Question

Gdzie tańczono najczęsciej Oberka ????


Dajeee naaaj na dzisiaj!!!!!!!!!!!! PLISSSS!!!!!!!!!!!!!

Answer 1

Tu coś znajdizesz dla siebie 
est to polski taniec ludowy o żywym tempie i skocznej melodii w rytmie nieparzystym; popularny na wsi w wielu regionach Polski, szczególnie lubiany na Mazowszu i Radomszczyźnie. W swoim naturalnym kontekście (zabawy, wesela) zaczął zanikać w II połowie XXw, obecnie tańczony wyjątkowo na weselach tylko przez starszych i na ich życzenie, pod warunkiem, że ma oberka w repertuarze kapela weselna, co zdarza się rzadko (najczęściej wtedy jest to skomponowany w mieście "oberek wilanowski").Znany był też jako: "ober", "obertas", "drobny", "okrągły", " owijok" (w Sieradzkim), "zawijacz" itp. Nazwa "oberek" wywodzi się od "obwyrtnia", "obertania", "od obertasa", czyli od obracania się. Tańcowi towarzyszyły często przyśpiewki, okrzyki i przytupy. Oberek dopiero przy końcu XIXw stał się tańcem różnych warstw społecznych, chociaż pierwsze wzmianki o "obertasie" pochodzą z wieku XVII. Jego bardzo szeroki zasięg w kraju sprawił, że nie dawano mu nazwy pochodzącej od regionu, jak w przypadku krakowiaka, mazura, kujawiaka. 
Oberek to taniec o metrum trójdzielnym, najczęściej 3/8. Polega na szybkich obrotach par tańczących w miejscu lub wirujących w przestrzeni krokiem w rodzaju kroku okrąglaka, mazurka czyli składających się z trzech pojedynczych stąpnięć (kroków) o jednakowych wartościach rytmicznych (ósemek) przypadających na jeden takt. Dotyczy to oczywiście kroku zasadniczego.
Jeśli chodzi o akcent, w oberku albo wszystkie części są jednakowo akcentowane, albo druga i trzecia część. Kobieta tańczy cały czas krokiem zasadniczym. Mężczyzna urozmaica taniec wplatanymi doń mocniejszymi stąpnięciami, przytupami (tzw. "trójki" i "piątki"), przysiadami, przykucami lub hołubcami.
Na zabawach wiejskich tańczono go w "kompletach" z kujawiakiem/walczykiem i polką. Popis w oberku polegał przede wszystkim na wytrwałym wirowaniu po kole ("po ścianach") w dwie ("ze słońcem" i "pod słońce") lub cztery strony (j/w tylko partnerzy trzymają się odwrotnie). Wytrawny tancerz zakładał się z muzykantami "kto kogo przetrzyma" i tańczył bez przerwy czasem dłużej niż pół godziny, zmieniając partnerki. W XIX wieku, w miastach i dworach tańczono oberka (z uwagi na to, że jest wykonywany w bardzo szybkim tempie) z poprzedzającym go polonezem czyli tańcem "chodzonym" i następującym po nim wolniejszym - kujawiakiem.

Answer 2

W regionie Kujaw dominowały rytmy mazurkowe. Najbardziej charakterystycznymi tańcami w tej grupie były kujawiaki, mazurki i oberki. Tańczono zawsze po linii koła, przestrzegając rygorystycznie ustalonego porządku – równiutko, bez potrącania innych tancerzy, stosując się do zmian nadawanych przez przewodnika tańca, który przytupnięciem bądź okrzykiem (na kseb – w lewo, na odcib – w prawo) nadawał kierunek wirowania, tempo oraz rytm tańca. O kunszcie tancerek świadczyły ich spódnice, które miały iść równo „jak woda”.Najbardziej charakterystyczne i najchętniej tańczone były kujawiaki. Wśród nich ciekawe są kujawiaki owczarskie, których melodie pierwotnie tworzone były przez pasterzy. W popularnym tańcu-zabawie owczarz, do okręgu tańczących wchodził chłopak z laską. Na dany przez przewodnika znak, pary wymieniały się partnerami. Tancerz, który pozostał bez partnerki, zostawał owczarzem, biorąc laskę wchodził do środka okręgu. Kujawiak zyskał wielką popularność na dworach. Zmieniany, przerabiany, pokazywany często na balach w stolicy, upowszechnił się jako taniec narodowy. Ta jego forma jest najbardziej znana współcześnie. Warto przypomnieć, iż mazurki Fryderyka Chopina oparte są na pierwowzorach kujawiaka. Bardzo podobny do kujawiaka, niezwykle trudny do odróżnienia przez niespecjalistów, jest mazurek. Określany jest przez Kujawiaków jako bardziej skoczny, różni się również tempem. Najbardziej jednak żywiołowym i szybkim tańcem w tej grupie jest oberek. Taneczne zabawy rozpoczynał zwykle chodzony, wykonywany parami po linii koła. Bez tego tańca nie mogło rozpocząć się żadne wesele – pannę młodą, obracającą się pod złączonymi rękoma, wprowadzał drużba. Była to pewnego rodzaju prezentacja panny młodej zebranym weselnikom. Chodzony przechodził następnie w kujawiaka, mazurka bądź oberka.W repertuarze tańców kujawskich spotykamy również dynę oraz czapnika, tańce o charakterze zabaw ruchowych. Z innych regionów zaczerpnięto zaś takie tańce, jak lender, sztajer, szoc (szorc lub skoczek). Teksty pieśni spełniały rolą drugoplanową. Najczęściej były bardzo krótkie, jednozwrotkowe, uzupełniane sylabami „na dana” lub „dana, dana”. Kuba Kopczyński