W dziejach starożytnej Grecji dominacja Aten w żadnej innej epoce nie wydaje nam się tak wyraźna jak w epoce klasycznej, okresie obejmującym wieki V i IV p.n.e. Ważniejszy jest niewątpliwie wiek V. Rozwój gospodarczy i dokonania kulturalne Aten w połowie V wieku zaowocowały okresem, który nazywany jest Złotym Wiekiem. Stan zachowania dostępnych nam źródeł, które w większości pochodzą z Aten, wraz z powszechnym zainteresowaniem pozostałościami wspaniałej ateńskiej architektury, uważanymi często za symbol kultury greckiej, powodują, że historia Grecji tej epoki staje się historią Aten. Należy koniecznie pamiętać o tych ograniczeniach, aby uniknąć pułapki utożsamiania Grecji z Atenami, kiedy mówi się o dziejach V i IV wieku p.n.e.
Trzeba jeszcze w tym miejscu dodać, że wybitna rola Aten w dziejach Grecji epoki klasycznej nie była w żadnym razie przypadkowa, lecz, przeciwnie, stanowiła konsekwencję ogromnych przemian, jakie zaszły w życiu kulturalnym i społecznym tej polis w V wieku p.n.e. Najważniejsze aspekty ateńskiego życia pozostały jednak nie zmienione. Wynikiem takiego stanu rzeczy była specyficzna mieszanina nowego i starego, prowadząca do powstawania silnych napięć, zarówno pożytecznych, jak i destrukcyjnych. Rozkwitła tragedia, której autorzy poruszali wobec szerokiej rzeszy odbiorców najważniejsze kwestie etyczne dotyczące wspólnoty. W V wieku p.n.e. pojawiła się nieznana wcześniej i gorsząca tradycjonalistów forma edukacji wywodzących się z zamożnych rodów młodzieńców, których ambicje koncentrowały się wokół działalności publicznej. Dla kobiet z wyższych warstw społecznych udział w życiu publicznym był bardzo ograniczony nakazami skromności. Nie uczestniczyły one zupełnie w wydarzeniach politycznych, stanowiących często główny przedmiot zainteresowania ich mężów. Paradoksalnie ściślejszy kontakt z życiem wspólnoty utrzymywały kobiety z niższych warstw, ponieważ musiały pracować zarobkowo. Wzajemne oddziaływanie tego, co nowe, i tego, co stare, przyczyniało się do powstawania napięć nie dających się jednak zbyt silnie we znaki, przynajmniej do czasów wojny peloponeskiej, która przywiodła ateńską społeczność na skraj przepaści. Wszystkie te przemiany widzieć trzeba na tle tradycyjnej greckiej religii, obecnej w każdym aspekcie życia publicznego i prywatnego.
8 votes Thanks 3
paTryQs
W mitologii greckiej i rzymskiej okres w dziejach świata charakteryzujący się doskonałością i obfitością; epoka dobrobytu i szczęścia, odpowiednik czasów biblijnego raju. Podział na cztery okresy dziejów: wiek złoty, srebrny, spiżowy, żelazny pojawia się w starożytnych pismach Hezjoda oraz w Metamorfozach Owidiusza, który wiek złoty charakteryzuje w słowach: "Była wieczna wiosna (…), płynęły strugi mleka i słodkiego nektaru, a złoty miód ciekł z zieleniejącego dębu (…)". Mianem "złotego wieku" określa się także różne epoki w historii i kulturze, np. czasy Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta w Polsce, lata panowania Peryklesa w V w. p.n.e. w Grecji, okres rządów Ludwika XIV we Francji.
licze na naj... pozdro ;]
19 votes Thanks 2
ewaginter140p45m06
HEJ CO DOSTALIŚĆIE ZA TO ZAD I CZY BYŁO DOBRZE ZROBIONE ?
W dziejach starożytnej Grecji dominacja Aten w żadnej innej epoce nie wydaje nam się tak wyraźna jak w epoce klasycznej, okresie obejmującym wieki V i IV p.n.e. Ważniejszy jest niewątpliwie wiek V. Rozwój gospodarczy i dokonania kulturalne Aten w połowie V wieku zaowocowały okresem, który nazywany jest Złotym Wiekiem. Stan zachowania dostępnych nam źródeł, które w większości pochodzą z Aten, wraz z powszechnym zainteresowaniem pozostałościami wspaniałej ateńskiej architektury, uważanymi często za symbol kultury greckiej, powodują, że historia Grecji tej epoki staje się historią Aten. Należy koniecznie pamiętać o tych ograniczeniach, aby uniknąć pułapki utożsamiania Grecji z Atenami, kiedy mówi się o dziejach V i IV wieku p.n.e.
Trzeba jeszcze w tym miejscu dodać, że wybitna rola Aten w dziejach Grecji epoki klasycznej nie była w żadnym razie przypadkowa, lecz, przeciwnie, stanowiła konsekwencję ogromnych przemian, jakie zaszły w życiu kulturalnym i społecznym tej polis w V wieku p.n.e. Najważniejsze aspekty ateńskiego życia pozostały jednak nie zmienione. Wynikiem takiego stanu rzeczy była specyficzna mieszanina nowego i starego, prowadząca do powstawania silnych napięć, zarówno pożytecznych, jak i destrukcyjnych. Rozkwitła tragedia, której autorzy poruszali wobec szerokiej rzeszy odbiorców najważniejsze kwestie etyczne dotyczące wspólnoty. W V wieku p.n.e. pojawiła się nieznana wcześniej i gorsząca tradycjonalistów forma edukacji wywodzących się z zamożnych rodów młodzieńców, których ambicje koncentrowały się wokół działalności publicznej. Dla kobiet z wyższych warstw społecznych udział w życiu publicznym był bardzo ograniczony nakazami skromności. Nie uczestniczyły one zupełnie w wydarzeniach politycznych, stanowiących często główny przedmiot zainteresowania ich mężów. Paradoksalnie ściślejszy kontakt z życiem wspólnoty utrzymywały kobiety z niższych warstw, ponieważ musiały pracować zarobkowo. Wzajemne oddziaływanie tego, co nowe, i tego, co stare, przyczyniało się do powstawania napięć nie dających się jednak zbyt silnie we znaki, przynajmniej do czasów wojny peloponeskiej, która przywiodła ateńską społeczność na skraj przepaści. Wszystkie te przemiany widzieć trzeba na tle tradycyjnej greckiej religii, obecnej w każdym aspekcie życia publicznego i prywatnego.
licze na naj... pozdro ;]