To dzieło to rzadki, w hiszpańskim malarstwie przykład aktu. Obraz przedstawia postać leżącej kobiety we wnętrzu i kupidyna trzymającego jej lustro. Smukłe i uderzająco posągowe ciało bogini- Wenus, ukazane jest od tyłu. Jej mało wyraźna twarz zaś ukazuje nam się za pośrednictwem srebrnego zwierciadła. Widz odnosi wrażenie, że Wenus nie tyle podziwia swoją urodę w zwierciadle co obserwuje tego kto na nią patrzy. Klęczący Amor zdaje się być przywiązany do lustra przy pomocy przewieszonej przez ręce różowej wstęgi. Cała kompozycja to łagodne łuki tkanin odkrywających łoże, przeciwstawne łukowi biodra i wyciągniętej, nogi to falisty zarys ciała, a także idący od góry łuk czerwonej kotary. Obraz jest namalowany w szerokiej gamie barwnej (występują zarówno barwy ciepłe, jak zimne). W tym dziele przeważają różne odcienie szarości, czerwieni i różu. Cała kompozycja została zbudowana formami linearnymi i dużym, czytelnymi barwami plamami. Można wyróżnić złotawy róż postaci, stłumioną lecz gorącą czerwienia, tkaniny w tle, błekitnozieloną i białą plamę pościeli na pierwszym planie oraz biała plamę niewielkiej tkaniny punktującą centrum. W obrazie występują bardzo delikatne kontrasty temperaturowe, ale w zasadzie całość jest niezwykle stonowana i wysublimowana kolorystycznie. Ciało Wenus zostało wyeksponowane za pomocą kolorów, zaś pozostała częśc obrazu (zarówno Amor jak i odbita twarz w lustrze) tonie w półmroku. Ciało kobiety zostało namalowane z niezwykłą dokładnością. Gra światła ukazana na jej nagich plecach sprawia, że postać nabiera życia. Źródło światła jest poza obrazem, jest to światło sztuczne. Światło pada od strony lewej w kierunku prawym, oświetlając przede wszystkim postać leżącej kobiety. Delikatnie modeluje ono kształty i fałdy draperii. Światło jest tu rozproszone, a najjaśniejszymi elementami jest bogini oraz niewielka tkanina w centrum obrazu. W obrazie dominuje nastrój spokoju, ciszy i intymności. Obraz przemawia do widza gładkim sposobem malowania. Postać kobiety ukazana jest na łożu z draperiami w tle, co podkreśla nastrój intymności i zmysłowości. Całośc ma zabarwienie lekko erotyczne a leżąca bogini jest niezwykle kobieca. Ta scena ma wyraz symboliczny: Amor symbolizuje tu miłość. Wstążka oplatająca dłonie dziecka nawiązuje do zniewolenia miłości przez piękno, które z lekceważeniem podziwia samo siebie w lustrze – symbolu próżności. Sama Bogini jest symbolem idealnego piękna, miłości i zaślubin. Bogini jest naga, (co oznacza czystość). Należy tu wspomnieć o tym, że od czasów renesansu Wenus była postacią mitologiczną najczęściej przedstawianą w sztuce europejskiej. Rola bogini miłości usprawiedliwiała to, że malowano ja bez zasłon. Według neoplatoników istniały dwie Wenus, wyobrażenia duchowej i fizycznej natury miłości. Według tej teorii, sformułowanej przez Platona, niebiańska Wenus była personifikacją zrodzonej z kontemplacji boskości, natomiast ziemska Wenus oczekiwała przeobrażenia w niebiańską. Na obrazach pierwszą z nich przedstawiano nago jako symbol czystości, a drugą w drogocennych szatach i klejnotach. Wiec na obrazie Velazquez’a ukazana jest Wenus niebiańska – przedstawiona nago
To dzieło to rzadki, w hiszpańskim malarstwie przykład aktu. Obraz przedstawia postać leżącej kobiety we wnętrzu i kupidyna trzymającego jej lustro. Smukłe i uderzająco posągowe ciało bogini- Wenus, ukazane jest od tyłu. Jej mało wyraźna twarz zaś ukazuje nam się za pośrednictwem srebrnego zwierciadła. Widz odnosi wrażenie, że Wenus nie tyle podziwia swoją urodę w zwierciadle co obserwuje tego kto na nią patrzy. Klęczący Amor zdaje się być przywiązany do lustra przy pomocy przewieszonej przez ręce różowej wstęgi. Cała kompozycja to łagodne łuki tkanin odkrywających łoże, przeciwstawne łukowi biodra i wyciągniętej, nogi to falisty zarys ciała, a także idący od góry łuk czerwonej kotary. Obraz jest namalowany w szerokiej gamie barwnej (występują zarówno barwy ciepłe, jak zimne). W tym dziele przeważają różne odcienie szarości, czerwieni i różu. Cała kompozycja została zbudowana formami linearnymi i dużym, czytelnymi barwami plamami. Można wyróżnić złotawy róż postaci, stłumioną lecz gorącą czerwienia, tkaniny w tle, błekitnozieloną i białą plamę pościeli na pierwszym planie oraz biała plamę niewielkiej tkaniny punktującą centrum. W obrazie występują bardzo delikatne kontrasty temperaturowe, ale w zasadzie całość jest niezwykle stonowana i wysublimowana kolorystycznie. Ciało Wenus zostało wyeksponowane za pomocą kolorów, zaś pozostała częśc obrazu (zarówno Amor jak i odbita twarz w lustrze) tonie w półmroku. Ciało kobiety zostało namalowane z niezwykłą dokładnością. Gra światła ukazana na jej nagich plecach sprawia, że postać nabiera życia. Źródło światła jest poza obrazem, jest to światło sztuczne. Światło pada od strony lewej w kierunku prawym, oświetlając przede wszystkim postać leżącej kobiety. Delikatnie modeluje ono kształty i fałdy draperii. Światło jest tu rozproszone, a najjaśniejszymi elementami jest bogini oraz niewielka tkanina w centrum obrazu. W obrazie dominuje nastrój spokoju, ciszy i intymności. Obraz przemawia do widza gładkim sposobem malowania. Postać kobiety ukazana jest na łożu z draperiami w tle, co podkreśla nastrój intymności i zmysłowości. Całośc ma zabarwienie lekko erotyczne a leżąca bogini jest niezwykle kobieca. Ta scena ma wyraz symboliczny: Amor symbolizuje tu miłość. Wstążka oplatająca dłonie dziecka nawiązuje do zniewolenia miłości przez piękno, które z lekceważeniem podziwia samo siebie w lustrze – symbolu próżności. Sama Bogini jest symbolem idealnego piękna, miłości i zaślubin. Bogini jest naga, (co oznacza czystość). Należy tu wspomnieć o tym, że od czasów renesansu Wenus była postacią mitologiczną najczęściej przedstawianą w sztuce europejskiej. Rola bogini miłości usprawiedliwiała to, że malowano ja bez zasłon. Według neoplatoników istniały dwie Wenus, wyobrażenia duchowej i fizycznej natury miłości. Według tej teorii, sformułowanej przez Platona, niebiańska Wenus była personifikacją zrodzonej z kontemplacji boskości, natomiast ziemska Wenus oczekiwała przeobrażenia w niebiańską. Na obrazach pierwszą z nich przedstawiano nago jako symbol czystości, a drugą w drogocennych szatach i klejnotach. Wiec na obrazie Velazquez’a ukazana jest Wenus niebiańska – przedstawiona nago