Question

Eksterminacja narodu polskiego na planach i dzialaniach państw okupacyjnych w latach 1939 -1945 blagam mam to na jutro

Answer 1

Jeszcze zanim rozpoczęła się II wojna światowa, Niemcy przygotowali sobie główne wytyczne ich wojennej polityki. Myśl przyszłego okupanta zawarta była przede wszystkim w podstawach hitlerowskiego planu podboju i podporządkowania ludów europejskich. Pogoń za "przestrzenią życiową", którą Niemcy mieli rzekomo znaleźć na wschodzie, motywowała działania niemieckie - zarówno militarne, jak i polityczne, ekonomiczne, gospodarcze czy kulturalne. Brutalne podboje połączone z nieludzką eksterminacją były doskonałym sposobem na fizyczną likwidację elementów niepożądanych w myśl nazistowskiej wykładni teorii "rasy panów" oraz zastraszenie tych, którzy mogli aktywnie przeciwdziałać podbojom Rzeszy lub pracować na korzyść okupanta hitlerowskiego. Napaść na Polskę 1 września 1939 roku była jednym z wielu etapów na drodze do podporządkowania sobie ludów europejskich przez naród niemiecki, uznający siebie za suwerena w warunkach tego kontynentu. Zanim Niemcy zdecydowali się na zbrojną akcję przeciwko II Rzeczypospolitej, ich agresywna polityka dotknęła między innymi Czechosłowaków, Austriaków czy Litwinów. W każdym z tych krajów, przy stosowaniu większej lub mniejszej ilości represji, hitlerowskiej maszynie wojennej udało się osiągnąć sukces. O ile w przypadku Austriaków Anschluss ich terytorium traktowany był raczej jako powrót do korzeni, o tyle w przypadku Czechów głównym celem Niemców było zajęcie kraju bogatego gospodarczo i umożliwiającego wykorzystywanie potencjału ekonomicznego na rzecz rozbudowy imperializmu niemieckiego. Czesi nie zdecydowali się jednak na zbrojne wystąpienie w obronie własnej niepodległości, co w dużej mierze ukazało okupantowi kierunek, w którym powinien zmierzać zajmując Czechosłowację. Zupełnie inaczej rzecz się miała z Polakami, którzy stanęli do walki i stawili mocny opór najeźdźcy. Nowy zaborca miał spore doświadczenie w wieloletniej akcji wyniszczania narodu polskiego i prowadzonej przeciw niemu wrogiej polityce germanizacyjnej oraz "Kulturkampfu". Zdecydowany opór stawiany przez Polaków zarówno podczas kampanii wrześniowej, jak i natychmiast po niej, gdy rozpoczęli oni organizowanie zbrojnego podziemia, zadecydował o zdecydowanie bardziej brutalnej polityce okupacyjnej III Rzeszy. Można powiedzieć, iż jeszcze zanim siły Wehrmachtu wkroczyły na terytorium II Rzeczypospolitej, Niemcy przygotowali główne wytyczne podboju i niszczenia ziem polskich. 22 sierpnia 1939 roku podczas narady głównych dowódców oraz Adolfa Hitlera w jego kwaterze w Obersalzbergu, dyktator niemiecki nakazał bezlitosne rozprawienie się z narodem polskim. Mordowanie mężczyzn, kobiet i dzieci miało być głównym przystankiem na drodze do wyniszczenia "polskiej rasy i języka". Co więcej, już w trakcie trwania wojny przygotowany został Generalny Plan Wschodni (Generalplan Ost), w myśl którego blisko 85% Polaków, którzy przeżyli działania zbrojne, powinno zostać wysiedlonych z ziem polskich. Była to część składowa poszukiwania wspomnianej "przestrzeni życiowej" (Lebensraum). Wizję zajęcia krajów słowiańskich, a następnie innych obszarów europejskich przedstawił Hitler w swojej książce "Mein Kampf", która zawierała podstawowe wytyczne polityki prowadzonej przez III Rzeszę w latach trzydziestych XX wieku. Przy biernej postawie mocarstw europejskich udało się Niemcom doprowadzić do sytuacji, gdy stali się oni na tyle potężni, aby móc zawładnąć Europą Środkową i Wschodnią. Naród niemiecki, otumaniony zbrodniczą ideologią nacjonalistyczną i rasistowską, ślepo podążał za swoim wodzem, który poczynił ogromne kroki na drodze do odbudowania potęgi Cesarstwa Niemieckiego. Na drodze Niemiec w pierwszej kolejności stała Polska, tamująca niejako drogę na wschód, gdzie Hitler spodziewał się znaleźć wymarzoną Lebensraum. Podbój państwa polskiego i wyniszczenie narodu planowano prowadzić metodycznie i systematycznie, zwalniając miejsce pod niemiecką kolonizację. Celowi temu miał służyć system obozów niewolniczej pracy, które umożliwiały wykorzystywanie żywotnych sił innych narodów oraz napędzanie niemieckiej gospodarki, pacyfikacje elementów niepożądanych, niszczenie miast i wsi, rabowanie majątku ruchomego oraz zajmowanie nieruchomości. Wszystko podporządkowane ideologii niemieckiego nazizmu. Obok fizycznego wyniszczania innych narodów w planach hitlerowskich oprawców znajdowało się również wynaradawianie i germanizacja, co wiązało się z walką przeciwko europejskiemu dorobkowi kulturalnemu. Szczególne miejsce w planach Hitlera zajmowały rasy żydowska i słowiańska, które przeznaczono do calościowego wyniszczenia w przypadku pierwszej i częściowej eksterminacji w przypadku drugiej. W toku II wojny światowej Niemcy dopuścili się ogromu zbrodni, które następnie poszeregowano na kilka rodzajów. Poczetne miejsce w karaniu i ustalaniu winy zbrodniarzy niemieckich zajmowały powojenne trybunały w poszczególnych krajach oraz międzynarodowe trybunały wojskowe, pośród których na plan pierwszy wysuwa się trybunał działający w Norymberdze. Akt oskarżenia Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze zawierał: zbrodnie przeciwko pokojowi, zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości. Po wojnie przed sądem stanęli niemieccy zbrodniarze, z których wielu poniosło zasłużoną karę śmierci. Wielu z nich na maksymalny wymiar kary zapracowało sobie działalnością w Polsce, która ucierpiała podczas II wojny światowej jak żaden inny kraj na świecie. Złożyły się na to dwie okupacje zainicjowane we wrześniu 1939 roku - niemiecka i sowiecka - z tymże pod względem okrucieństwa i strat zadanych narodowi polskiemu palmę pierwszeństwa należy oddać Niemcom. Ich wkładem w niszczenie państwowości i narodu polskiego zajmiemy się szczególnie. Dzięki przeprowadzonym po wojnie badaniom możemy ustalić ogrom hitlerowskich zbrodni, choć dane te oczywiście nie mogą być dokładne ze względu na trudności w obliczeniach. Podsumowanie okupacji zawiera podział na poszczególne rodzaje przewienień niemieckich - na polu gospodarczym, kulturalnym i w dziedzinie fizycznego wyniszczania narodu polskiego. W wielu miejscach oskarżenia pokrywają się, ponieważ zbrodnicza polityka okupanta często dotyczyła wielu aspektów życia codziennego polskiej ludności.