Życie, egzystencja, byt znaczą to samo, ale w poezji życie może być porównane do wielu rzeczy. Metafory życia odnoszą się do jego kruchości i przemijalności.
W utworze Agnieszki Osieckiej „Niech żyje bal“ , bal jest metaforą życia, szalonego tańca nieuchronnie zmierzającego do swojego finału. Życie człowieka, podobnie jak taniec, może być wspaniałą, niepowtarzalną przygodą, „balem nad bale“. Jednak reguły rządzące życiem różnią się od zasad na balu, ponieważ tu „nie grają na bis chociaż żal” i „drugi raz nie zaproszą nas wcale”, co znaczy, że życie przemija, jest ulotne. Poetka mówi: „Życie kochanie trwa tyle co taniec”, jest więc krótkie, czasami dynamiczne, czasami powolne, ale – zawsze tylko jedno. Dlatego trzeba kochać, cierpieć, ulegać namiętnościom, czerpać radość z każdej chwili, żyć pełnią życia, zanim przeminie.
Z kolei Edward Stachura napisał, że „Wędrówką jest życie człowieka“ . każdy człowiek dokądś zmierza, gdzieś podąża, lecz nie wiadomo dokładnie dokąd i ile czasu zajmie mu dojście do celu. Nie wiadomo, czy wędrówka ta skończy się za kilka czy kilkadziesiąt lat, a może zaraz za najbliższym zakrętem. Droga po której kroczymy może być wyboista i kręta, ale najważniejsze jest to, aby wciąż przeć do przodu, nie poddawać się i nie oglądać się za siebie.
Natomiast w Psalmie 103 życie człowieka porównane zostaje do trawy, która kwitnie, ale krótko, by następnie zniknąć w podmuchu wiatru:
„Dni człowieka są jak trawa;
kwitnie jak kwiat na polu.
ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma …”
Życie może być rówmmnież porównane do przedstawienia teatralnego, jak zrobiła to Wisława Szymborska w wierszu „Życie na poczekaniu“.
W utworze autorka porównuje ludzkie życie do przedstawienia, które jednak różni się od teatralnego, ponieważ człowiek nie zna scenariusza i roli jaką ma odegrać. To on jest kreatorem i panem swego życia. Według poetki to od człowieka właśnie wszystko zależy, to on jest autorem swojej sztuki. Ponadto możemy odegrać ją tylko raz, nie ma w nim dubli i powtórek.
Życie człowieka można porównać do balu, tańca, wędrówki, trawy na wietrze, przedstawienia na scenie świata, ale niezależnie czego metaforą jest życie, to kończy się kiedy przyjdzie czas, a wtedy niczym spektakl skończy się zejściem ze sceny czyli śmiercią.
Verified answer
Życie, egzystencja, byt znaczą to samo, ale w poezji życie może być porównane do wielu rzeczy. Metafory życia odnoszą się do jego kruchości i przemijalności.
W utworze Agnieszki Osieckiej „Niech żyje bal“ , bal jest metaforą życia, szalonego tańca nieuchronnie zmierzającego do swojego finału. Życie człowieka, podobnie jak taniec, może być wspaniałą, niepowtarzalną przygodą, „balem nad bale“. Jednak reguły rządzące życiem różnią się od zasad na balu, ponieważ tu „nie grają na bis chociaż żal” i „drugi raz nie zaproszą nas wcale”, co znaczy, że życie przemija, jest ulotne. Poetka mówi: „Życie kochanie trwa tyle co taniec”, jest więc krótkie, czasami dynamiczne, czasami powolne, ale – zawsze tylko jedno. Dlatego trzeba kochać, cierpieć, ulegać namiętnościom, czerpać radość z każdej chwili, żyć pełnią życia, zanim przeminie.
Z kolei Edward Stachura napisał, że „Wędrówką jest życie człowieka“ . każdy człowiek dokądś zmierza, gdzieś podąża, lecz nie wiadomo dokładnie dokąd i ile czasu zajmie mu dojście do celu. Nie wiadomo, czy wędrówka ta skończy się za kilka czy kilkadziesiąt lat, a może zaraz za najbliższym zakrętem. Droga po której kroczymy może być wyboista i kręta, ale najważniejsze jest to, aby wciąż przeć do przodu, nie poddawać się i nie oglądać się za siebie.
Natomiast w Psalmie 103 życie człowieka porównane zostaje do trawy, która kwitnie, ale krótko, by następnie zniknąć w podmuchu wiatru:
„Dni człowieka są jak trawa;
kwitnie jak kwiat na polu.
ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma …”
Życie może być rówmmnież porównane do przedstawienia teatralnego, jak zrobiła to Wisława Szymborska w wierszu „Życie na poczekaniu“.
W utworze autorka porównuje ludzkie życie do przedstawienia, które jednak różni się od teatralnego, ponieważ człowiek nie zna scenariusza i roli jaką ma odegrać. To on jest kreatorem i panem swego życia. Według poetki to od człowieka właśnie wszystko zależy, to on jest autorem swojej sztuki. Ponadto możemy odegrać ją tylko raz, nie ma w nim dubli i powtórek.
Życie człowieka można porównać do balu, tańca, wędrówki, trawy na wietrze, przedstawienia na scenie świata, ale niezależnie czego metaforą jest życie, to kończy się kiedy przyjdzie czas, a wtedy niczym spektakl skończy się zejściem ze sceny czyli śmiercią.