Question

DAJE NAJ!!!!! Napisz rozprawkę Rozwiń myśl: Wędrówką jedną życie jest człowieka. Odwołaj się do trzech utwóró: "Hobbita","Przypowieści o synu
marnotrawnym",Quovadis"

Answer 1

Wędrówką jedną życie jest człowiekaIdzie wciąż,Dalej wciąż,Dokąd? Skąd?Dokąd! Skąd!Dokąd! Skąd! […]"Tak kiedyś śpiewał Edward Stachura, przygrywając sobie na nieodłącznej gitarze. Czy rzeczywiście miał rację? Czy całe życie człowieka to jedna wielka wędrówka? Sądzę, że tak i postaram się tego dowieść w niniejszej pracy.Od zarania dziejów człowiek wędrował. Różne były przyczyny, miejsca i cele tych podróży. Podróż, jak powszechnie wiadomo, może mieć wieloaspektowy wymiar. Z jednej strony może to być wędrówka przygodowa w celu poznania świata, zwiedzenia go i nabycia nowej wiedzy oraz doświadczeń, z innej - ucieczka przed czymś, tułaczka, do której jesteśmy zmuszeni lub po prostu wędrujemy, by szukać szczęście gdzie indziej, chcemy zmienić otoczenie i środowisko itp. Jedno jest pewne, każda podróż zmienia człowieka. Niekiedy tyko w niewielkim stopniu, ale zawsze odciska ona jakieś swoje piętno na nim. Uczy się on nowych rzeczy, zdobywa nowe umiejętności, które później ułatwiają mu życie. Ale podróż to również droga przez życie. W ciągu naszego pobytu na ziemi, każdy z nas cały czas brnie w nieznane, pokonując przeróżne trudy codzienności. Czasem samotnie walczy z przeciwnościami losu, innym razem udaje mu się znaleźć bratnią duszę, z którą łatwiej mu się kroczy tą krętą drogą. Wszystko, czego człowiek wówczas doświadcza, wpływa na jego poglądy i przekonania oraz kształtuje jego osobowość. Nie od dziś wiadomo, że podróże kształcą, nie tylko w dosłownym tego słowa znaczeniu.Motyw wędrówki jest jednym z bardzo popularnych motywów w literaturze i sztuce różnych epok. Od najdawniejszych czasów twórcy poświęcali temu tematowi swoje dzieła. W związku z tym jest bardzo wiele tekstów, do których można by się odwołać, próbując odpowiedzieć na zadanie pytanie. Z konieczności wybiorę tylko kilka, które, jak sądzę, będą najlepiej argumentowały moje zdanie w tej kwestii.Jeden z pierwszych opisów wędrówki występuje już w Biblii. W starotestamentowej Księdze Wyjścia poznajemy historię Mojżesza, który miał za zadanie wyprowadzić naród Izraela z niewoli egipskiej. Celem ich podróży miała być ziemia obiecana Kanann, krainy wiecznej szczęśliwości. Mojżesz prowadził naród Wybrany przez pustynię. W sumie spędzili na niej ok. czterdziestu lat. Była to niezwykle rudna próba wiary Izraelitów, którzy w pewnym momencie przestali ufać Bogu i odwrócili się od niego. Ta wieloletnia wędrówka pełna wzlotów i upadków stała się symbolem przejścia, nie tylko w dosłownym tego słowa znaczeniu, ze stanu niewoli do wyzwolenia i osiągnięcia pełni szczęścia.Antyk również dostarczył nam wiele tekstów poruszający motyw wędrówki. Już bohaterowie mitów greckich podejmują przeróżne wędrówki, np. Herakles (wykonując dwanaście prac), Argonauci (w poszukiwaniu złotego runa), Edyp (próbując uciec przed przeznaczeniem) itp. Jedna z dwóch wielkich epopei autorstwa Homera w całości poświęcona jest podróży w dosłownym tego słowa znaczeniu. Mam tutaj na myśli "Odyseję", która opowiada burzliwe losy jednego z najdzielniejszych i najroztropniejszych wodzów greckich - Odyseusza wracającego do domu po wojnie trojańskiej. Dziesięcioletnia tułaczka w drodze do Itaki, gdzie czekała na niego żona Penelopa wraz z synkiem spowodowana była głównie rozzłoszczeniem boga Posejdona. W trakcie błąkania się po morzuOdyseusz wraz ze swoimi towarzyszami przeżył wiele ciekawych i niebezpiecznych przygód, z którymi musiał się zmagać. Dzięki niezwykłej odwadze i umiejętności logicznego myślenia udało mu się pokonać wielu wrogów, przebłagać złego boga i wrócić do ojczyzny i rodziny. Jego podróż stała się symbolem wytrwałości w drodze do obranego wcześniej celu. Historia Odyseusza stał się inspiracją dla wielu