Historia greckiego malarstwa wazowego obejmuje nieprzerwany okres od Wieków Ciemnych do czasów hellenistycznych, jednak największy jego rozwój nastąpił począwszy od okresu archaicznego do klasycznego. Z okresu archaicznego, a nie jak się powszechnie sądzi klasycznego, pochodzą najwspanialsze okazy waz. Wynika to przede wszystkim z dążenia twórców archaicznych do uzyskania wysokiego realizmu i troski o harmonię pomiędzy rodzajem dekoracji, a rodzajem naczynia. Głównymi ośrodkami produkcji były początkowo Ateny, Korynt, Argos, Rodos, Samos, Naksos i Paros. W VIIw. p.n.e. pozycję dominującą uzyskał Korynt, a w VI i Vw p.n.e. - Ateny. W IVw. p.n.e. rozpoczął się upadek warsztatów garncarskich w Grecji - produkcja zaczęła rozwijać się w południowej Italii. W następnych wiekach naczynia o dekoracji malowanej zaczęły ustępować naczyniom o dekoracji rzeźbionej (reliefowej).
Naczynia ceramiczne wyrabiano z czerwonej gliny na kołach garncarskich lub czasem wyciskano w formach. Po wyschnięciu malowano pokostem elementy dekoracyjne, a następnie wypalano w specjalnych piecach, w temperaturze około 950oC. W technice czarnofigurowej malowano pokostem postacie i motywy, zaś w czerwonofigurowej tło. Podczas wypalania zachodziły procesy chemiczne, które sprawiały, że części naczyń pokryte pokostem stawały się czarne i szkliste, a odsłonięte - czerwone. Czasem po wypaleniu niektóre detale złocono lub malowano kolorowymi farbami, jednak te dodatkowe zdobienia były znacznie mniej trwałe. W Vw. p.n.e. w Atenach stosowano jeszcze inną technikę zdobniczą - całe naczynia malowane były na biało i na takie tło nanoszono wielobarwne motywy dekoracyjne. Takie naczynia stosowane były głównie w związku z kultem zmarłych i z tym wiązały się umieszczane na nich sceny.
Historia greckiego malarstwa wazowego obejmuje nieprzerwany okres od Wieków Ciemnych do czasów hellenistycznych, jednak największy jego rozwój nastąpił począwszy od okresu archaicznego do klasycznego. Z okresu archaicznego, a nie jak się powszechnie sądzi klasycznego, pochodzą najwspanialsze okazy waz. Wynika to przede wszystkim z dążenia twórców archaicznych do uzyskania wysokiego realizmu i troski o harmonię pomiędzy rodzajem dekoracji, a rodzajem naczynia. Głównymi ośrodkami produkcji były początkowo Ateny, Korynt, Argos, Rodos, Samos, Naksos i Paros. W VIIw. p.n.e. pozycję dominującą uzyskał Korynt, a w VI i Vw p.n.e. - Ateny. W IVw. p.n.e. rozpoczął się upadek warsztatów garncarskich w Grecji - produkcja zaczęła rozwijać się w południowej Italii. W następnych wiekach naczynia o dekoracji malowanej zaczęły ustępować naczyniom o dekoracji rzeźbionej (reliefowej).
Naczynia ceramiczne wyrabiano z czerwonej gliny na kołach garncarskich lub czasem wyciskano w formach. Po wyschnięciu malowano pokostem elementy dekoracyjne, a następnie wypalano w specjalnych piecach, w temperaturze około 950oC. W technice czarnofigurowej malowano pokostem postacie i motywy, zaś w czerwonofigurowej tło. Podczas wypalania zachodziły procesy chemiczne, które sprawiały, że części naczyń pokryte pokostem stawały się czarne i szkliste, a odsłonięte - czerwone. Czasem po wypaleniu niektóre detale złocono lub malowano kolorowymi farbami, jednak te dodatkowe zdobienia były znacznie mniej trwałe. W Vw. p.n.e. w Atenach stosowano jeszcze inną technikę zdobniczą - całe naczynia malowane były na biało i na takie tło nanoszono wielobarwne motywy dekoracyjne. Takie naczynia stosowane były głównie w związku z kultem zmarłych i z tym wiązały się umieszczane na nich sceny.