Zapisaną kartę nazywano biblion. Zwój papirusowy nazywano w Grecji kylindros, a w Rzymie volumen. Pod koniec XIX wieku za sprawą dwóch niestrudzonych poszukiwaczy i badaczy papirusów z Oxfordu: Bernarda P. Grenfella i Artura Hunta, powstała nowa nauka zwana papirologią. Pismo alfabetyczne • Najwcześniej pismo alfabetyczne wprowadzono w syryjskim mieście Ugarit (Ras Szamra, XIV-XIII w. p.n.e. ) • Stosowano wtedy jeszcze do zapisu głosek znaki klinowe • Wkrótce potem rozwinęły się inne alfabety, np. fenicki i hebrajski, w których nie wykorzystywano już znaków klinowych – zapisu dokonywano za pomocą znaków pisarskich, używanych tylko dla oznaczania spółgłosek • Prawdopodobnie w II połowie IX w. p.n.e. Grecy zmodyfikowali alfabet fenicki i wprowadzili oznaczenia samogłosek – wzorowali się na nich Rzymianie, którzy utworzyli własny alfabet • Dzięki pojawieniu się pisma alfabetycznego dużo łatwiej było nauczyć się czytać i pisać, ponieważ trzeba było opanować jedynie kilkadziesiąt znaków pisarskich, a nie kilkuset Alfabet fenicki, będący modyfikacją istniejącego wcześniej pisma Proto-Kananejskiego jest najstarszym zachowanym alfabetem świata. Uważa się, że powstał około 1050 p.n.e., najprawdopodobniej dla potrzeb rozwijającego się handlu. Służył do zapisu fenickiego, języka z grupy północnosemickiej, używanego w starożytności na terenie dzisiejszego Libanu oraz w licznych fenickich koloniach. Zapis ten, poprzez oparte na nim pisma greckie i hebrajskie, dał początek wszystkim alfabetom stosowanym współcześnie na terenie Europy oraz arabskiemu, a nawet dewanagari używanemu obecnie w Indiach. Charakterystyczną cechą fenickiego jest jego spółgłoskowość (brak liter odpowiadających samogłoskom, które odczytywano z kontekstu). Pozwala to sklasyfikować ten alfabet jako abdżad. Hebrajczycy w pierwszych wiekach naszej ery opracowali opcjonalny system oznaczania samogłosek pisma sylabicznego, natomiast starożytni Grecy przemianowali niektóre litery pisma fenickiego na samogłoski, tworząc pierwszy pełny głoskowy alfabet. Poszczególne litery zapisu fenickiego oznaczają także całe wyrazy. Alfabet, odczytywany najczęściej od prawej do lewej, zrekonstruowała w 1904 roku grupa uczonych pod przewodnictwem Theodora Nöldeke. Bazowali oni na setkach zachowanych inskrypcji, odnalezionych w byłych fenickich miastach: Tyrze, Byblos i Kartaginie. Kamień z Rosetty – został odkryty przez francuskich saperów w czasie wyprawy Napoleona do Egiptu. Obecnie znajduje się w British Muzeum w Londynie. Wyrzeźbiono na nim inskrypcję dziękczynną zawierającą imiona króla Ptolemeusza i królowej Kleopatry, w języku staroegipskim pismem hieroglificznym i hieratycznym oraz w języku starogreckim. Jean Francois Champollion, francuski uczony z Grenoble, założył, że tzw. Kartusze, czyli grupy hieroglifów otoczone charakterystyczną obwódką, zawierają imiona władców. Idąc tym tropem, odczytał znaki zawarte w kartuszach i otworzył drzwi nauce do świata staroegipskich tekstów. Historiografia – literatura historyczna, dziejopisarstwo Inskrypcja – napis na monumencie’ tytuł – napis wyryty w trwałym materiale na nagrobkach, tablicach, monetach, itd. Podsumowanie Pismo powstało do celów administracyjnych, bez niego nie byłoby możliwe rejestrowanie wpływów podatkowych, rozchodów i zasobów magazynowych. Wkrótce jednak zaczęło służyć przekazowi informacji i wyrażaniu myśli. Powstała literatura świecka i religijna. Drogę od piktogramów do alfabetu człowiek przemierzył 1600 lat. Zasady posługiwania się pismem alfabetycznym wypracowane w starożytności nie zmieniły się do dzisiaj.
