Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza nazywany jest epopeją narodową. Sam autor nazywał go historią szlachecką, a miano epopei nadał mu dopiero naród polski. Utwór ten powstał w czasie pobytu Mickiewicza na emigracji. Pisał go od roku 1832, a wydał w Paryżu w 1834 roku. Rozpoczęcie pracy zbiegło się z opublikowaniem III części "Dziadów" oraz wejściem w skłócone środowiska Wielkiej Emigracji. Spory polityczne, wzajemne oskarżenia i zarzuty wpłynęły na atmosferę panującą wśród emigrantów,pełną nerwowości, zatargów, niechęci i zawiłości. Epilog dodany do tekstu poematu nie jest epilogiem w ścisłym tego słowa znaczeniu, nie objaśnia dalszego ciągu wątków i historii poszczególnych postaci, ale jest liryczną spowiedzią poety, który wyjaśnia genezę utworu i przedstawia siebie na tle środowiska. Epilog zaczyna się od przedstawienia sytuacji społecznej panującej na emigracji. Atmosfera pełna jest przekleństw i kłamstw, niewczesnych zamiarów, zapóźnionych żalów, potępieńczych żalów. Poeta przyczynę tych sporów upatruje w sytuacji emigrantów, którzy "w każdym sąsiedzie znajdowali wroga", rozpacz po przegranej i brak perspektyw ("w niebie nawet nadziei nie widzą"), tłumaczą i częściowo usprawiedliwiają nastroje emigrantów. Mickiewicz przechodząc do genezy "Pana Tadeusza" mówi, że pisanie utworu o "kraju lat dziecięcych" było początkowo formą oderwania się od rzeczywistości emigracyjnej i polistopadowej. Pozwalało ono na chwilę zapomnieć o przytłaczającym ciężarze pielgrzymstwa. Łagodziło poczucie winy i beznadziejności. Przez kontrast z ponurą rzeczywistością przeszłość jawi się jako pogodny obrazek o pastelowych barwach. Przeszłość spokojna, bezpieczna była odtrutką na trudności dnia dzisiejszego. O tym, co wydarzyło się niedawno, o przegranej walce pisać jeszcze było zbyt trudno. Były to sprawy za nadto świeże i bolesne
Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza nazywany jest epopeją narodową. Sam autor nazywał go historią szlachecką, a miano epopei nadał mu dopiero naród polski. Utwór ten powstał w czasie pobytu Mickiewicza na emigracji. Pisał go od roku 1832, a wydał w Paryżu w 1834 roku. Rozpoczęcie pracy zbiegło się z opublikowaniem III części "Dziadów" oraz wejściem w skłócone środowiska Wielkiej Emigracji. Spory polityczne, wzajemne oskarżenia i zarzuty wpłynęły na atmosferę panującą wśród emigrantów,pełną nerwowości, zatargów, niechęci i zawiłości.
Epilog dodany do tekstu poematu nie jest epilogiem w ścisłym tego słowa znaczeniu, nie objaśnia dalszego ciągu wątków i historii poszczególnych postaci, ale jest liryczną spowiedzią poety, który wyjaśnia genezę utworu i przedstawia siebie na tle środowiska. Epilog zaczyna się od przedstawienia sytuacji społecznej panującej na emigracji. Atmosfera pełna jest przekleństw i kłamstw, niewczesnych zamiarów, zapóźnionych żalów, potępieńczych żalów.
Poeta przyczynę tych sporów upatruje w sytuacji emigrantów, którzy "w każdym sąsiedzie znajdowali wroga", rozpacz po przegranej i brak perspektyw ("w niebie nawet nadziei nie widzą"), tłumaczą i częściowo usprawiedliwiają nastroje emigrantów.
Mickiewicz przechodząc do genezy "Pana Tadeusza" mówi, że pisanie utworu o "kraju lat dziecięcych" było początkowo formą oderwania się od rzeczywistości emigracyjnej i polistopadowej. Pozwalało ono na chwilę zapomnieć o przytłaczającym ciężarze pielgrzymstwa. Łagodziło poczucie winy i beznadziejności. Przez kontrast z ponurą rzeczywistością przeszłość jawi się jako pogodny obrazek o pastelowych barwach. Przeszłość spokojna, bezpieczna była odtrutką na trudności dnia dzisiejszego.
O tym, co wydarzyło się niedawno, o przegranej walce pisać jeszcze było zbyt trudno. Były to sprawy za nadto świeże i bolesne