowania meldunków i rozkazów rozsyłanych swoim jednostkom na wszystkich frontach. Prace nad maszyną deszyfrującą Enigma przyczyniły się do powstania pod koniec wojny w Wielkiej Brytanii kalkulatorów elektronicznych. W ramach prac zespołu Turinga nad deszyfracją kodów Enigmy powstało kilka wersji maszyny o nazwie Colossus, których głównym konstruktorem był Thomas H. Flowers. Były to już maszyny elektroniczne, w których wykorzystano arytmetykę binarną, sprawdzane były warunki logiczne (a więc można było projektować obliczenia z rozgałęzieniami), zawierały rejestry, mogły wykonywać programy (poprzez uruchomienie tablic rozdzielczych) i wyprowadzać wyniki na elektryczną maszynę do pisania. Wyrafinowanie maszyny zmagające się z Enigmą nie wystarczały jednak, żeby deszyfrować jeszcze bardziej wyrafinowany system kodowania stosowany przez najwyższe dowództwo niemieckie, zwany Tajnopis (Geheimschreiber). Dopiero zastąpienie elementów mechanicznych lampami elektronicznymi przyniosło pełny sukces. Miarą niezawodności zapewnianej przez elektronikę jest to, że Colossus mógł wykonać 1011 operacji Boole'a, nie popełniając ani jednego błędu. O drodze, jaką przebyły od tego czasu maszyny obliczeniowe, może świadczyć fakt, że współczesny mikroprocesor, pracując kilka milionów razy szybciej niż ENIAC, mieści się na cieniutkim kryształku o powierzchni niewielu mm2 i pobiera moc poniżej 1 W. Drogę tę dzielimy dziś na kilka etapów zwanych generacjami komputerów. Pierwsza generacja komputerów i lampy elektronowe Pierwszą generację tworzą komputery budowane w latach 1946-1959 (do nich należy ENIAC). Ich podstawowymi elementami funkcjonalnymi były lampy elektronowe. Komputery te były programowane w języku maszynowym, mogły wykonywać do 10 tysięcy operacji na sekundę i dysponowały pamięcią do 20 tysięcy pozycji. Pojawienie się większości z nich przyspieszyła II wojna światowa. Erę współczesną otwiera wkroczenie elektroniki w zagadnienia automatycznego przetwarzania informacji. Wykorzystując osiągnięcia elektroniki, John W. Mauchly (1907-1980) i John P. Eckert (1919-1995) zbudowali w 1946 roku pierwszą maszynę obliczeniową ENIAC (Electronic Numericał Integratof And Computer). Była ona ponad 1000 razy szybsza niż jej poprzednicy elektromechaniczni. W ciągu sekundy potrafiła wykonać 5000 podstawowych operacji arytmetycznych. ENIAC składał się z 18000 lamp elektronowych, ważył prawie 30 ton i pobierał prąd elektryczny o mocy 150 kW. Jego rozmiary były tak wielkie, że trzeba było go umieścić w specjalnym budynku. Koszty instalacji wyniosły około 2 milionów dolarów. ENIAC-a programowano za pomocą wielkiej liczby przewodów elektrycznych oraz różnego rodzaju przełączników. Maszynę wykorzystywano między innymi do obliczeń balistycznych. Słabością tej maszyny było użycie zwykłego systemu dziesiętnego do pamiętania liczb, brak rozdziału między funkcjami liczenia i pamiętania oraz bardzo uciążliwy sposób zewnętrznego programowania. Wady te zostały usunięte dopiero w projekcie EDVAC. ENIAC jest uznawany powszechnie za pierwszy kalkulator elektroniczny, chociaż w 1976 roku okazało się, że wcześniej zaczęły pracować w Wielkiej Brytanii maszyny Colossus I i II. Obok licznych innych wynalazków technicznych lata czterdzieste cechuje także gwałtowny rozwój badań teoretycznych w zakresie automatycznego przetwarzania informacji. Do najważniejszych osiągnięć należy zaliczyć stworzony przez Johna von Neumanna (1903-1957) model teoretyczny komputera. Zakładał on, że program winien być wprowadzony do komputera w ten sposób, w jaki wprowadza się dane. Komputer należy wyposażyć w zdolności logiczne, a programy tworzyć w formie ciągów wyrażeń arytmetyczno-logicznych (można zauważyć podobieństwo spojrzenia Neumanna na komputer do maszyny Turinga). Idee te legły u podstaw współczesnej techniki komputerowej. John von Neumann w 1946 roku zainspirował prace w projekcie EDVAC (ang. Electronic Discrete Variable Automatic Computer), których celem było zbudowanie komputera bez wad poprzednich konstrukcji. Druga generacja komputerów i tranzystoryDruga generacja komputerów pojawiła się na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych (1957-1963). Postęp w elektronice umożliwił dalszy rozwój komputerów, wraz z zastosowaniem do ich budowy tranzystorów. Dzięki małym rozmiarom, większej niezawodności i o wiele mniejszemu zużyciu energii elektrycznej tranzystory wyparły lampy elektronowe, umożliwiając budowę znacznie szybszych komputerów (do ponad 100000 rozkazów na sekundę). Pierwszy tranzystorowy komputer TRADIC zbudowano w 1956 roku w Massachusettes Institute of Technology. Do komputerów drugiej generacji należą też: MOBIDIC (MOBIle Dlgitial Computer) - skrótowa nazwa komputera przewoźnego wykorzystywanego dla potrzeb wojskowych w amerykańskim systemie dowodzenia FIELDATA. ODRA 1003 - pierwszy mały komputer produkowany do 1965 roku przez Wrocławskie Zakłady Elektroniczne MERA ELWRO; komputer był przeznaczony do obliczeń naukowotechnicznych i sterowania procesami technologicznymi. Konstrukcja Odry oparta była na technice tranzystorowej; w skład zestawu wchodziły: pamięć bębnowa, arytmometr, układ sterowania, urządzenia wejściowo-wyjściowe (czytniki i dziurkarki taśmy dziurkowanej, dalekopis oraz wejście specjalistyczne dla rejestracji danych). Szybkość działania Odry przy operacji dodawania wynosiła 1 ms. Wraz z rozwojem techniki doskonali się także oprogramowanie komputerów. Pojawiają się pierwsze systemy operacyjne, przetwarzanie z podziałem czasu, języki wysokiego poziomu programowania, jak COBOL (Common Bussines Orienied Language) i FORTRAN (Formuła Translatiori). Powstają nowe zawody związane z projektowaniem i obsługą komputerów, np. programista, analityk, ekspert systemów komputerowych. Jest to czas powstania nowej gałęzi przemysłu komputerowego ogólnie nazywanej softwarem, czyli oprogramowaniem systemowym i użytkowym. Trzecia generacja komputerów i układy scalone Trzecią generację maszyn informatycznych (1964-1971) cechuje pojawienie się układów scalonych, które z czasem stały się podstawowymi podzespołami służącymi do budowy komputerów. Jack Kilby (inżynier pracujący w Texas Instruments)wpadł na pomysł, że wszystkie elementy układu elektronicznego, a nie tylko tranzystory, mogą być wykonane z półprzewodnika (pracował na germanie). 12 września 1958 Kilby miał już działający prototyp (składający się z 1 tranzystora, 3 rezystorów i 1 kondensatora), a 6 lutego 1959 Texas Instrument złożył wniosek patentowy (patent został przyznany dopiero 23 czerwca 1964 r.). Pierwszy "solid circuit" zademonstrowano publicznie w marcu 1959. Zaś w 1962 roku w Texas Instruments powstaje pierwszy komputer wykonany w technologii scalonej cienkowarstwowej, były to komputery Air Force sterujące rakietami Minuteman, a w kilka lat później (1967) skonstruują pierwszy przenośny kalkulator elektroniczny. Układ scalony składał się z germanowego tranzystora, kondensatorów i oporników. Zmiany technologiczne wywołane przez układy scalone (układy elektroniczne składające się z setek mikroskopijnych tranzystorów, diod i rezystorów wytworzonych na powierzchni małego kryształu półprzewodnika) doprowadzają do miniaturyzacji urządzeń, wywołując prawdziwą rewolucję w tej dziedzinie techniki. Szybkość działania komputerów osiąga miliony operacji na sekundę, ich rozmiary stają się tak małe, że można je umieścić na niewielkiej powierzchni biurka, ich moc pozwala sterować skomplikowanymi | procesami produkcyjnymi. Charakterystyczną cechą komputerów trzeciej generacji jest istnienie systemu operacyjnego sterującego pracą programów użytkowych. Granica między trzecią a czwartą generacją (1972-1980) komputerów nie jest tak wyraźna. Pojawienie się tej ostatniej wiąże się z opanowaniem procesów produkcji układów scalonych wielkiej skali integracji VLSI (Very Large Scale Integration). Układy te, zawierające powyżej 100000 elementów elektronicznych (nawet kilka milionów), pozwalają budować na płytce krzemu o powierzchni poniżej 1 cm kwadratowego pamięci o znacznej pojemności. Postęp w technologii produkcji komputerów odbywał się tak szybko, że zaczęto mówić o rewolucji komputerowej. Wprowadzenie na rynek tanich układów scalonych umożliwiło powstanie mikrokomputerów, w których elementy przetwarzające informacje umieszczono w jednym układzie - mikroprocesorze. Następuje gwałtowny spadek cen urządzeń komputerowych, co prowadzi do rozpowszechnienia informatyki. Pojawiają się komputery domowe i osobiste. Mikroprocesory stają się nieodłączną częścią telewizorów, kuchenek mikrofalowych, pralek, pieców centralnego ogrzewania. Technika komputerowa wkracza do codziennego życia człowieka. Jej rozwój pociągnął za sobą specjalizację zastosowań informatyki. Pojawia się:
teleinformatyka (zastosowanie informatyki w telekomunikacji); komputerowe przetwarzanie obrazów (tworzenie, przekształcanie i interpretowanie obrazów przez komputer); sztuczna inteligencja (maszyny zdolne wykonywać niektóre czynności zaliczane do intelektualnej funkcji człowieka, sieci neuronowe); systemy eksperckie, które pomagają podejmować decyzje (np. stawiać diagnozy medyczne); robotyka, zajmująca się sterowaniem skomplikowanych automatów (robotów). Komputery PCPierwsze komputery osobiste PC (z ang. Personal Computer) zostały opracowane przez IBM. Ponieważ firma ta nie miała nic przeciwko temu, by inne przedsiębiorstwa skorzystały z jej pomysłu i podążyły jej śladem, wielu producentów sprzedaje dziś własne komputery, które jednak są wciąż budowane według tej samej koncepcji firmy IBM. Ponieważ na rynku pojawiało się coraz więcej produktów, zaczęto pisać programy dla tego typu komputerów. Producenci sprzętu odpowiedzieli na to kolejną falą unowocześnionych komputerów typu IBM PC. Proces ten rozwijał się na zasadzie lawiny: komputery, nowe komponenty i oprogramowanie są obecnie tworzone przez setki najróżniejszych producentów. Tym sposobem komputer PC stał się najbardziej rozpowszechnionym typem komputera na świecie. 