Aby mogli się porozumieć
a powstało w 4 w.p.n.e
Zapisaną kartę nazywano biblion. Zwój papirusowy nazywano w Grecji kylindros, a w Rzymie volumen.
Pod koniec XIX wieku za sprawą dwóch niestrudzonych poszukiwaczy i badaczy papirusów z Oxfordu: Bernarda P. Grenfella i Artura Hunta, powstała nowa nauka zwana papirologią.
Pismo alfabetyczne
• Najwcześniej pismo alfabetyczne wprowadzono w syryjskim mieście Ugarit (Ras Szamra, XIV-XIII w. p.n.e. )
• Stosowano wtedy jeszcze do zapisu głosek znaki klinowe
• Wkrótce potem rozwinęły się inne alfabety, np. fenicki i hebrajski, w których nie wykorzystywano już znaków klinowych – zapisu dokonywano za pomocą znaków pisarskich, używanych tylko dla oznaczania spółgłosek
• Prawdopodobnie w II połowie IX w. p.n.e. Grecy zmodyfikowali alfabet fenicki i wprowadzili oznaczenia samogłosek – wzorowali się na nich Rzymianie, którzy utworzyli własny alfabet
• Dzięki pojawieniu się pisma alfabetycznego dużo łatwiej było nauczyć się czytać i pisać, ponieważ trzeba było opanować jedynie kilkadziesiąt znaków pisarskich, a nie kilkuset
Alfabet fenicki, będący modyfikacją istniejącego wcześniej pisma Proto-Kananejskiego jest najstarszym zachowanym alfabetem świata. Uważa się, że powstał około 1050 p.n.e., najprawdopodobniej dla potrzeb rozwijającego się handlu. Służył do zapisu fenickiego, języka z grupy północnosemickiej, używanego w starożytności na terenie dzisiejszego Libanu oraz w licznych fenickich koloniach. Zapis ten, poprzez oparte na nim pisma greckie i hebrajskie, dał początek wszystkim alfabetom stosowanym współcześnie na terenie Europy oraz arabskiemu, a nawet dewanagari używanemu obecnie w Indiach.
Charakterystyczną cechą fenickiego jest jego spółgłoskowość (brak liter odpowiadających samogłoskom, które odczytywano z kontekstu). Pozwala to sklasyfikować ten alfabet jako abdżad. Hebrajczycy w pierwszych wiekach naszej ery opracowali opcjonalny system oznaczania samogłosek pisma sylabicznego, natomiast starożytni Grecy przemianowali niektóre litery pisma fenickiego na samogłoski, tworząc pierwszy pełny głoskowy alfabet. Poszczególne litery zapisu fenickiego oznaczają także całe wyrazy. Alfabet, odczytywany najczęściej od prawej do lewej, zrekonstruowała w 1904 roku grupa uczonych pod przewodnictwem Theodora Nöldeke. Bazowali oni na setkach zachowanych inskrypcji, odnalezionych w byłych fenickich miastach: Tyrze, Byblos i Kartaginie.
Kamień z Rosetty – został odkryty przez francuskich saperów w czasie wyprawy Napoleona do Egiptu. Obecnie znajduje się w British Muzeum w Londynie. Wyrzeźbiono na nim inskrypcję dziękczynną zawierającą imiona króla Ptolemeusza i królowej Kleopatry, w języku staroegipskim pismem hieroglificznym i hieratycznym oraz w języku starogreckim. Jean Francois Champollion, francuski uczony z Grenoble, założył, że tzw. Kartusze, czyli grupy hieroglifów otoczone charakterystyczną obwódką, zawierają imiona władców. Idąc tym tropem, odczytał znaki zawarte w kartuszach i otworzył drzwi nauce do świata staroegipskich tekstów.
Historiografia – literatura historyczna, dziejopisarstwo Inskrypcja – napis na monumencie’ tytuł – napis wyryty w trwałym materiale na nagrobkach, tablicach, monetach, itd.
Podsumowanie
Pismo powstało do celów administracyjnych, bez niego nie byłoby możliwe rejestrowanie wpływów podatkowych, rozchodów i zasobów magazynowych. Wkrótce jednak zaczęło służyć przekazowi informacji i wyrażaniu myśli. Powstała literatura świecka i religijna. Drogę od piktogramów do alfabetu człowiek przemierzył 1600 lat. Zasady posługiwania się pismem alfabetycznym wypracowane w starożytności nie zmieniły się do dzisiaj.