Dramat romantyczny ukształtował się w opozycji wobec estetyki i poetyki klasycyzmu. Zrywał z zasadą trzech jedności, odznaczał się natomiast monumentalnymi, patetycznymi formami wyrazu scenicznego (w czym widać nawiązania do dramatu szekspirowskiego, a także do opery). Dramaty romantyczne często są przeznaczone w zasadzie do lektury, a nie do wystawienia na scenie (dramat niesceniczny). W tekście pobocznym dramatu nieraz pojawiają się elementy narracji (wskazuje to na synkretyzm rodzajowy dramatu romantycznego). Romantyczni twórcy często dążyli do zerwania podziału na tragedię i komedię - wzorując się na Szekspirze, po scenach patetycznych i tragicznych zamieszczali fragmenty komiczne, ironiczne czy groteskowe (synkretyzm gatunkowy). Mieszali również style języka, wprowadzając obok wysokiego stylu poetyckiego język potoczny lub elementy gwary ludowej. Fabuła dramatu romantycznego jest luźna i stanowi szereg pojedynczych epizodów, powiązanych najczęściej tylko postacią głównego bohatera. Niekiedy zawiera inwersje czasowe (wydarzenia późniejsze są przedstawione wcześniej, wcześniejsze - później). Sceny zbiorowe, monumentalne (np. scena koronacji cara w "Kordianie") przeplatają się z kameralnymi. Elementy fantastyczneprzeplatają się w dramacie z realistycznymi.
Dramat romantyczny ukształtował się w opozycji wobec estetyki i poetyki klasycyzmu. Zrywał z zasadą trzech jedności, odznaczał się natomiast monumentalnymi, patetycznymi formami wyrazu scenicznego (w czym widać nawiązania do dramatu szekspirowskiego, a także do opery). Dramaty romantyczne często są przeznaczone w zasadzie do lektury, a nie do wystawienia na scenie (dramat niesceniczny). W tekście pobocznym dramatu nieraz pojawiają się elementy narracji (wskazuje to na synkretyzm rodzajowy dramatu romantycznego). Romantyczni twórcy często dążyli do zerwania podziału na tragedię i komedię - wzorując się na Szekspirze, po scenach patetycznych i tragicznych zamieszczali fragmenty komiczne, ironiczne czy groteskowe (synkretyzm gatunkowy). Mieszali również style języka, wprowadzając obok wysokiego stylu poetyckiego język potoczny lub elementy gwary ludowej. Fabuła dramatu romantycznego jest luźna i stanowi szereg pojedynczych epizodów, powiązanych najczęściej tylko postacią głównego bohatera. Niekiedy zawiera inwersje czasowe (wydarzenia późniejsze są przedstawione wcześniej, wcześniejsze - później). Sceny zbiorowe, monumentalne (np. scena koronacji cara w "Kordianie") przeplatają się z kameralnymi. Elementy fantastyczneprzeplatają się w dramacie z realistycznymi.