Nosicielami tego pasożyta są leśne zwierzęta mięsożerne, głównie lisy. Bąblowce przenosić mogą także psy i koty. Człony tasiemca i jego jaja są przez zwierzęta wydalane na leśne runo i pozostają na jagodach, poziomkach, grzybach, trawie. Gdy te zjedzone zostają przez myszy, nornice i szczury, w jelitach gryzoni wylęgają się larwy, przedostają do krwi, potem do wątroby, gdzie przechodzą przekształcenie w kolejną formę rozwojową. Jeśli gryzonia zje teraz lis, w jego organizmie larwa zamienia się w tasiemca i cykl się zamyka. Człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc niemyte jagody i owoce leśne (poziomki, borówki, maliny itp.), do których mogą być przyczepione jaja bąblowca. Larwa tasiemca wieńcogłowego osiedla się w narządach wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne guza (torbieli). Torbiele rozwijają się najczęściej w wątrobie, płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także w nerkach, śledzionie, kościach i oku.
Bąblowiec wątroby w 80% jest usadowiony w prawym płacie. Zmiany uciskowe w otoczeniu bąblowca doprowadzają do uszkodzenia miąższu wątroby i zastoju żółci; następstwem tych zmian może być wtórne zakażenie bakteryjne, zapalenie dróg żółciowych, rzadko — marskość wątroby. Bąblowiec umieszczony przy wnęce wątroby może uciskać na naczynia krwionośne i przewody żółciowe, powodując nadciśnienie wrotne lub żółtaczkę zastoinową.
Bąblowiec płuc może być pierwotny (pochodzący z onkosfery lub wtórny (z główek uwolnionych z pękniętego bąblowca wątroby lub płuca). Wobec małego oporu ze strony tkanki płucnej bąblowiec przyjmuje najczęściej kształt idealnie kulisty. Pęcherz macierzysty otoczony cienką torebką łącznotkankową uciska na miąższ płuca i powoduje zmiany niedodmowe. Mogą być one siedliskiem zakażenia bakteryjnego, które często przenosi się do pęcherza bąblowca, powodując jego zropienie. Bąblowiec płuc może pękać, wówczas jego zawartość wlewa się do jamy opłucnej lub drzewa oskrzelowego, powodując szereg zmian wtórnych.
Bąblowiec umieszczony w mózgowiu (3% przypadków), najczęściej w substancji białej, powoduje dość słaby odczyn komórkowy, natomiast względnie szybko doprowadza do zmian uciskowych.
Nosicielami tego pasożyta są leśne zwierzęta mięsożerne, głównie lisy. Bąblowce przenosić mogą także psy i koty. Człony tasiemca i jego jaja są przez zwierzęta wydalane na leśne runo i pozostają na jagodach, poziomkach, grzybach, trawie. Gdy te zjedzone zostają przez myszy, nornice i szczury, w jelitach gryzoni wylęgają się larwy, przedostają do krwi, potem do wątroby, gdzie przechodzą przekształcenie w kolejną formę rozwojową. Jeśli gryzonia zje teraz lis, w jego organizmie larwa zamienia się w tasiemca i cykl się zamyka. Człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc niemyte jagody i owoce leśne (poziomki, borówki, maliny itp.), do których mogą być przyczepione jaja bąblowca. Larwa tasiemca wieńcogłowego osiedla się w narządach wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne guza (torbieli). Torbiele rozwijają się najczęściej w wątrobie, płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także w nerkach, śledzionie, kościach i oku.
Bąblowiec wątroby w 80% jest usadowiony w prawym płacie. Zmiany uciskowe w otoczeniu bąblowca doprowadzają do uszkodzenia miąższu wątroby i zastoju żółci; następstwem tych zmian może być wtórne zakażenie bakteryjne, zapalenie dróg żółciowych, rzadko — marskość wątroby. Bąblowiec umieszczony przy wnęce wątroby może uciskać na naczynia krwionośne i przewody żółciowe, powodując nadciśnienie wrotne lub żółtaczkę zastoinową.
Bąblowiec płuc może być pierwotny (pochodzący z onkosfery lub wtórny (z główek uwolnionych z pękniętego bąblowca wątroby lub płuca). Wobec małego oporu ze strony tkanki płucnej bąblowiec przyjmuje najczęściej kształt idealnie kulisty. Pęcherz macierzysty otoczony cienką torebką łącznotkankową uciska na miąższ płuca i powoduje zmiany niedodmowe. Mogą być one siedliskiem zakażenia bakteryjnego, które często przenosi się do pęcherza bąblowca, powodując jego zropienie. Bąblowiec płuc może pękać, wówczas jego zawartość wlewa się do jamy opłucnej lub drzewa oskrzelowego, powodując szereg zmian wtórnych.
Bąblowiec umieszczony w mózgowiu (3% przypadków), najczęściej w substancji białej, powoduje dość słaby odczyn komórkowy, natomiast względnie szybko doprowadza do zmian uciskowych.
Masz liczę na naj trochę się rospisałem^^ pozdro