Benito Mussolini (1883-1945) - współtwórca włoskiego faszyzmu i przywódca faszystowskich Włoch, jeden z najsłynniejszych dyktatorów XX wieku, przywódca Republiki Salo. 29 lipca 1883 roku w pobliżu Predappio urodził się Benito Mussolini. Imiona, jakie nadali mu rodzice, otrzymał niejako w spadku po trzech niezwykle sławnych rewolucjonistach - a brzmiały one Benito Andrea Amilicar. Był to bowiem okres, w którym nastroje rewolucyjne były bliskie sercu każdego Włocha. Zresztą, dziadek i ojciec Benito siedzieli w więzieniu za swoje zachowanie i poglądy. Jak więc widzimy, młody Mussolini z mlekiem matki wyssał rewolucyjne podejście do wielu spraw. Benito był synem Rosy i Alessandro, biednych ludzi, którzy trudnili się odpowiednio nauczycielstwem i pracą dorywczą w różnym charakterze. Matka nie odgrywała jednak większej roli w życiu Benito. Prym wiódł tu ojciec, który był prawdziwym idolem młodego chłopca. Surowe wychowanie ukształtowało w nim myśl, iż to ojciec jest dla niego najlepszy i powinien stanowić wzór. Nie ma zatem nic dziwnego w tym, iż Benito zainteresował się socjalizmem, który był ulubioną odskocznią od codzienności Alessandra. Mimo iż rodzinie Mussolinich nie powodziło się idealnie, mieli chyba sporo pieniędzy, skoro mogli umożliwić swoim dzieciom naukę w pełnym zakresie. Benito rozpoczął naukę w Faenzie w 1892 roku, w szkole prowadzonej przez zakonników. W późniejszych latach dość nieprzychylnie odnosił się do tamtego okresu, twierdząc, iż salezjańska szkoła wzmocniła w nim poczucie odrzucenia ("Mussolini" Dennis Mack Smith wyd. Michał Urbański str. 17). Wyalienowanie było ceną, jaką zapłacił Benito za swoją inność. Był bowiem niezwykle żywym dzieckiem, przy czym nie brak mu było sprytu i inteligencji. Mimo tych zalet nie potrafił znaleźć sobie przyjaciół. Wolał przesiadywać nad książkami, co procentowało w późniejszym czasie, gdy naród włoski cenił swojego przywódcę za niezwykły dar oratorski. Po dwóch latach uczęszczania do Faenzy Benito został karnie usunięty ze szkoły za zaatakowanie kolegi z nożem w ręku. Mussolini wrócił do domu i po kilku miesiącach nauki z matką ponownie powrócił do szkoły - tym razem miał uczyć się w Forlimpopoli. Benito ukończył sześcioletnią szkołę, choć nie bez kłopotów. W 1901 roku zdał egzamin dojrzałości. W 1902 roku podjął się pracy w szkole podstawowej w Gualtieri. Wciąż prowadził socjalistyczną działalność, choć jego poglądy przeżywały swego rodzaju przemianę. Niestety, już w czerwcu tego samego roku Mussolini wyjechał do Szwajcarii. Nie zabawił tam długo. Chwytał się dorywczo różnych zajęć, jednak nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej. W 1903 roku został aresztowany za swoją działalność (starał się obracać w kręgach socjalistycznych), a następnie został przekazany policji włoskiej. W 1904 roku uciekł z Włoch, aby nie dostać się do wojska. Kilka miesięcy później wyjechał do Francji, ale i tam dosięgła go ręka sprawiedliwości, gdyż aresztowano go. Postanowił powrócić do Szwajcarii. Mimo iż musiał zarabiać na swoje utrzymanie, nie zapomniał o pracy umysłowej. Pisał artykuły do różnych gazet oraz często odwiedzał biblitekę w Lozannie, gdzie przez dwa miesiące uczestniczył w wykładach. W styczniu 1905 roku Mussolini postanowił wstąpić do włoskiego wojska, aby odbyć zaległą służbę. W 1906 roku, po odbyciu służyby, Mussolini otrzymał posadę nauczyciela w Tolemzzo. W międzyczasie zmarła mu matka, co podobno bardzo przeżywał. Wkrótce jednak został wydalony ze szkoły za swoje nieodpowiedzialne zachowanie. W 1907 roku udało mu się otrzymać tytuł profesora. W marcu 1908 roku został nauczycielem w miasteczku Oneglia. Ale i tam nie pracował zbyt długo, gdyż został zwolniony. Zajął się teraz karierą pisarską, redagując czasopismo "La Lima". W 1909 roku Mussolini ponownie udał się poza granice Włoch. Zamieszkał