BOTTICELLI SANDRO, właśc. Alessandro di Mariano Filipepi (1445–1510), malarz wł.; przedstawiciel renes. szkoły florenckiej; malował obrazy rel., mitol., alegor. oraz portrety; dzieła: Alegoria męstwa, Pokłon Trzech Króli, Wiosna (Primavera); 1481–83 freski w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie; obrazy mitol.: Narodziny Wenus, Wenus i Mars; tondo Madonna del Magnificat; po 1490 pod wpływem kazań Savonaroli obrazy rel. (np. Koronacja Matki Boskiej, Złożenie do grobu) o patetycznym i ekspresyjnym wyrazie; ilustracje do Boskiej Komedii Dantego Alighieri; cechy dzieł Botticellego: chłodny, czysty koloryt, precyzja rysunku i dekor. linearyzm.
BELLOTTO BERNARDO, zw. Canaletto (1721–80), wł. malarz i akwaforcista; uczył się u swego wuja A. Canala, zw. również Canaletto; działał początkowo w Wenecji i in. miastach wł.; 1747–58 w Dreźnie; od 1748 malarz nadworny Augusta III; ok. 1759–61 na dworze cesarskim w Wiedniu i 1761 elektorskim w Monachium; od 1764 wykładowca w Akad. Sztuk Pięknych w Dreźnie; 1767–80 pracował dla Stanisława Augusta Poniatowskiego w Warszawie. Bellotto był obok A. Canala i F. Guardiego najwybitniejszym przedstawicielem weneckiego malarstwa wedutowego; malował gł. panoramy miast, widoki ulic, placów i budowli ożywionych rodzajowym sztafażem (cykle widoków Drezna, Wiednia, Warszawy) oraz fantastyczne widoki arch.; był mistrzem perspektywy, artystą wrażliwym na kolor i światło; dzieła jego cechuje precyzyjny rysunek i bezbłędna perspektywa linearna, osiągana m.in. dzięki stosowaniu ciemni opt. (camera obscura). Koloryt utrzymany w jasnej, niekiedy chłodnej tonacji. Twórczość Bellotta w Warszawie uległa ewolucji; oprócz wedut (dla Sali Prospektowej Zamku Król.) tworzył freski (w Zamku Ujazdowskim), obrazy hist. (Elekcja Stanisława Augusta, 2 wersje — 1776 i 1778, Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w 1633 1779), wprowadził do wedut sceny rodzajowe (Ulica Miodowa ok. 1775), w których pojawiają się portrety (Widok ogólny Warszawy od strony Pragi 1770), zainteresował się pejzażem (Widok łąk wilanowskich), w którego tle pojawiły się efekty barw i światła zapowiadające realizm XIX w. Po zniszczeniach wojennych obrazy Bellotta stanowiły cenny dokument ikonograf. do rekonstrukcji zabytkowych dzielnic Warszawy. Duży zbiór obrazów Bellotta posiada Muzeum Nar. i Zamek Król. w Warszawie.
BOTTICELLI SANDRO, właśc. Alessandro di Mariano Filipepi (1445–1510), malarz wł.; przedstawiciel renes. szkoły florenckiej; malował obrazy rel., mitol., alegor. oraz portrety; dzieła: Alegoria męstwa, Pokłon Trzech Króli, Wiosna (Primavera); 1481–83 freski w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie; obrazy mitol.: Narodziny Wenus, Wenus i Mars; tondo Madonna del Magnificat; po 1490 pod wpływem kazań Savonaroli obrazy rel. (np. Koronacja Matki Boskiej, Złożenie do grobu) o patetycznym i ekspresyjnym wyrazie; ilustracje do Boskiej Komedii Dantego Alighieri; cechy dzieł Botticellego: chłodny, czysty koloryt, precyzja rysunku i dekor. linearyzm.
BELLOTTO BERNARDO, zw. Canaletto (1721–80), wł. malarz i akwaforcista; uczył się u swego wuja A. Canala, zw. również Canaletto; działał początkowo w Wenecji i in. miastach wł.; 1747–58 w Dreźnie; od 1748 malarz nadworny Augusta III; ok. 1759–61 na dworze cesarskim w Wiedniu i 1761 elektorskim w Monachium; od 1764 wykładowca w Akad. Sztuk Pięknych w Dreźnie; 1767–80 pracował dla Stanisława Augusta Poniatowskiego w Warszawie. Bellotto był obok A. Canala i F. Guardiego najwybitniejszym przedstawicielem weneckiego malarstwa wedutowego; malował gł. panoramy miast, widoki ulic, placów i budowli ożywionych rodzajowym sztafażem (cykle widoków Drezna, Wiednia, Warszawy) oraz fantastyczne widoki arch.; był mistrzem perspektywy, artystą wrażliwym na kolor i światło; dzieła jego cechuje precyzyjny rysunek i bezbłędna perspektywa linearna, osiągana m.in. dzięki stosowaniu ciemni opt. (camera obscura). Koloryt utrzymany w jasnej, niekiedy chłodnej tonacji. Twórczość Bellotta w Warszawie uległa ewolucji; oprócz wedut (dla Sali Prospektowej Zamku Król.) tworzył freski (w Zamku Ujazdowskim), obrazy hist. (Elekcja Stanisława Augusta, 2 wersje — 1776 i 1778, Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w 1633 1779), wprowadził do wedut sceny rodzajowe (Ulica Miodowa ok. 1775), w których pojawiają się portrety (Widok ogólny Warszawy od strony Pragi 1770), zainteresował się pejzażem (Widok łąk wilanowskich), w którego tle pojawiły się efekty barw i światła zapowiadające realizm XIX w. Po zniszczeniach wojennych obrazy Bellotta stanowiły cenny dokument ikonograf. do rekonstrukcji zabytkowych dzielnic Warszawy. Duży zbiór obrazów Bellotta posiada Muzeum Nar. i Zamek Król. w Warszawie.