Question

Francja przed rewolucją w podpunktach :):)

Answer 1

XVIII Francja (zadłużona i zrujnowana gospodarczo po wojnie o sukcejsę Hiszpańską) straciła okres politycznej hegemonii w Europie.Mimo tego iż pod względem prawnym nadal pozostawała monarchią stanową rządzona absolutnie to w wyniku postepu cywilizacyjnego i idei oświeceniowych stopniowo dochodziły w niej do głosu nowe grupy społeczne, które domagał się udziału w rządach. Właśnie stan trzeci domagał się uczestniczenia w życiu politycznym państwa czego skutkiem była poźniejsza rewolucja francuska.
Praktycznie we Francji można wyróżnić trzy stany, lecz do stanu trzecigo przed rewolucja francuską zaliczano, aż 99% społeczeństwa i był to stan najliczniejszy. Różnił się także ogromnym zróżnociowaniem pod względem majątkowym(po najbiednijszych chłopów do najbogatszych kupców oraz bankierów). Co do stanów pozostałych to pewnie domyślasz się,że była to bogata szlachta i duchowieństwo. w ostatnich latach panowania Ludwika XVI dwór pochłaniał coraz większe kwoty pieniędzy, a w całej Francji szerzył się głód. No i dodam coś co nie wiem czy jest prawdą ale gdzieś przeczytałem (nie cytuje, tylko mówię własnymi słowami): jakiś człowiek przyszedł do Marii Mntoniny i mówi: "Ludzie we Francji nie mają chleba!". Na to królowa francuska odpowiedziała: "To niech jedzą ciastka".

wyrób sobie z tego tekstu punkty, nie wiem co może być dla Ciebie istotne i najważniejsze. :)

