Rzeczony sonet jest częścią cyklu pt: ,,Sonety krymskie’’ i jest on utworem zamykającym tematykę podróży morskich. Sama sytuacja liryczna jest niejako autobiograficzna, wszak sam Mickiewicz podczas swojej podróży na Krym przeżył burzę morską. Stąd też tak realistyczna wymowa sonetu.
Utwór jest zbudowany za pomocą zdań eliptycznych, z dużą liczą onomatopei, które znakomicie oddają specyfikę morskiej burzy. Można rzec, że Mickiewicz poddał animizacji zjawiska towarzyszące burzy. Sonet opisuje zmagania ludzi z potężnym żywiołem. Burza zdaje się być silniejsza od ludzi. Ostatni wers pierwszej zwrotki ukazuje, lęk ludzi przed żywiołem, który zdaje się zapowiadać nadchodzącą zagładę. W drugiej zwrotce mamy do czynienia ze znakomitą metaforą:’’ Wstąpił genijusz śmierci i szedł do okrętu,Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.‘’ , która oddaje potęgę żywiołu. Ukazuje, że lada chwila ludzi na statku czeka śmierć, bowiem statek nie jest w stanie ich już obronić.
Dwie ostatnie zwrotki ukazują podróżników wobec sytuacji, w której się znajdują. Dzielą się oni na kilka grup. Podmiot liryczny jest jedynie biernym obserwatorem wydarzeń na statku, zdaje on relacje z tego, co widzi. Jego oczom ukazuje się grupa ludzi, którzy już stracili nadzieję, nie walczą i zrezygnowali już z jakiegokolwiek czynnego działania. Czekają jedynie na śmierć. Na statku są również wędrowcy, którzy żegnają się z przyjaciółmi, lub modlą się do Boga. Podmiot liryczny widzi również osobę, której wizerunek jest skontrastowany z postawą pozostałych towarzyszy. Jest on bowiem niewzruszony, zdaje się nie przejmować tym, co dzieje się dookoła. Można go nazwać stoikiem, ponieważ on radzi sobie najlepiej ze wszystkich, obserwuje innych milcząc, zachowuję spokój. Obecny jest tutaj jednak paradoks, ponieważ sytuacja rzeczonego podróżnika jest najtrudniejsza ze wszystkich. Z wyjaśnieniem spieszy puenta, czyli ostatni dystych utworu, gdzie jest bowiem wyjaśniona postawa podróżnika. Wędrowiec zazdrości towarzyszom ich na pozór szablonowych, ludzkich reakcji, niekiedy nawet strachu, lęku i utraty panowania nad sobą. Zdaje się że ten podróżnik jest wypalony wewnętrznie i pozbawiony wszelkich ludzkich odruchów. Stroni od ludzi, znajduje się poza grupą, jest jedynie biernym obserwatorem. Zazdrości on innym tego,że mają się z kim żegnać, że mają w sobie wiarę.
Rzeczony sonet jest utworem nie tylko o potędze żywiołu, wędrówce, oraz postaw ludzi w obliczu śmierci. Jest to również dzieło, które porusza tak ważny temat tragicznej samotności, braku miejsca w świecie, naznaczenie stygmatem inności i wyjątkowości. Wyalienowany podróżnik jest bowiem bohaterem romantycznym. Warto wspomnieć również, że przedstawienie sytuacji w sonecie ‘’Burza’’ jest niezgodne z regułami gatunkowymi sonetu. Część refleksyjna obejmuje bowiem jedynie dwa ostatnie wersy utworu.
PS. praca jest mojego autorstwa, tylko dodawałam je już tutaj na zadane.pl w pliku, dla innego użytkownika ;)
Rzeczony sonet jest częścią cyklu pt: ,,Sonety krymskie’’ i jest on utworem zamykającym tematykę podróży morskich. Sama sytuacja liryczna jest niejako autobiograficzna, wszak sam Mickiewicz podczas swojej podróży na Krym przeżył burzę morską. Stąd też tak realistyczna wymowa sonetu.
Utwór jest zbudowany za pomocą zdań eliptycznych, z dużą liczą onomatopei, które znakomicie oddają specyfikę morskiej burzy. Można rzec, że Mickiewicz poddał animizacji zjawiska towarzyszące burzy. Sonet opisuje zmagania ludzi z potężnym żywiołem. Burza zdaje się być silniejsza od ludzi. Ostatni wers pierwszej zwrotki ukazuje, lęk ludzi przed żywiołem, który zdaje się zapowiadać nadchodzącą zagładę. W drugiej zwrotce mamy do czynienia ze znakomitą metaforą:’’ Wstąpił genijusz śmierci i szedł do okrętu,Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.‘’ , która oddaje potęgę żywiołu. Ukazuje, że lada chwila ludzi na statku czeka śmierć, bowiem statek nie jest w stanie ich już obronić.
Dwie ostatnie zwrotki ukazują podróżników wobec sytuacji, w której się znajdują. Dzielą się oni na kilka grup. Podmiot liryczny jest jedynie biernym obserwatorem wydarzeń na statku, zdaje on relacje z tego, co widzi. Jego oczom ukazuje się grupa ludzi, którzy już stracili nadzieję, nie walczą i zrezygnowali już z jakiegokolwiek czynnego działania. Czekają jedynie na śmierć. Na statku są również wędrowcy, którzy żegnają się z przyjaciółmi, lub modlą się do Boga. Podmiot liryczny widzi również osobę, której wizerunek jest skontrastowany z postawą pozostałych towarzyszy. Jest on bowiem niewzruszony, zdaje się nie przejmować tym, co dzieje się dookoła. Można go nazwać stoikiem, ponieważ on radzi sobie najlepiej ze wszystkich, obserwuje innych milcząc, zachowuję spokój. Obecny jest tutaj jednak paradoks, ponieważ sytuacja rzeczonego podróżnika jest najtrudniejsza ze wszystkich. Z wyjaśnieniem spieszy puenta, czyli ostatni dystych utworu, gdzie jest bowiem wyjaśniona postawa podróżnika. Wędrowiec zazdrości towarzyszom ich na pozór szablonowych, ludzkich reakcji, niekiedy nawet strachu, lęku i utraty panowania nad sobą. Zdaje się że ten podróżnik jest wypalony wewnętrznie i pozbawiony wszelkich ludzkich odruchów. Stroni od ludzi, znajduje się poza grupą, jest jedynie biernym obserwatorem. Zazdrości on innym tego,że mają się z kim żegnać, że mają w sobie wiarę.
Rzeczony sonet jest utworem nie tylko o potędze żywiołu, wędrówce, oraz postaw ludzi w obliczu śmierci. Jest to również dzieło, które porusza tak ważny temat tragicznej samotności, braku miejsca w świecie, naznaczenie stygmatem inności i wyjątkowości. Wyalienowany podróżnik jest bowiem bohaterem romantycznym. Warto wspomnieć również, że przedstawienie sytuacji w sonecie ‘’Burza’’ jest niezgodne z regułami gatunkowymi sonetu. Część refleksyjna obejmuje bowiem jedynie dwa ostatnie wersy utworu.
PS. praca jest mojego autorstwa, tylko dodawałam je już tutaj na zadane.pl w pliku, dla innego użytkownika ;)