Historia grzechu pierworodnego rozpoczyna się w Księdze Rodzaju w Starym Testamencie Biblii. Bóg stworzył pierwszego człowieka, Adama, i jego żonę, Ewę, i umieścił ich w ogrodzie raju.
Bóg postawił zakaz jedzenia owoców z drzewa poznania dobra i zła w ogrodzie Eden. Adam i Ewa mogli jeść z dowolnych innych drzew, ale nie z tego.
Wąż, który był podstępnym symbolem szatana, kusił Ewę do złamania zakazu Bożego. Wąż przekonał Ewę, że jedzenie owoców z zakazanego drzewa uczyni ich jak Bóg, co wzbudziło jej pożądanie.
Ewa złamała Boży zakaz i zjadła owoc z zakazanego drzewa. Następnie podała owoc Adamowi, który również zjadł. W ten sposób naruszyli Boży nakaz i popełnili grzech pierworodny.
Po popełnieniu grzechu pierworodnego, Adam i Ewa stracili niewinność i zostali wygnani z ogrodu raju. Doświadczyli bólu, cierpienia i śmierci jako konsekwencji swojego grzechu. Ponadto, wszyscy ludzie odziedziczyli grzech pierworodny, co oznacza, że każdy człowiek od urodzenia ma skłonność do grzechu.
W chrześcijaństwie nauka o grzechu pierworodnym jest związana z nauką o zbawieniu przez Jezusa Chrystusa. Wierzy się, że Jezus przyszedł na świat, aby zbawić ludzkość z grzechu pierworodnego poprzez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie.
Historia grzechu pierworodnego