kaliber40
Rok 1830, czyli klęska powstania listopadowego. Klęska ta stwarza nową sytuację polityczną. Polska nadal nie odzyskała swojej państwowości, poza tym po roku 1830 następuje exodus, czyli wyjazd polskich działaczy konspiracyjnych poza granice kraju, ponieważ w Polsce ze względu na politykę rządu carskiego, cenzury i represji wobec Polaków, nie da się żyć. Wielu opuszcza Polskę nie wiedząc, że opuszczają ją na całe życie. Miastem, do którego emigrowało najwięcej Polaków był Paryż, jednak Polacy nie czuli się w nim dobrze i bezpiecznie. To oddalenie i poczucie wyobcowania było przyczyną ogromnej nostalgii. Emigranci dla Mickiewicza odegrali ogromną rolę. Dla niego byli „przyszłością” dla przyszłej Polski, byli duszą narodu polskiego. Taką misję przypisywał im Mickiewicz. Jednak w rzeczywistości polscy emigranci nie okazali się być „przyszłością” narodu. Było skłóceni ze sobą i wyobcowani. Wielu z nich miało konflikt z prawem lub popełniało samobójstwo. Przyczyną była oczywiście tęsknota za krajem. Mickiewicz wiedział, że nie ukoją tego żadne pisma moralne, stąd zainspirował się do napisania „Pana Tadeusza”. „Pan Tadeusz” miał być krótkim, sielankowym poematem, a stał się trzynasto - księgowym dziełem. Dziełem, którego rola polegała na ukojeniu nostalgii Polaków za ukochanym krajem. Mickiewicz też nie doceniał wartości Litwy, dopóki jej nie opuścił, tak więc w swoim dziele idealizuje obraz Litwy. Na wartości Litwy patrzy przez epistolografię, czyli listy pisane przez emigrantów. Mickiewicz wyrażał wszystko poprzez listy , gdyż był to sposób na wykreowanie własnego „ja”, własnej legendy. Listy stawały się nie tylko sposobem kontraktu, ale również literaturą, bowiem w listach przedmiotem zainteresowania są nie tylko własne odczucia do bliskiej osoby, ale również wyraźna tęsknota za krajem. Tę tęsknotę miało ukoić właśnie dzieło Mickiewicza inspirujące się epistolografią zawierającą wyraźny obraz nostalgii za krajem
Emigranci dla Mickiewicza odegrali ogromną rolę. Dla niego byli „przyszłością” dla przyszłej Polski, byli duszą narodu polskiego. Taką misję przypisywał im Mickiewicz. Jednak w rzeczywistości polscy emigranci nie okazali się być „przyszłością” narodu. Było skłóceni ze sobą i wyobcowani. Wielu z nich miało konflikt z prawem lub popełniało samobójstwo. Przyczyną była oczywiście tęsknota za krajem. Mickiewicz wiedział, że nie ukoją tego żadne pisma moralne, stąd zainspirował się do napisania „Pana Tadeusza”.
„Pan Tadeusz” miał być krótkim, sielankowym poematem, a stał się trzynasto - księgowym dziełem. Dziełem, którego rola polegała na ukojeniu nostalgii Polaków za ukochanym krajem. Mickiewicz też nie doceniał wartości Litwy, dopóki jej nie opuścił, tak więc w swoim dziele idealizuje obraz Litwy. Na wartości Litwy patrzy przez epistolografię, czyli listy pisane przez emigrantów. Mickiewicz wyrażał wszystko poprzez listy , gdyż był to sposób na wykreowanie własnego „ja”, własnej legendy. Listy stawały się nie tylko sposobem kontraktu, ale również literaturą, bowiem w listach przedmiotem zainteresowania są nie tylko własne odczucia do bliskiej osoby, ale również wyraźna tęsknota za krajem. Tę tęsknotę miało ukoić właśnie dzieło Mickiewicza inspirujące się epistolografią zawierającą wyraźny obraz nostalgii za krajem