Niemal w tym samym czasie, którym narodził się PC, firma Apple zaczęła budować swój własny typ komputera osobistego, dzieło Steve Woźniaka i Steve Jobsa. System Apple nie był jednak zgodny z IBM PC ani pod względem sprzętu, ani oprogramowania. Swój sukces zawdzięczał on faktowi, iż po raz pierwszy wykorzystano tam graficzny sposób komunikowania się z użytkownikiem bazujący na obrazkach i oknach - na rok przed rozpowszechnieniem się systemu Windows firmy Microsoft. Komputery Apple od samego początku były systemami kompletnymi. Oznaczało to, że w ich przypadku nie było już konieczne kupowanie dodatkowych komponentów, aby na przykład osiągnąć dźwięk odpowiedniej jakości. W przeciwieństwie do ówczesnych komputerów typu PC, komputery Apple były znacznie prostsze w obsłudze. Macintosh, firmy Apple, szybko stał się ulubionym narzędziem ludzi z kręgów twórczych. Używali go przede wszystkim architekci, muzycy i projektanci, którym najczęściej potrzebny był wydajny i łatwy w obsłudze komputer. Tak więc Macintosh wciąż pozostaje główną alternatywą dla komputerów typu IBM PC, a fakt, iż w porównaniu z PC-tem jest mniej dostępny na rynku, wynika głównie stąd, że firma Apple nie udostępniła nikomu praw do kopii swojego projektu. Notebook Komputery przenośne są to zminimalizowane komputery biurowe. Praktycznie każdy model PC-ta prędzej czy później pojawia się w wersji notebookowej. Główną zaletą tych komputerów jest oczywiście ich mobilność. Można je dowolnie przenosić, ich waga nie przekracza zazwyczaj 3,5 kilogramów a ich rozmiary 30x25x5 cm. Chociaż ich cena jest znacznie wyższa od standardowych komputerów stacjonarnych to jednak wiele osób (zwłaszcza zamożniejszych) decyduje się na ich zakup. Od pewnego czasu również mniej zasobni klienci mogą pozwolić sobie na posiadanie notebooków. Rozwój minimalizacji oraz ogólnej techniki elektronicznej sprawił, że dzisiejsze notebooki mają szerokokątne wyświetlacze aktywne, które niemal niczym nie różnią się w osiągach od "olbrzymich" monitorów. Inne komponenty również nie ustępują odpowiednikom komputerów typu PC, o czym świadczyć może np. dysk twardy o wielkości 20 GB czy też wbudowane nagrywarki CD-RW, jak również odtwarzacze DVD. Jednak komputery przenośne nie są do końca doskonałe. Ich odwiecznym problemem jest czas, przez który mogą być zasilane (z zamontowanych akumulatorów) bez zewnętrznych źródeł prądu. Współczesny przeciętny komputer tego typu może pracować bez przerwy 5 godzin. Palmtop To urządzenia o dużej miniaturyzacji. Ich nazwa pochodzi od angielskich słów "palm" - dłoń i "top" - wierzch. Oznacza to, że zostały zaprojektowane tak, aby mieścić się w dłoni. Pierwszy nadający się do użytku model pojawił się w roku 1978. Konstrukcją pionierską stał się Panasonic Hand Held Computer, z 1982 roku, wyposażony w 2 KB RAM i procesor 1 MHz. Komputery te posiadają specjalne (inne od komputerów biurowych czy notebooków) systemy operacyjne (np. Windows CE). Urządzenia te służą przede wszystkim jako organizery, czyli zawierają w sobie książkę adresową, terminarz spotkań, notatnik, kalkulator czy nawet edytor tekstu. Standardem jest już możliwość podłączenia ich z komputerem biurowym i wymiana między nimi informacji. Palmtopy najnowszych generacji potrafią również połączyć się z Internetem. Aby móc tego dokonać posiadają wbudowane oprogramowanie do przeglądania witryn www oraz programy pocztowe. Komputery przeszły w XX wieku bardzo burzliwy rozwój. Od pierwszych kalkulatorów analitycznych ważących kilka ton i mogących wykonywać jedynie proste na obecne czasy algorytmy, aż po zminiaturyzowane komputery doby obecnej niewiele większe od telefonu komórkowego. Najbardziej rozpowszechnionymi typami komputera są obecnie komputery typu PC. Licze na najlepsza dokłane jest to