Od 1641 prowadził systematyczne obserwacje (także teleskopowe) Księżyca i bardzo szczegółowe opisy. Pierwsza praca Heweliusza, Selenografia... (1647), dotyczyła planet, księżyców Jowisza i plam na Słońcu, ale przede wszystkim była poświęcona właśnie naszemu satelicie. Selenografia była w owym czasie najwybitniejszym dziełem z zakresu i topografii Księżyca. Heweliusz zawarł w niej opis powierzchni globu, zamieścił 40 szczegółowych rysunków Księżyca w różnych fazach, wy konanych na podstawie własnych obserwacji, oraz 3 mapy tarczy Księżyca. Negatywy, z których były odbijane ilustracje, były ryte w miedziprzez samego Heweliusza. Dokładniejsze mapy Księżyca ukazały J dopiero w końcu XVIII w. Wielu obiektom na powierzchni Księżyca Heweliusz nadał nazwy, które utrzymały się do czasów obecnych. Pięknie wydane dzieło było szeroko znane, nie tylko w świecie naukowym.
Jan Heweliusz badał także zjawisko libracji Księżyca (oscylacji globu księżycowego, dzięki której można zobaczyć nie połowę, ale 59% powierzchni Księżyca) oraz podał teorię próbującą wyjaśnić to zjawisko (pełne wyjaśnienie libracji Księżyca podał I. Newton, korzystając z modelu Heweliusza).
Drugim dużym dziełem Heweliusza była Cometographia (1668), dedykowana królowi Francji, Ludwikowi XIV, zawierająca opis i historię wielu komet z 406 rysunkami (1663 Ludwik XIV przyznał Heweliuszowi roczną pensję, wypłacaną do 1672). W dziele tym uczony opisał historię pojawień się komet, a także własne obserwacje. Sam Heweliusz odkrył 9 komet. Ważne było jego stwierdzenie, że niektóre komety poruszają się po orbitach parabolicznych. Wówczas bowiem sądzono, że komety poruszają się po torach prostoliniowych.
W 1673 ukazała się pierwsza część dzieła Heweliusza Machina coelestis, zawierająca historię astronomii i opis obserwatorium w Gdańsku oraz zbudowanego przez Heweliusza pod Gdańskiem wielkiego teleskopu o ogniskowej długości prawie 50 m, który był wówczas największym teleskopem na świecie. Druga część tej pracy (1679), dedykowana Janowi III Sobieskiemu, który 1677 objął uczonego patronatem, obejmowała opis trzydziestoletnich obserwacji Heweliusza. Wielkie dzieło Prodromus astronomiae zawierało w trzeciej części atlas nieba Firmamentum Sobiescianum; ukazało się 1690, już po śmierci uczonego, wydane przez jego drugą żonę, Elżbietę (która pomagała mężowi w prowadzeniu obserwacji i obliczeniach). Heweliusz opracował także katalog gwiazd, podając pozycje 1564 gwiazd (położenia około 600 z nich wyznaczył po raz pierwszy). Wprowadził do astronomii 7 nowych gwiazdozbiorów, wśród nich m.in.: Sekstans, Tarcza Sobieskiego (obecnie Tarcza), Psy Gończe, Jaszczurka.
Heweliusz 1652 (na 2 lata przed Ch. Huy-gensem) zastosował wahadło do odmierzania czasu. Skonstruował śrubę mikrometryczną, którą zamontował w mikroskopie pomiarowym. Przypisuje mu się także wynalezienie 1636 prototypu peryskopu, który nazwał polemoskopem.
Od 1641 prowadził systematyczne obserwacje (także teleskopowe) Księżyca i bardzo szczegółowe opisy. Pierwsza praca Heweliusza, Selenografia... (1647), dotyczyła planet, księżyców Jowisza i plam na Słońcu, ale przede wszystkim była poświęcona właśnie naszemu satelicie. Selenografia była w owym czasie najwybitniejszym dziełem z zakresu i topografii Księżyca. Heweliusz zawarł w niej opis powierzchni globu, zamieścił 40 szczegółowych rysunków Księżyca w różnych fazach, wy konanych na podstawie własnych obserwacji, oraz 3 mapy tarczy Księżyca. Negatywy, z których były odbijane ilustracje, były ryte w miedziprzez samego Heweliusza. Dokładniejsze mapy Księżyca ukazały J dopiero w końcu XVIII w. Wielu obiektom na powierzchni Księżyca Heweliusz nadał nazwy, które utrzymały się do czasów obecnych. Pięknie wydane dzieło było szeroko znane, nie tylko w świecie naukowym.
Jan Heweliusz badał także zjawisko libracji Księżyca (oscylacji globu księżycowego, dzięki której można zobaczyć nie połowę, ale 59% powierzchni Księżyca) oraz podał teorię próbującą wyjaśnić to zjawisko (pełne wyjaśnienie libracji Księżyca podał I. Newton, korzystając z modelu Heweliusza).
Drugim dużym dziełem Heweliusza była Cometographia (1668), dedykowana królowi Francji, Ludwikowi XIV, zawierająca opis i historię wielu komet z 406 rysunkami (1663 Ludwik XIV przyznał Heweliuszowi roczną pensję, wypłacaną do 1672). W dziele tym uczony opisał historię pojawień się komet, a także własne obserwacje. Sam Heweliusz odkrył 9 komet. Ważne było jego stwierdzenie, że niektóre komety poruszają się po orbitach parabolicznych. Wówczas bowiem sądzono, że komety poruszają się po torach prostoliniowych.
W 1673 ukazała się pierwsza część dzieła Heweliusza Machina coelestis, zawierająca historię astronomii i opis obserwatorium w Gdańsku oraz zbudowanego przez Heweliusza pod Gdańskiem wielkiego teleskopu o ogniskowej długości prawie 50 m, który był wówczas największym teleskopem na świecie. Druga część tej pracy (1679), dedykowana Janowi III Sobieskiemu, który 1677 objął uczonego patronatem, obejmowała opis trzydziestoletnich obserwacji Heweliusza. Wielkie dzieło Prodromus astronomiae zawierało w trzeciej części atlas nieba Firmamentum Sobiescianum; ukazało się 1690, już po śmierci uczonego, wydane przez jego drugą żonę, Elżbietę (która pomagała mężowi w prowadzeniu obserwacji i obliczeniach). Heweliusz opracował także katalog gwiazd, podając pozycje 1564 gwiazd (położenia około 600 z nich wyznaczył po raz pierwszy). Wprowadził do astronomii 7 nowych gwiazdozbiorów, wśród nich m.in.: Sekstans, Tarcza Sobieskiego (obecnie Tarcza), Psy Gończe, Jaszczurka.
Heweliusz 1652 (na 2 lata przed Ch. Huy-gensem) zastosował wahadło do odmierzania czasu. Skonstruował śrubę mikrometryczną, którą zamontował w mikroskopie pomiarowym. Przypisuje mu się także wynalezienie 1636 prototypu peryskopu, który nazwał polemoskopem.