Tuwim Julian (1894-1593) - wybitny, poeta polski, współtwórca grupy Skamander. Urodził się w łodzi. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1913r. wierszem "Prośba", w czasie studiów współpracował z pismem "Pro arte". Był współzałożycielem kabaretu "Pod Pikadorem" i miesięcznika "skamander". W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał w Warszawie. Współpracował z tygodnikiem "Wiadomości Literackie" oraz z pismami satyrycznymi: "Szpilki" i "Cyrulik Warszawski". Był również współpracownikiem oraz kierownikem literackim warszawskich kabaretów; "Qui Pro Quo", "Banda", "Cyrulik warszawski". Po wybuchu II wojny światowej poeta przez Rumunię udał się do Francji, a następnie wyjechał do Portugalii i Brazylii (1940). Od 1942 mieszkał w Nowym Jorku. W latach wojny współpracował z emigracyjnymi czasopismami. W 1946 powrócił do kraju, gdzie w latach 1947-50 pełnił funkcje kierownika artystycznego Teatru Wielkiego. W 1949 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. W pierwszym okresie twórczości Tuwim tworzył poezję będącą odzwierciedleniem założeń poetyki Skamandra, nasyconą witalizmem i aktywizmembiologicznym, zwróconą przeciwko młodopolskiej nastrojowości, z czasem coraz bardziej zaangażowaną politycznie i społecznie. W okresie dudziestolecia miedzywojennego ukazały się m.in.:"Czychanie na Boga", "Śiódma Jesień", "Biblia cygańska", "Treść gorejąca". W latach II wojny światowej powstał obszerny poemat "Kwiaty polskie" (wyd. 1949). W twórczości Tuwima można także odnależć utwory satyryczne i kabaretowe, zebrane w tomach "Jarmark rymów" i w powojennej edycji "Dzieł", wiersze dla dzieci oraz przekłady poetyckie, głównie z języka rosyjskiego, a także opracowania antologii "Czaty i czarty polskie", "Cztery wieki fraszki polskiej".
Tuwim Julian (1894-1593) - wybitny, poeta polski, współtwórca grupy Skamander. Urodził się w łodzi. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1913r. wierszem "Prośba", w czasie studiów współpracował z pismem "Pro arte". Był współzałożycielem kabaretu "Pod Pikadorem" i miesięcznika "skamander". W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał w Warszawie. Współpracował z tygodnikiem "Wiadomości Literackie" oraz z pismami satyrycznymi: "Szpilki" i "Cyrulik Warszawski". Był również współpracownikiem oraz kierownikem literackim warszawskich kabaretów; "Qui Pro Quo", "Banda", "Cyrulik warszawski". Po wybuchu II wojny światowej poeta przez Rumunię udał się do Francji, a następnie wyjechał do Portugalii i Brazylii (1940). Od 1942 mieszkał w Nowym Jorku. W latach wojny współpracował z emigracyjnymi czasopismami. W 1946 powrócił do kraju, gdzie w latach 1947-50 pełnił funkcje kierownika artystycznego Teatru Wielkiego. W 1949 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. W pierwszym okresie twórczości Tuwim tworzył poezję będącą odzwierciedleniem założeń poetyki Skamandra, nasyconą witalizmem i aktywizmembiologicznym, zwróconą przeciwko młodopolskiej nastrojowości, z czasem coraz bardziej zaangażowaną politycznie i społecznie. W okresie dudziestolecia miedzywojennego ukazały się m.in.:"Czychanie na Boga", "Śiódma Jesień", "Biblia cygańska", "Treść gorejąca". W latach II wojny światowej powstał obszerny poemat "Kwiaty polskie" (wyd. 1949). W twórczości Tuwima można także odnależć utwory satyryczne i kabaretowe, zebrane w tomach "Jarmark rymów" i w powojennej edycji "Dzieł", wiersze dla dzieci oraz przekłady poetyckie, głównie z języka rosyjskiego, a także opracowania antologii "Czaty i czarty polskie", "Cztery wieki fraszki polskiej".