narodowe przeciw władzy Turcji, wspierane przez księstwo Serbii i Czarnogóry. Zryw ten miał, jak się miało rychło okazać doniosłe znaczenie, przyczynił się walnie do wielkiego kryzysu wschodniego (1875-1878) i wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878), który radykalnie zmienił porządek polityczny w południowo-wschodniej Europie, istniejący tu od wielu wieków. Powstanie wspierane zbrojnie przez Serbię i Czarnogórę trwało dwa lata. Oba te państwa w sierpniu 1876 roku wypowiedziały Turcji wojnę. Ta ostatnia zaś mimo przeżywania olbrzymiego kryzysu wewnętrznego, z całą determinacją nie przebierając w środkach tłumiła wszelki opór. W maju 1876 roku stłumili krwawo zbrojne wystąpienie Bułgarów. Dla Serbów wojna potoczyła się niepomyślnie. Tylko interwencja cara uratowała ich od katastrofy, doprowadzając do pokoju na warunkach "status quo ante bellum". Niewielka Czarnogóra położona w trudno dostępnym górskim terenie walczyła nadal.
Trudną sytuację Turcji wykorzystać chciała Rosja. Car Aleksander II ogłosił w kwietniu 1877 roku wojnę z Turcją. Oficjalną przyczyną jej wypowiedzenia było odrzucenie przez Turcję projektów mocarstw w sprawie ustępstw na rzecz walczących przeciw tureckiemu panowaniu Słowian bałkańskich. Faktycznie zaś Rosja (zyskawszy cichą zgodę Austro-Węgier za cenę uznania ewentualnej aneksji Bośni i Hercegowiny przez to państwo) dążyła do odzyskania dominacji na Bałkanach poprzez nowe zdobycze terytorialne i poparcie dążeń wolnościowych ludów bałkańskich. Decyzja rosyjska o wojnie miała decydujący wpływ na rozszerzenie tzw. kryzysu wschodniego. Na jej efekty nie należało długo czekać. Już w maju pozostająca do tej pory lennem tureckim � Rumunia występując po stronie Rosji jako jej sojusznik proklamowała pełną niepodległość.
narodowe przeciw władzy Turcji, wspierane przez księstwo Serbii i Czarnogóry. Zryw ten miał, jak się miało rychło okazać doniosłe znaczenie, przyczynił się walnie do wielkiego kryzysu wschodniego (1875-1878) i wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878), który radykalnie zmienił porządek polityczny w południowo-wschodniej Europie, istniejący tu od wielu wieków. Powstanie wspierane zbrojnie przez Serbię i Czarnogórę trwało dwa lata. Oba te państwa w sierpniu 1876 roku wypowiedziały Turcji wojnę. Ta ostatnia zaś mimo przeżywania olbrzymiego kryzysu wewnętrznego, z całą determinacją nie przebierając w środkach tłumiła wszelki opór. W maju 1876 roku stłumili krwawo zbrojne wystąpienie Bułgarów. Dla Serbów wojna potoczyła się niepomyślnie. Tylko interwencja cara uratowała ich od katastrofy, doprowadzając do pokoju na warunkach "status quo ante bellum". Niewielka Czarnogóra położona w trudno dostępnym górskim terenie walczyła nadal.
Trudną sytuację Turcji wykorzystać chciała Rosja. Car Aleksander II ogłosił w kwietniu 1877 roku wojnę z Turcją. Oficjalną przyczyną jej wypowiedzenia było odrzucenie przez Turcję projektów mocarstw w sprawie ustępstw na rzecz walczących przeciw tureckiemu panowaniu Słowian bałkańskich. Faktycznie zaś Rosja (zyskawszy cichą zgodę Austro-Węgier za cenę uznania ewentualnej aneksji Bośni i Hercegowiny przez to państwo) dążyła do odzyskania dominacji na Bałkanach poprzez nowe zdobycze terytorialne i poparcie dążeń wolnościowych ludów bałkańskich. Decyzja rosyjska o wojnie miała decydujący wpływ na rozszerzenie tzw. kryzysu wschodniego. Na jej efekty nie należało długo czekać. Już w maju pozostająca do tej pory lennem tureckim � Rumunia występując po stronie Rosji jako jej sojusznik proklamowała pełną niepodległość.