w Austrii, gdzie pracował w Izbie Pracy oraz pisywał do socjalistycznej gazety. Tylko pół roku udało mu się wytrzymać na nowym stanowisku. Został redaktorem naczelnym gazety "Popolo". Choć bardzo podobała mu się ta praca, utrzymał ją tylko przez miesiąc - głównie z powodu licznych aresztowań i grzywn, jakie na niego nakładano za niedozwoloną działalność. Przełom w karierze Mussoliniego nastąpił w 1911 roku. Zorganizował bowiem powstanie antywojenne w Forli, za co ponownie trafił do więzienia. Tym razem pobyt w areszcie przyniósł mu spodziewaną popularność. W lipcu 1912 roku powetował sobie niepowodzenie z poprzedniego kongresu partii socjalistów i doprowadził do znaczącego awansu swojej frakcji w hierarchii partyjnej. Dzięki żarliwemu przemówieniu udało się mu usunąć z partii kilku najważniejszych do tej pory działaczy. Na jesieni Mussolini odniósł kolejny znaczący sukces. Został redaktorem naczelnym pisma "Avanti", w którym szybko zaprowadził "porządek", usuwając większą część ekipy. Mimo to udało się podwoić nakład czasopisma. W redakcji "Avanti" pracował prawie do końca 1914 roku, kiedy to, po konflikcie w łonie partii, był zmuszony do ustąpienia. Wcześniej wybuchła I wojna światowa. Mussolini ani trochę nie przejął się utratą posady, gdyż już w dwa tygodnie później założył własne pismo finansowane w czasie wojny przez różne państwa. Kryzys na linii Mussolini - partia socjalistyczna doprowadził do radykalnej zmiany poglądów Benito. Zaczął teraz głosić, iż Włosi powinni walczyć, tworząc wizję szybkich i łatwych zdobyczy. W grudniu 1914 roku Mussolini objął kierowanie nad ruchem faszystowskim. W latach 1915-17 Mussolini służył w wojsku. Służbę przerwał przykry wypadek, który sprowokował sam poszkodowany. Przez Mussoliniego eksplodował miotacz granatów, a Włoch trafił do szpitala. W lipcu zakończył karierę wojskową i powrócił do redagowania pisma. Myśle że coś wybierzsz :)
Benito Mussolini (1883-1945) - współtwórca włoskiego faszyzmu i przywódca faszystowskich Włoch, jeden z najsłynniejszych dyktatorów XX wieku, przywódca Republiki Salo. 29 lipca 1883 roku w pobliżu Predappio urodził się Benito Mussolini. Imiona, jakie nadali mu rodzice, otrzymał niejako w spadku po trzech niezwykle sławnych rewolucjonistach - a brzmiały one Benito Andrea Amilicar. Był to bowiem okres, w którym nastroje rewolucyjne były bliskie sercu każdego Włocha. Zresztą, dziadek i ojciec Benito siedzieli w więzieniu za swoje zachowanie i poglądy. Jak więc widzimy, młody Mussolini z mlekiem matki wyssał rewolucyjne podejście do wielu spraw. Benito był synem Rosy i Alessandro, biednych ludzi, którzy trudnili się odpowiednio nauczycielstwem i pracą dorywczą w różnym charakterze. Matka nie odgrywała jednak większej roli w życiu Benito. Prym wiódł tu ojciec, który był prawdziwym idolem młodego chłopca. Surowe wychowanie ukształtowało w nim myśl, iż to ojciec jest dla niego najlepszy i powinien stanowić wzór. Nie ma zatem nic dziwnego w tym, iż Benito zainteresował się socjalizmem, który był ulubioną odskocznią od codzienności Alessandra. Mimo iż rodzinie Mussolinich nie powodziło się idealnie, mieli chyba sporo pieniędzy, skoro mogli umożliwić swoim dzieciom naukę w pełnym zakresie. Benito rozpoczął naukę w Faenzie w 1892 roku, w szkole prowadzonej przez zakonników. W późniejszych latach dość nieprzychylnie odnosił się do tamtego okresu, twierdząc, iż salezjańska szkoła wzmocniła w nim poczucie odrzucenia ("Mussolini" Dennis Mack Smith wyd. Michał Urbański str. 17). Wyalienowanie było ceną, jaką zapłacił Benito za swoją inność. Był bowiem niezwykle żywym dzieckiem, przy czym nie brak mu było sprytu i inteligencji. Mimo tych zalet nie potrafił znaleźć sobie przyjaciół. Wolał przesiadywać nad książkami, co procentowało w późniejszym czasie, gdy naród włoski cenił swojego przywódcę za