Badania nad zastosowaniem reakcji jądrowej w celach pokojowych rozpoczęły się w połowie XIX wieku. Stwierdzono, że znaczenie ilości energii mogłyby zostać wyzwolone w trakcie reakcji polegającej na łączeniu się ze sobą lekkich jąder pierwiastków w cięższe jądra. Taki proces nazywa się syntezą termojądrową lub fuzją jądrową. Reakcje syntezy termojądrowej wyzwalają większe ilości energii niż reakcje rozczepienia jąder atomowych. W czasie przebiegu reakcji syntezy termojądrowej nie powstają izotopy promieniotwórcze. Podstawową trudnością przy wywoływaniu reakcji syntezy termojądrowej jest zbliżenie lekkich jąder atomowych do siebie, tak aby znalazły się one w zasięgu działania sił jądrowych. Aby przezwyciężyć siły eklektycznego odpychania między jądrami, zbliżone do siebie jądra atomów muszą mieć olbrzymią energię kinetyczną. Energię taką osiągają jadra atomowe w temperaturze kilku milionów stopni, czyli temperaturze jaka panuje we wnętrzu gwiazd. W 1952 roku grupa amerykańskich uczonych pod kierownictwem E. Tellera przeprowadziła wybuch bomby wodorowej, czyli niekontrolowana reakcję syntezy termojądrowej. Do otrzymania temperatury i ciśnienia potrzebnego do wywołania reakcji syntezy termojądrowej jako zapalnika użyto bomby atomowej. Energia powstała podczas wybuchu bomby wodorowej odpowiadała energii 700 bomb zrzuconych na Hiszpanię. W efekcie wybuchu został zniszczony cały atol Eniwetok, na który przeprowadzona była próba. Reakcja zachodząca we wnętrzu gwiazd zapoczątkowane SA przez działanie olbrzymich pól grawitacyjnych ściskających plazmę do momentu, aż temperatura osiągnie 10 K i zostanie zainicjonowana reakcja syntezy termojądrowej jąder wodoru z jądra helu. Na ziemi nie dysponujemy tak silnymi polami grawitacyjnymi, które pozwoliłby uwięzić plazmę i zapoczątkować reakcję termojądrową. Dotychczas udało się przeprowadzić reakcję syntezy termojądrowej w akceleratorach, gdzie w sposób przypadkowy następowało łączenie się pojedynczych jąder wodoru. W tokajach- urządzeniach będących pułapkami magnetycznymi, których głównym zadaniem jest utrzymanie gorącej plazmy przez odpowiednio długi czas, tak aby jądra atomowe mogły się połączyć- reakcja syntezy termojądrowej przebiegała w kontrolny sposób. W tokamaku znajdującym się w Princeton (USA) silne pole magnetyczne utrzymuje zjonizowane atomy wodoru ( plazmę) w rurze. Wnętrze tokamaka i wirującą w nim plazmę.
Badania nad zastosowaniem reakcji jądrowej w celach pokojowych rozpoczęły się w połowie XIX wieku. Stwierdzono, że znaczenie ilości energii mogłyby zostać wyzwolone w trakcie reakcji polegającej na łączeniu się ze sobą lekkich jąder pierwiastków w cięższe jądra. Taki proces nazywa się syntezą termojądrową lub fuzją jądrową. Reakcje syntezy termojądrowej wyzwalają większe ilości energii niż reakcje rozczepienia jąder atomowych. W czasie przebiegu reakcji syntezy termojądrowej nie powstają izotopy promieniotwórcze. Podstawową trudnością przy wywoływaniu reakcji syntezy termojądrowej jest zbliżenie lekkich jąder atomowych do siebie, tak aby znalazły się one w zasiegu dzialania sił jądrowych. Aby przezwyciężyć siły eklektycznego odpychania między jądrami, zbliżone do siebie jądra atomów muszą miec olbrzymią energię kinetyczną. Energię taką osiągają jadra atomowe w temperaturze kilku milionów stopni, czyli temperaturze jaka panuje we wnętrzu gwiazd. W 1952 roku grupa amerykańskich uczonych pod kierownictwem E. Tellera przeprowadziła wybuch bomby wodorowej, czyli niekontrolowana reakcję syntezy termojądrowej. Do otrzymania temperatury i ciśnienia potrzebnego do wywołania reakcji syntezy termojądrowej jako zapalnika użyto bomby atomowej. Energia powstała podczas wybuchu bomby wodorowej odpowiadała energii 700 bomb zrzuconych na Hiszpanię. W efekcie wybuchu został zniszczony cały atol Eniwetok, na który przeprowadzona była próba. Reakcja zachodząca we wnętrzu gwiazd zapoczątkowane SA przez dzialanie olbrzymich pól grawitacyjnych ściskających plazmę do momentu, aż temperatura osiągnie 10 K i zostanie zainicjonowana reakcja syntezy termojądrowej jąder wodoru z jądra helu. Na ziemi nie dysponujemy tak silnymi polami grawitacyjnymi, które pozwoliłby uwięzić plazmę i zapoczątkować reakcję termojądrową. Dotychczas udało się przeprowadzić reakcję syntezy termojądrowej w akceleratorach, gdzie w sposób przypadkowy następowało łączenie się pojedynczych jąder wodoru. W tokajach- urządzeniach będących pułapkami magnetycznymi, których głównym zadaniem jest utrzymanie gorącej plazmy przez odpowiednio długi czas, tak aby jądra atomowe mogły się polaczyc - reakcja syntezy termojądrowej przebiegała w kontrolny sposób. W tokamaku znajdującym się w Princeton (USA) silne pole magnetyczne utrzymuje zjonizowane atomy wodoru ( plazmę) w rurze. Wnętrze tokamaka i wirującą w nim plazmę.