Answer 2

W drugiej połowie XVIII wieku Francja uchodziła za jedno z najpotężniejszych państw w Europie. Była jednym z najludniejszych krajów europejskich, dość jednolitym pod względem religijnym i etnicznym. Zdecydowaną większość jej mieszkańców stanowili katolicy. Ponad 80% Francuzów mieszkało na wsi. Pod względem społecznym i prawnym Francja była państwem stanowym. Wyróżniano trzy stany: duchowieństwo, szlachtę i tak zwany stan trzeci, do którego zaliczano wszystkich pozostałych (mieszczanie, chłopi). Żaden z tych stanów nie był jednolity pod względem społecznym i majątkowym. Pierwsze dwa stany cieszyły się przywilejami. Duchowieństwo posiadało cztery ważne przywileje: honorowy (pierwszeństwo przed wszystkimi), kultowy (jedynie kult katolicki był publicznym kultem), podatkowy (zwolnienie z większości podatków) i sądowy (duchowni mogą być sądzeni tylko przed sądami kościelnymi). Kościół czerpał dochody z tytułu posiadanej ziemi (w jego rękach znajdowało się ok. 10% ziemi uprawnej we Francji), dziesięcin i rent. Duchowieństwo było bardzo zróżnicowane pod względem społecznym. Biskupami zostawali zwykle członkowie rodzin magnackich. Z chłopów i mieszczan rekrutowało się duchowieństwo niższe. Kler parafialny często żył w biedzie. Zróżnicowany był także stan szlachecki. Szlachta dzieliła się na rodową (noblesse de race), czyli na szlachtę po mieczu (noblesse d' épée) i na szlachtę urzędniczą (noblesse de robe). Szlachcicem rodowym zostawało się przez urodzenie (jeżeli rodzice byli szlachcicami), natomiast w skład "szlachty z ubrania" wchodziło się z tytułu sprawowania niektórych urzędów w sądownictwie królewskim i w administracji (urzędy można było kupować, dzięki czemu do szlachty urzędniczej przenikali przedstawiciele burżuazji). Szlachta posiadała dwa typy przywilejów: honorowe (prawo do posiadania herbu, prawo do noszenia szpady, czy prawo do specjalnej ławki w kościele, prawo wyłączności na stanowiska biskupów i oficerskie w armii) i ekonomiczne (zwolnienie z wielu podatków i ciężarów). Pod względem ekonomicznym szlachtę podzielić można było na trzy kategorie. Na czele stała dość nieliczna (około 4 tysiące rodzin) szlachta dworska (noblesse de cour), czyli arystokracja. Żyła ona na dworze królewskim w Wersalu lub w okolicach Paryża. Bogactwo tej grupy społecznej, zamieszkującej we wspaniałych pałacach i oddających się rozrywkom dworskim, w widoczny sposób kontrastowało z nędzą większości mieszkańców Paryża. Drugą kategorią szlachty rodowej byli mieszkający na wsi ziemianie. Oni także byli zróżnicowani pod względem ekonomicznym. Część z nich mieszkała w pałacach i zamkach, żyjąc dostatnio z czynszów dzierżawnych i zajmując się rozrywkami towarzyskimi (polowania, gry). Majątek dziedziczył tylko najstarszy syn, pozostali musieli rozwijać kariery w Kościele lub w wojsku. Często zdarzało się, że brat bogacza był biedakiem i ulegał deklasacji, czyli zajmowała się zajęciami "nieszlacheckim" (grożącym pozbawieniem przywilejów szlacheckich), jak handel, rzemiosło, czy uprawa roli. Do szlacheckiego plebsu należeli też tacy, którzy pozbawieni jakiegokolwiek majątku, wegetowali na dworach innych szlachciców. Przedstawiciele ubogiej szlachty herbowej zazdrościli bogatej szlachcie i zamożnym mieszczanom, jednocześnie tymi ostatnimi pogardzając. Rozgoryczenie pogłębiało poczucie wyższości, duma z posiadania herbu w połączeniu z biedą i koniecznością zarobkowania. Ostatnia kategorią była szlachta urzędnicza, do której szlachta rodowa odnosiła się z pogardą i wyższością. Jednak to właśnie ta grupa społeczna posiadała duże znaczenie, gdyż dysponowała wielkimi majątkami, a dodatkowo wyróżniała się wykształceniem. Szlachta urzędnicza była świadoma swej potęgi i znajdowała się w opozycji do tradycji feudalnej (dawała ona zawsze pierwszeństwo szlachcie rodowej) i władzy monarszej (szlachta urzędnicza ograniczała ją częściowo poprzez opanowanie parlamentów, czyli najwyższych sądów królewskich). Pozostałą (ponad 96%) część społeczeństwa stanowił tak zwany trzeci stan. Pod względem prawnym dzielił się on na mieszczaństwo i wolnych chłopów. Mieszczaństwo było jeszcze bardziej zróżnicowane niż duchowieństwo, czy szlachta. Najlepszą pozycję mieli bogaci kupcy i przemysłowcy. Sporymi majątkami dysponowali właściciele manufaktur. Jeszcze zamożniejsza był burżuazja handlowa (bogactwo uzyskała ona dzięki handlowi wschodniemu i z koloniami). Do najbogatszej grupy społecznej należeli też właściciele plantacji, handlarze niewolników i bankierzy. Odgrywali oni ważną rolę, gdyż to właśnie oni udzielali pożyczek królowi (szlachta była zwykle zadłużona), w ten sposób ratując finanse państwa. Jednocześnie nie posiadali oni żadnych przywilejów i jako przedstawiciele stanu trzeciego mieli gorszą pozycję społeczną niż dwa pierwsze stany. Powodowało to niezadowolenie tej grupy. Do stanu trzeciego zaliczano też intendentów prowincji, poborców podatkowych oraz wyższych urzędników sądowych i skarbowych, a zatem związaną z aparatem państwowym grupę urzędniczą. Kolejną grupą mieszczańską byli przedstawiciele wolnych zawodów, czyli adwokaci, dziennikarze, lekarze, uczeni, nauczyciele, literaci. Byli to ludzie wykształceni, w dużej mierze kształtujący ideologię Oświecenia. Powyższe grupy mieszczaństwa nie chciały rewolucji, ale były niezadowolone z istniejącej sytuacji. Oprócz nich istniały jeszcze inne kategorie mieszczan. Należy do nich drobnomieszczaństwo, czyli drobni kupcy, samodzielni rzemieślnicy, właściciele kamienic czy drugorzędni urzędnicy. Była to grupa spora pod względem liczebnym ( ogółem 3 miliony ludzi). Także liczną (prawie 2 i pół miliona ludzi) warstwą społeczną w obrębie mieszczaństwa był proletariat, czyli robotnicy manufaktur (ich liczba stale wzrastała), czeladnicy warsztatów rzemieślniczych i wszelka biedota (żebracy, włóczędzy, margines społeczny). Jednak zdecydowana większość mieszkańców Francji mieszkała na wsi. Najbogatsza kategoria ludności wiejskiej byli chłopi - właściciele (dziedziczni dzierżawcy). Posiadali oni ziemię na własność i mogli ją dziedziczyć. Chłopi nie mogli być usunięci z ziemi, ale musieli uiszczać świadczenia na rzecz pana (faktycznego właściciela ziemi). Zamożni byli także wielcy dzierżawcy ziemi szlacheckiej lub kościelnej, którzy z kolei wydzielali niewielkie kawałki tej ziemi drobnym dzierżawcom (płacili oni wysoki czynsz dzierżawny). Kolejna grupa ludności wiejskiej to winiarze, którzy utrzymywali się z uprawy winorośli. Jednak najliczniejsi (5 milionów ludzi) byli bezrolni (praca najemna u bogatych chłopów, praca chałupnicza). Ponieważ dwa pierwsze stany dysponowały przywilejami ekonomicznymi, cały ciężar podatkowy spadał na stan trzeci, czyli na mieszczaństwo, a przede wszystkim na chłopów (oprócz świadczeń na rzecz pana, obciążeni byli świadczeniami na rzecz Kościoła i na rzecz państwa). Obciążenia podatkowe chłopstwa wynosiły nawet do 60% dochodów! Wystarczało to w okresie urodzaju, ale w przypadku klęski nieurodzaju stawało się przyczyną głodu.