W latach 1925 – 1929 kraje europejskie pożyczyły od USA około 2 miliardów 900 milionów dolarów, co przyczyniło się do znacznego ożywienia gospodarczego na starym kontynencie. Jednak pierwsze oznaki pogorszenia koniunktury wystąpiły już w 1928 roku. Wówczas Amerykanie zaczęli wycofywać z Europy krótkoterminowe pożyczki. Nie było to bez znaczenia dla gospodarki krajów europejskich, gdyż część z nich nie było w stanie zwrócić pożyczonych pieniędzy.
Od 1924 roku do początków 1929 świat znajdował się w stanie gwałtownego rozwoju gospodarczego. Okres koniunktury cechował, zarówno państwa zwycięskie z I wojny światowej, jak Wielką Brytanię i Francję, jak również Niemcy, które kapitulowały. Szczególnie dynamicznie rozwijały się Stany Zjednoczone. Ich produkcja przemysłowa równała się wyżej wymienionym krajom europejskim! Jednak paradoksalnie to w USA rozpoczął się wielki kryzys, który wkrótce objął cały świat. Pierwsze objawy załamania gospodarki wystąpiły w obrocie papierami wartościowymi ( rzeczywiste ceny akcji były przewartościowane). "Czarny październik" na giełdzie nowojorskiej przyniósł spadek wartości akcji ogromnej liczby przedsiębiorstw. Zadziałał tu mechanizm samonapędzający się; spadek wartości akcji powodował pozbywanie się ich, co jeszcze bardziej obniżało ich cenę. Na kryzys giełdowy i spadek popytu przemysł zareagował ograniczeniem produkcji, co wiązało się ze zmniejszeniem zatrudnienia, czyli oczywiście wzrostem liczby bezrobotnych. Nastąpił spadek konsumpcji (bezrobotni nie mieli ku temu środków) i wstrzymanie inwestycji. W rolnictwie kryzys objawiał się nie tyle spadkiem produkcji, ile cen towarów rolnych. Ograniczenia produkcji rolnej było niemożliwe, a malejący popyt powodował obniżenie cen. Wytworzyły się tzw. nożyce cen, tzn. spadek cen towarów rolnych był znacznie większy niż przemysłowych. Prowadziło to do pauperyzacji farmerów i chłopów z niewielkimi gospodarstwami. Obniżyły się obroty handlu światowego. Prowadzono politykę antyimportowych ceł protekcyjnych. Nastąpiło zachwianie rynku walutowego, mnożyły się bankructwa banków. Apogeum kryzysu przypadło na lata 1932-1933 Załamanie gospodarcze pogłębiło kryzys demokracji parlamentarnej, zwiększało liczbę zwolenników zarówno różnych odmian faszyzmu, jak i komunizmu. Rządy państw objętych kryzysem musiały szukać środków jego przezwyciężenia.
W latach 1925 – 1929 kraje europejskie pożyczyły od USA około 2 miliardów 900 milionów dolarów, co przyczyniło się do znacznego ożywienia gospodarczego na starym kontynencie. Jednak pierwsze oznaki pogorszenia koniunktury wystąpiły już w 1928 roku. Wówczas Amerykanie zaczęli wycofywać z Europy krótkoterminowe pożyczki. Nie było to bez znaczenia dla gospodarki krajów europejskich, gdyż część z nich nie było w stanie zwrócić pożyczonych pieniędzy.
Załamanie gospodarki światowej
Od 1924 roku do początków 1929 świat znajdował się w stanie gwałtownego rozwoju gospodarczego. Okres koniunktury cechował, zarówno państwa zwycięskie z
I wojny światowej, jak Wielką Brytanię i Francję, jak również Niemcy, które kapitulowały. Szczególnie dynamicznie rozwijały się Stany Zjednoczone. Ich produkcja przemysłowa równała się wyżej wymienionym krajom europejskim! Jednak paradoksalnie to w USA rozpoczął się wielki kryzys, który wkrótce objął cały świat. Pierwsze objawy załamania gospodarki wystąpiły w obrocie papierami wartościowymi ( rzeczywiste ceny akcji były przewartościowane). "Czarny październik" na giełdzie nowojorskiej przyniósł spadek wartości akcji ogromnej liczby przedsiębiorstw. Zadziałał tu mechanizm samonapędzający się; spadek wartości akcji powodował pozbywanie się ich, co jeszcze bardziej obniżało ich cenę. Na kryzys giełdowy i spadek popytu przemysł zareagował ograniczeniem produkcji, co wiązało się ze zmniejszeniem zatrudnienia, czyli oczywiście wzrostem liczby bezrobotnych. Nastąpił spadek konsumpcji (bezrobotni nie mieli ku temu środków) i wstrzymanie inwestycji. W rolnictwie kryzys objawiał się nie tyle spadkiem produkcji, ile cen towarów rolnych. Ograniczenia produkcji rolnej było niemożliwe, a malejący popyt powodował obniżenie cen. Wytworzyły się tzw. nożyce cen, tzn. spadek cen towarów rolnych był znacznie większy niż przemysłowych. Prowadziło to do pauperyzacji farmerów i chłopów z niewielkimi gospodarstwami. Obniżyły się obroty handlu światowego. Prowadzono politykę antyimportowych ceł protekcyjnych. Nastąpiło zachwianie rynku walutowego, mnożyły się bankructwa banków. Apogeum kryzysu przypadło na lata 1932-1933 Załamanie gospodarcze pogłębiło kryzys demokracji parlamentarnej, zwiększało liczbę zwolenników zarówno różnych odmian faszyzmu, jak i komunizmu. Rządy państw objętych kryzysem musiały szukać środków jego przezwyciężenia.