Świteź to trójczłonowa ballada nawiązująca do ludowych legend o tajemniczym jeziorze o tej właśnie nazwie. Część pierwsza to silnie zmetaforyzowany opis poetycki jeziora i okolic. Miejsce jest piękne i pełne uroku, jednak atmosfera napawa grozą - ciemna toń jeziora, parujące bagna, lasy. Miejscowi rozpowiadają, że jezioro kryje w sobie jakąs straszna tajemnicę, która rozbudza ludzką ciekawość. W części drugiej poeta opisuje wyprawę bohatera, którego nazywa tajemniczo "pan na Płużynach". Zapragnął on wyjaśnić zagadkę Świtezi. Oddawszy się w opiekę Boga, pobłogosławiony przez księdza wyruszył nad jezioro. W ostatniej części - najdłuższej wyłowiona z wody kobieta-duch opowiada historię zatopionego miasta. Była ona córką Tuhana, władcy miasta Świteź, które podczas wojny zamieszkiwały jedynie kobiety i dzieci, zostało zaatakowane przez ruskie wojska. Wtedy to w odpowiedzi na błagania księżniczki o ratunek, Bóg zatopił miasto zamieniając jego mieszkańców w kwiaty. Najeźdźcy zaczęli zrywać rośliny, za co spotkała ich choroba i śmierć. Ta historia wydaje się mieć wiele wymiarów. Jest to nie tylko przedstawienie zdarzeń historycznych, ale rónież ukazanie potęgi natury i stanowi wykładnik moralności ludowej. Pokazuje ludowe przekonanie-przestrogę o tym, że przyroda mimo swego piękna potrafi być również bardzo niebezpieczna, bezwzględna i okrutna. Potrafi sprzyjać ludziom, ale równiez ich karać.Groźna i tajemnicza natura wpływa w tym utworze na ludzkie życie, człowiek jest więc pod działaniem sił przyrody - jest to charakterystyczny motyw dla literatury romantycznej. Ponieważ utwór ten jest balladą romantyczną dostrzegamy w nim elementy różnych gatunków - epiki (postać narratora, opisy przyrody), dramatu (dialogi) i liryki (środki stylistyczne jak metafora, porównanie, epitety, personifikacje).
Świteź to trójczłonowa ballada nawiązująca do ludowych legend o tajemniczym jeziorze o tej właśnie nazwie. Część pierwsza to silnie zmetaforyzowany opis poetycki jeziora i okolic. Miejsce jest piękne i pełne uroku, jednak atmosfera napawa grozą - ciemna toń jeziora, parujące bagna, lasy. Miejscowi rozpowiadają, że jezioro kryje w sobie jakąs straszna tajemnicę, która rozbudza ludzką ciekawość. W części drugiej poeta opisuje wyprawę bohatera, którego nazywa tajemniczo "pan na Płużynach". Zapragnął on wyjaśnić zagadkę Świtezi. Oddawszy się w opiekę Boga, pobłogosławiony przez księdza wyruszył nad jezioro. W ostatniej części - najdłuższej wyłowiona z wody kobieta-duch opowiada historię zatopionego miasta. Była ona córką Tuhana, władcy miasta Świteź, które podczas wojny zamieszkiwały jedynie kobiety i dzieci, zostało zaatakowane przez ruskie wojska. Wtedy to w odpowiedzi na błagania księżniczki o ratunek, Bóg zatopił miasto zamieniając jego mieszkańców w kwiaty. Najeźdźcy zaczęli zrywać rośliny, za co spotkała ich choroba i śmierć. Ta historia wydaje się mieć wiele wymiarów. Jest to nie tylko przedstawienie zdarzeń historycznych, ale rónież ukazanie potęgi natury i stanowi wykładnik moralności ludowej. Pokazuje ludowe przekonanie-przestrogę o tym, że przyroda mimo swego piękna potrafi być również bardzo niebezpieczna, bezwzględna i okrutna. Potrafi sprzyjać ludziom, ale równiez ich karać.Groźna i tajemnicza natura wpływa w tym utworze na ludzkie życie, człowiek jest więc pod działaniem sił przyrody - jest to charakterystyczny motyw dla literatury romantycznej. Ponieważ utwór ten jest balladą romantyczną dostrzegamy w nim elementy różnych gatunków - epiki (postać narratora, opisy przyrody), dramatu (dialogi) i liryki (środki stylistyczne jak metafora, porównanie, epitety, personifikacje).