niezwykły dar oratorski. Po dwóch latach uczęszczania do Faenzy Benito został karnie usunięty ze szkoły za zaatakowanie kolegi z nożem w ręku. Mussolini wrócił do domu i po kilku miesiącach nauki z matką ponownie powrócił do szkoły - tym razem miał uczyć się w Forlimpopoli. Benito ukończył sześcioletnią szkołę, choć nie bez kłopotów. W 1901 roku zdał egzamin dojrzałości. W 1902 roku podjął się pracy w szkole podstawowej w Gualtieri. Wciąż prowadził socjalistyczną działalność, choć jego poglądy przeżywały swego rodzaju przemianę. Niestety, już w czerwcu tego samego roku Mussolini wyjechał do Szwajcarii. Nie zabawił tam długo. Chwytał się dorywczo różnych zajęć, jednak nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej. W 1903 roku został aresztowany za swoją działalność (starał się obracać w kręgach socjalistycznych), a następnie został przekazany policji włoskiej. W 1904 roku uciekł z Włoch, aby nie dostać się do wojska. Kilka miesięcy później wyjechał do Francji, ale i tam dosięgła go ręka sprawiedliwości, gdyż aresztowano go. Postanowił powrócić do Szwajcarii. Mimo iż musiał zarabiać na swoje utrzymanie, nie zapomniał o pracy umysłowej. Pisał artykuły do różnych gazet oraz często odwiedzał biblitekę w Lozannie, gdzie przez dwa miesiące uczestniczył w wykładach. W styczniu 1905 roku Mussolini postanowił wstąpić do włoskiego wojska, aby odbyć zaległą służbę. W 1906 roku, po odbyciu służyby, Mussolini otrzymał posadę nauczyciela w Tolemzzo. W międzyczasie zmarła mu matka, co podobno bardzo przeżywał. Wkrótce jednak został wydalony ze szkoły za swoje nieodpowiedzialne zachowanie. W 1907 roku udało mu się otrzymać tytuł profesora. W marcu 1908 roku został nauczycielem w miasteczku Oneglia. Ale i tam nie pracował zbyt długo, gdyż został zwolniony. Zajął się teraz karierą pisarską, redagując czasopismo "La Lima". W 1909 roku Mussolini ponownie udał się poza granice Włoch. Zamieszkał w Austrii, gdzie pracował w Izbie Pracy oraz pisywał do socjalistycznej gazety. Tylko pół roku udało mu się wytrzymać na nowym stanowisku. Został redaktorem naczelnym gazety "Popolo". Choć bardzo podobała mu się ta praca, utrzymał ją tylko przez miesiąc - głównie z powodu licznych aresztowań i grzywn, jakie na niego nakładano za niedozwoloną działalność. Przełom w karierze Mussoliniego nastąpił w 1911 roku. Zorganizował bowiem powstanie antywojenne w Forli, za co ponownie trafił do więzienia. Tym razem pobyt w areszcie przyniósł mu spodziewaną popularność. W lipcu 1912 roku powetował sobie niepowodzenie z poprzedniego kongresu partii socjalistów i doprowadził do znaczącego awansu swojej frakcji w hierarchii partyjnej. Dzięki żarliwemu przemówieniu udało się mu usunąć z partii kilku najważniejszych do tej pory działaczy. Na jesieni Mussolini odniósł kolejny znaczący sukces. Został redaktorem naczelnym pisma "Avanti", w którym szybko zaprowadził "porządek", usuwając większą część ekipy. Mimo to udało się podwoić nakład czasopisma. W redakcji "Avanti" pracował prawie do końca 1914 roku, kiedy to, po konflikcie w łonie partii, był zmuszony do ustąpienia. Wcześniej wybuchła I wojna światowa. Mussolini ani trochę nie przejął się utratą posady, gdyż już w dwa tygodnie później założył własne pismo finansowane w czasie wojny przez różne państwa. Kryzys na linii Mussolini - partia socjalistyczna doprowadził do radykalnej zmiany poglądów Benito. Zaczął teraz głosić, iż Włosi powinni walczyć, tworząc wizję szybkich i łatwych zdobyczy. W grudniu 1914 roku Mussolini objął kierowanie nad ruchem faszystowskim. W latach 1915-17 Mussolini służył w wojsku. Służbę przerwał przykry wypadek, który sprowokował sam poszkodowany. Przez Mussoliniego eksplodował miotacz granatów, a Włoch trafił do szpitala. W lipcu zakończył karierę wojskową i powrócił do redagowania pisma. Myśle że coś wybierzsz :)