Badania nad zastosowaniem reakcji jądrowej w celach pokojowych rozpoczęły się w połowie XIX wieku. Stwierdzono, że znaczenie ilości energii mogłyby zostać wyzwolone w trakcie reakcji polegającej na łączeniu się ze sobą lekkich jąder pierwiastków w cięższe jądra. Taki proces nazywa się syntezą termojądrową lub fuzją jądrową. Reakcje syntezy termojądrowej wyzwalają większe ilości energii niż reakcje rozczepienia jąder atomowych. W czasie przebiegu reakcji syntezy termojądrowej nie powstają izotopy promieniotwórcze. Podstawową trudnością przy wywoływaniu reakcji syntezy termojądrowej jest zbliżenie lekkich jąder atomowych do siebie, tak aby znalazły się one w zasięgu działania sił jądrowych. Aby przezwyciężyć siły eklektycznego odpychania między jądrami, zbliżone do siebie jądra atomów muszą mieć olbrzymią energię kinetyczną. Energię taką osiągają jadra atomowe w temperaturze kilku milionów stopni, czyli temperaturze jaka panuje we wnętrzu gwiazd. W 1952 roku grupa amerykańskich uczonych pod kierownictwem E. Tellera przeprowadziła wybuch bomby wodorowej, czyli niekontrolowana reakcję syntezy termojądrowej. Do otrzymania temperatury i ciśnienia potrzebnego do wywołania reakcji syntezy termojądrowej jako zapalnika użyto bomby atomowej. Energia powstała podczas wybuchu bomby wodorowej odpowiadała energii 700 bomb zrzuconych na Hiszpanię. W efekcie wybuchu został zniszczony cały atol Eniwetok, na który przeprowadzona była próba.
Reakcja zachodząca we wnętrzu gwiazd zapoczątkowane SA przez działanie olbrzymich pól grawitacyjnych ściskających plazmę do momentu, aż temperatura osiągnie 10 K i zostanie zainicjonowana reakcja syntezy termojądrowej jąder wodoru z jądra helu. Na ziemi nie dysponujemy tak silnymi polami grawitacyjnymi, które pozwoliłby uwięzić plazmę i zapoczątkować reakcję termojądrową. Dotychczas udało się przeprowadzić reakcję syntezy termojądrowej w akceleratorach, gdzie w sposób przypadkowy następowało łączenie się pojedynczych jąder wodoru. W tokajach- urządzeniach będących pułapkami magnetycznymi, których głównym zadaniem jest utrzymanie gorącej plazmy przez odpowiednio długi czas, tak aby jądra atomowe mogły się połączyć- reakcja syntezy termojądrowej przebiegała w kontrolny sposób. W tokamaku znajdującym się w Princeton (USA) silne pole magnetyczne utrzymuje zjonizowane atomy wodoru ( plazmę) w rurze. Wnętrze tokamaka i wirującą w nim plazmę.
Badania nad zastosowaniem reakcji jądrowej w celach pokojowych rozpoczęły się w połowie XIX wieku. Stwierdzono, że znaczenie ilości energii mogłyby zostać wyzwolone w trakcie reakcji polegającej na łączeniu się ze sobą lekkich jąder pierwiastków w cięższe jądra. Taki proces nazywa się syntezą termojądrową lub fuzją jądrową. Reakcje syntezy termojądrowej wyzwalają większe ilości energii niż reakcje rozczepienia jąder atomowych. W czasie przebiegu reakcji syntezy termojądrowej nie powstają izotopy promieniotwórcze. Podstawową trudnością przy wywoływaniu reakcji syntezy termojądrowej jest zbliżenie lekkich jąder atomowych do siebie, tak aby znalazły się one w zasiegu dzialania sił jądrowych. Aby przezwyciężyć siły eklektycznego odpychania między jądrami, zbliżone do siebie jądra atomów muszą miec olbrzymią energię kinetyczną. Energię taką osiągają jadra atomowe w temperaturze kilku milionów stopni, czyli temperaturze jaka panuje we wnętrzu gwiazd. W 1952 roku grupa amerykańskich uczonych pod kierownictwem E. Tellera przeprowadziła wybuch bomby wodorowej, czyli niekontrolowana reakcję syntezy termojądrowej. Do otrzymania temperatury i ciśnienia potrzebnego do wywołania reakcji syntezy termojądrowej jako zapalnika użyto bomby atomowej. Energia powstała podczas wybuchu bomby wodorowej odpowiadała energii 700 bomb zrzuconych na Hiszpanię. W efekcie wybuchu został zniszczony cały atol Eniwetok, na który przeprowadzona była próba. Reakcja zachodząca we wnętrzu gwiazd zapoczątkowane SA przez dzialanie olbrzymich pól grawitacyjnych ściskających plazmę do momentu, aż temperatura osiągnie 10 K i zostanie zainicjonowana reakcja syntezy termojądrowej jąder wodoru z jądra helu. Na ziemi nie dysponujemy tak silnymi polami grawitacyjnymi, które pozwoliłby uwięzić plazmę i zapoczątkować reakcję termojądrową. Dotychczas udało się przeprowadzić reakcję syntezy termojądrowej w akceleratorach, gdzie w sposób przypadkowy następowało łączenie się pojedynczych jąder wodoru. W tokajach- urządzeniach będących pułapkami magnetycznymi, których głównym zadaniem jest utrzymanie gorącej plazmy przez odpowiednio długi czas, tak aby jądra atomowe mogły się polaczyc - reakcja syntezy termojądrowej przebiegała w kontrolny sposób. W tokamaku znajdującym się w Princeton (USA) silne pole magnetyczne utrzymuje zjonizowane atomy wodoru ( plazmę) w rurze. Wnętrze tokamaka i wirującą w nim plazmę.