Pan Tadeusz jest często nazywany narodową epopeją. Określenie to jest używane nie tylko w celu podkreślenia szczególnego znaczenia i wartości utworu, ale ma również swoje uzasadnienie w jego artystycznym kształcie.
Podobnie jak antyczne epopeje, Pan Tadeusz rozpoczyna się inwokacją. Poeta nie zwraca się w niej jednak do muz z prośbą o natchnienie, lecz do swej ojczyzny i Matki Boskiej Ostrobramskiej. Pierwsze słowa inwokacji - "Litwo! ojczyzno moja"! - są najbardziej znaną apostrofą w literaturze polskiej. innym elementem budowy utworu, który występuje w epopei, jest podział na księgi. Nawiązaniem do tradycji gatunku są porównania homeryckie pojawiające się głównie w opisach przyrody. Podobnie jak w klasycznym eposie, opisy te pełnią funkcję retardacji, czyli opóźniają akcję. W Panu Tadeuszu nie zabrakło też typowych dla eposu scen batalistycznych, wiele z nich poeta potraktował jednak z "przymróżeniem oka", tworząc obrazy bliższe poetom heroikomicznym, jak np. zajazd na dworek Sopliców, który skończył się walką z kurami i wytaczaniem beczek z piewnicy. Ważną cechą utworu Mickiewicza, która jest charakterystyczna dla eposu, jest także bohater zbiorowy- polska szlachta, zamieszkująca okolice Soplicowa. Kolejną cechą epopei jest ukazanie tej społeczności w przełomowym dla niej momencie historycznym. W Panu Tadeuszu jest nią wyprawa Napoleona na Rosję i przygotowanie przez Księdza Robaka powstanie, które zbiega się z ostatnim zajazdem na Litwę, a więc wydarzeniem symbolizującym zmierzch dawnych tradycji.
Ważną cechą, która zbliża Pana Tadeusza do epopei, jest również mistyczny wymiar świata przedstawionego, widoczny w konstrukcji czasu i przestrzeni, w których ujawnia się mit Arkadii i mit kraju dzieciństwa. W utworze obecne są także mity narodowe, np. szlachecki, i historyczne, do których należy mit napoleoński.
Pan Tadeusz jest często nazywany narodową epopeją. Określenie to jest używane nie tylko w celu podkreślenia szczególnego znaczenia i wartości utworu, ale ma również swoje uzasadnienie w jego artystycznym kształcie.
Podobnie jak antyczne epopeje, Pan Tadeusz rozpoczyna się inwokacją. Poeta nie zwraca się w niej jednak do muz z prośbą o natchnienie, lecz do swej ojczyzny i Matki Boskiej Ostrobramskiej. Pierwsze słowa inwokacji - "Litwo! ojczyzno moja"! - są najbardziej znaną apostrofą w literaturze polskiej. innym elementem budowy utworu, który występuje w epopei, jest podział na księgi.
Nawiązaniem do tradycji gatunku są porównania homeryckie pojawiające się głównie w opisach przyrody. Podobnie jak w klasycznym eposie, opisy te pełnią funkcję retardacji, czyli opóźniają akcję. W Panu Tadeuszu nie zabrakło też typowych dla eposu scen batalistycznych, wiele z nich poeta potraktował jednak z "przymróżeniem oka", tworząc obrazy bliższe poetom heroikomicznym, jak np. zajazd na dworek Sopliców, który skończył się walką z kurami i wytaczaniem beczek z piewnicy. Ważną cechą utworu Mickiewicza, która jest charakterystyczna dla eposu, jest także bohater zbiorowy- polska szlachta, zamieszkująca okolice Soplicowa. Kolejną cechą epopei jest ukazanie tej społeczności w przełomowym dla niej momencie historycznym. W Panu Tadeuszu jest nią wyprawa Napoleona na Rosję i przygotowanie przez Księdza Robaka powstanie, które zbiega się z ostatnim zajazdem na Litwę, a więc wydarzeniem symbolizującym zmierzch dawnych tradycji.
Ważną cechą, która zbliża Pana Tadeusza do epopei, jest również mistyczny wymiar świata przedstawionego, widoczny w konstrukcji czasu i przestrzeni, w których ujawnia się mit Arkadii i mit kraju dzieciństwa. W utworze obecne są także mity narodowe, np. szlachecki, i historyczne, do których należy mit napoleoński.