Dlaczego królowa Jadwiga sprzeciwiała się małżeństwu z Jagiełło? (XVI w.)
patunia251997
Jadwiga — królem Polski. Małżeństwo z Jagiełłą.
Starannie przygotowana od dziecka do roli monarchini JADWIGA przybyła do Polski jesienią 1384 r., a arcybis-kup(a) gnieźnieński bezzwłocznie ukoronował ją na króla, oddając „jej władzę zupełną zarządzania królestwem”.
Początkowo w zastępstwie młodziutkiej władczyni rządy sprawowali dostojnicy małopolscy. Oni właśnie postanowili ofiarować rękę królowej wielkiemu księciu Litwy — Jagielle, u podłoża zaś owej decyzji leżały ważne względy polityczne. Jadwiga sprzeciwiała się temu małżeństwu, chcąc dochować wierności dawnemu narzeczonemu i towarzyszowi zabaw dziecinnych, Wilhelmowi z rodu Habsburgów. Ostatecznie jednak okazując „rozsądek i dojrzałość godne sędziwego wieku” pojęła swą odpowiedzialność monarszą i potrafiła docenić znaczenie idei wprowadzenia wiary chrześcijańskiej, a tak naprawdę wpływów polskich na Litwie, możliwe jedynie dzięki jej związkowi z Jagiełłą. Dłużej więc nie wzbraniała się przed ślubem, choć wychowana w kulturze łacińskiego Zachodu, pełna obaw oczekiwała spotkania z człowiekiem wywodzącym się z jakże odmiennego kręgu cywilizacji. Obawy te podsycali dworacy życzliwi Habsburgom, przedstawiając księcia litewskiego jako pogańskiego barbarzyńcę. W rzeczywistości zaś Jagiełło — trzydziestokilkuletni wówczas mężczyzna, wychowany przez matkę, księżniczkę twerską w kulturze bizantyjskiej, miłośnik malarstwa i muzyki, władający językiem ruskim oraz cyrylicą, daleki był od tego dumnego miana. Po zaślubinach i koronacji Jagiełły małżonkowie współrządzili Polską.
Starannie przygotowana od dziecka do roli monarchini JADWIGA przybyła do Polski jesienią 1384 r., a arcybis-kup(a) gnieźnieński bezzwłocznie ukoronował ją na króla, oddając „jej władzę zupełną zarządzania królestwem”.
Początkowo w zastępstwie młodziutkiej władczyni rządy sprawowali dostojnicy małopolscy. Oni właśnie postanowili ofiarować rękę królowej wielkiemu księciu Litwy — Jagielle, u podłoża zaś owej decyzji leżały ważne względy polityczne. Jadwiga sprzeciwiała się temu małżeństwu, chcąc dochować wierności dawnemu narzeczonemu i towarzyszowi zabaw dziecinnych, Wilhelmowi z rodu Habsburgów. Ostatecznie jednak okazując „rozsądek i dojrzałość godne sędziwego wieku” pojęła swą odpowiedzialność monarszą i potrafiła docenić znaczenie idei wprowadzenia wiary chrześcijańskiej, a tak naprawdę wpływów polskich na Litwie, możliwe jedynie dzięki jej związkowi z Jagiełłą. Dłużej więc nie wzbraniała się przed ślubem, choć wychowana w kulturze łacińskiego Zachodu, pełna obaw oczekiwała spotkania z człowiekiem wywodzącym się z jakże odmiennego kręgu cywilizacji. Obawy te podsycali dworacy życzliwi Habsburgom, przedstawiając księcia litewskiego jako pogańskiego barbarzyńcę. W rzeczywistości zaś Jagiełło — trzydziestokilkuletni wówczas mężczyzna, wychowany przez matkę, księżniczkę twerską w kulturze bizantyjskiej, miłośnik malarstwa i muzyki, władający językiem ruskim oraz cyrylicą, daleki był od tego dumnego miana. Po zaślubinach i koronacji Jagiełły małżonkowie współrządzili Polską.