Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (dalej – ZSRR) zakończył II wojnę światową jako jedno z państw zwycięskiej koalicji. Granica wpływów ZSRR została ustalona na konferencjach Wielkiej Trójki w Jałcie i Poczdamie (1945r.). Niemal na każdym terenie, do którego dotarła Armia Czerwona, zostały zainicjowane przemiany komunistyczne, gdyż wraz z radzieckim wojskiem na tych terenach instalowane były ośrodki władzy podległe Moskwie. Przemiany przeprowadzano poprzez tzw. taktykę salami – polegała ona, jak mówił węgierski komunista Matyas Rakosi, na powolnym eliminowaniu wrogów ustroju socjalistycznego - „plasterek po plasterku”. Prowadziło to wielokrotnie do mordowania przeciwników politycznych (np. śmierć Jana Masaryka w Czechosłowacji). Komuniści nie wahali się przed niczym, by przejąć całkowitą władzę. Fałszowanie referendów i wyborów było częstym posunięciem, gdyż z powodów uzurpacji władzy i prowadzonego terroru nie mieli oni wystarczającego poparcia wśród społeczeństwa. Zapowiadali reformę rolną, kolektywizację ziem czy nacjonalizację przemysłu na wzór radziecki. Gospodarka centralnie planowana podporządkowywała cały sektor przemysłowy państwu. Ogłaszano 3 i 5 letnie plany rozwoju gospodarczego, rzadko będące realnym sukcesem. Ugruntowanie przejętej przez komunistów władzy dawała konstytucja, wzorowana na radzieckiej (w przypadku konstytucji PRL poprawki nanosił osobiście Józef Stalin). Nadawała ona państwu status tzw. państwa demokracji ludowej. Wojsko radzieckie stacjonujące na terenie państw bloku wschodniego de facto stało na straży niezmienności ustroju i podporządkowania danego państwa ZSRR.
Przykładem na podporządkowanie się państw bloku wschodniego woli Stalina był stosunek do powstałego 14 maja 1948 r. państwa żydowskiego. Do momentu reorientacji Izraela i dryfowania w stronę prozachodnią, państwo to było wspierane przez ZSRR i państwa socjalistyczne, by następnie zostać uznane za wrogie. Stalin dokonał wymiany kadry we Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP(b)), usuwając działaczy żydowskiego pochodzenia. Wymiany ogarnęły także państwa bloku wschodniego (Węgry, Albania, Czechosłowacja czy Polska). Dokonywano pokazowych procesów działaczy partii, ponieważ wg Stalina „przebiegły wróg potrafił się dostać nawet na najwyższe szczeble władzy”. Na fali antysyjonizmu i antysemityzmu zostali zgładzeni m.in. czołowi działacze komunistyczni w Czechosłowacji (Rudolf Slansky) i na Węgrzech (Laszlo Rajek). Ideologia Andrieja Żdanowa, opierająca się na kulcie Stalina, gloryfikacji narodu radzieckiego oraz niechęci do innych krajów słowiańskich zbiegła się z powstaniem Izraela, co dodatkowo nasiliło nagonkę przeciwko „kosmopolitom” żydowskim. Żdanowszczyzna ogarnęła wszystkie kraje bloku, jednak w głównej mierze wymierzone były w narody wchodzące w skład państwa radzieckiego
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (dalej – ZSRR) zakończył II wojnę światową jako jedno z państw zwycięskiej koalicji. Granica wpływów ZSRR została ustalona na konferencjach Wielkiej Trójki w Jałcie i Poczdamie (1945r.). Niemal na każdym terenie, do którego dotarła Armia Czerwona, zostały zainicjowane przemiany komunistyczne, gdyż wraz z radzieckim wojskiem na tych terenach instalowane były ośrodki władzy podległe Moskwie. Przemiany przeprowadzano poprzez tzw. taktykę salami – polegała ona, jak mówił węgierski komunista Matyas Rakosi, na powolnym eliminowaniu wrogów ustroju socjalistycznego - „plasterek po plasterku”. Prowadziło to wielokrotnie do mordowania przeciwników politycznych (np. śmierć Jana Masaryka w Czechosłowacji). Komuniści nie wahali się przed niczym, by przejąć całkowitą władzę. Fałszowanie referendów i wyborów było częstym posunięciem, gdyż z powodów uzurpacji władzy i prowadzonego terroru nie mieli oni wystarczającego poparcia wśród społeczeństwa. Zapowiadali reformę rolną, kolektywizację ziem czy nacjonalizację przemysłu na wzór radziecki. Gospodarka centralnie planowana podporządkowywała cały sektor przemysłowy państwu. Ogłaszano 3 i 5 letnie plany rozwoju gospodarczego, rzadko będące realnym sukcesem. Ugruntowanie przejętej przez komunistów władzy dawała konstytucja, wzorowana na radzieckiej (w przypadku konstytucji PRL poprawki nanosił osobiście Józef Stalin). Nadawała ona państwu status tzw. państwa demokracji ludowej. Wojsko radzieckie stacjonujące na terenie państw bloku wschodniego de facto stało na straży niezmienności ustroju i podporządkowania danego państwa ZSRR.
Przykładem na podporządkowanie się państw bloku wschodniego woli Stalina był stosunek do powstałego 14 maja 1948 r. państwa żydowskiego. Do momentu reorientacji Izraela i dryfowania w stronę prozachodnią, państwo to było wspierane przez ZSRR i państwa socjalistyczne, by następnie zostać uznane za wrogie. Stalin dokonał wymiany kadry we Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP(b)), usuwając działaczy żydowskiego pochodzenia. Wymiany ogarnęły także państwa bloku wschodniego (Węgry, Albania, Czechosłowacja czy Polska). Dokonywano pokazowych procesów działaczy partii, ponieważ wg Stalina „przebiegły wróg potrafił się dostać nawet na najwyższe szczeble władzy”. Na fali antysyjonizmu i antysemityzmu zostali zgładzeni m.in. czołowi działacze komunistyczni w Czechosłowacji (Rudolf Slansky) i na Węgrzech (Laszlo Rajek). Ideologia Andrieja Żdanowa, opierająca się na kulcie Stalina, gloryfikacji narodu radzieckiego oraz niechęci do innych krajów słowiańskich zbiegła się z powstaniem Izraela, co dodatkowo nasiliło nagonkę przeciwko „kosmopolitom” żydowskim. Żdanowszczyzna ogarnęła wszystkie kraje bloku, jednak w głównej mierze wymierzone były w narody wchodzące w skład państwa radzieckiego
mam nadzieje że dobrze jak coś przepraszam