późniejszych twórców. Przypomnijmy sobie chociażby słowa Leopolda Staffa z wiersza "Odys": "Każdy z nas jest Odysem, co wraca do swej Itaki". Wszyscy wędrujemy i staramy się osiągnąć zamierzony cel. Podobnie sądził także Stachura we wspomnianej już piosence.Dziewiętnasty wiek był okresem niezwykle burzliwym w polskiej historii. Wówczas to Polska na 123 lata znalazła się w niewoli państwa zaborczych i znikła z mapy Europy. Wówczas to wielu Polaków zmuszonych było wieść żywot emigrantów, wygnańców. Tułali się oni po całym świecie i próbowali w jakiś sposób znaleźć ratunek dla swojej ojczyzny. Literatura romantyczna zawiera wiele opisów takich emigracji. W przejmujący sposób uświadamia nam ona, jak bardzo wygnańcy tęsknili za swoim państwem i jak mocno chcieli do niego wrócić, choć wiedzieli, że na razie jest to niemożliwe. Opisy takich indywidualnych dramatów można odnaleźć miedzy innymi w twórczości naszych wieszczów narodowych: Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, oraz wierszach Cypriana Kamila Norwida. Przypomnijmy sobie chociażby cykl "Sonetów krymskich" Mickiewicza i najbardziej znany z nich utwór - "Stepy akermańskie". Poeta opisuje nim ogarnięty mrokiem step, który na wietrze przypomina wzburzony ocean. Zwraca uwagę na jego piękno, rozległość oraz niesłychaną ciszę. Przyroda, która z jednej strony budzi w nim zachwyt, z drugiej strony wzmaga poczucie samotności i tęsknoty. Pielgrzym odczuwa ogromną tęsknotę za swoją ojczyzną, pragnie zobaczyć rodaków. Wie, że na razie nie może do niej wrócić i jest skazany na dalsza tułaczkę. Powoli życie zaczyna tracić dla niego sens, choć jeszcze gdzieś tli się w nim nadzieja, że sytuacja szybko się zmieni. Tragizm polega na tym, że i ona powoli zaczyna zanikać. Póki co wędrówka trwa nadal. Podobne uczucia towarzyszą podmiotowi lirycznemu w wierszu Juliusza Słowackiego "Smutno mi, Boże". Powstał on podczas podróży morskiej poety, niedaleko Aleksandrii. Przebywanie z dala od ukochanych osób i znajomych miejsc wywołuje samotność i przepełnia nostalgią osobę mówiącą w utworze. Przywołuje ona pamięć o swoim kraju, który jest pogrążony w niewoli i zależny od innych narodów, oraz boi się śmierci na nieznanej ziemi, daleko od ojczyzny. Bowiem, jak sądzi, taka śmierć wcale nie oznacza końca tułaczki. Poeta pisze: "Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie, / Płynąc po świecie…". Podobnie jest w wierszu Cypriana Kamila Norwida "Moja piosnka II". Poeta celowo idealizuje w nim swoją ojczyznę i uwypukla jej zalety poprzez przywoływanie szeregu znamiennych obrazów, aby oddać wielką tęsknotę za utraconym krajem. Przedstawia swoją nostalgię oraz smutek i bezsilność wobec takiego stanu rzeczy.Pisząc o motywie wędrówki, nie sposób nie wspomnieć o jednym z najbardziej ostatnio rozsławionych, głównie przez głośną filmową adaptację, dzieł powstałych w dwudziestym wieku. Mam tutaj na myśli trzytomowego "Władcę Pierścieni" autorstwa J.R.R. Tolkiena. Powieść ta opowiada o wielkiej i niebezpiecznej wyprawie hobbita Frodo Bagginsa i jego towarzyszy do krainy Mordor w celu zniszczenia niezwykłego Pierścienia w ogniu Góry Przeznaczenia. Nie jest to łatwa podróż i to nie tylko ze względu na wielu przeciwników, którzy za wszelką cenę różnymi sposobami chcą odebrać pierścień, ale także z powodu ogromnego wpływu tego przedmiotu na psychikę osoby, która go posiada (odbierał jej wszelką chęć do życia i doprowadzał do diametralnych zmian w jej myśleniu). W końcu szczęśliwie bohaterom udało się osiągnąć zamierzony cel i doprowadzić do zniszczenia przeklętego pierścienia.Przywołane przeze mnie powyżej przykłady zaczerpnięte z literatury różnych epok potwierdzają stwierdzenie Edwarda Stachury, że "wędrówką życie jest człowieka". Większość z tych bohaterów została skazana na taki los różnymi wyrokami losu. Jednak trzeba zaznaczyć, że nie poddawali się oni i nie rezygnowali z raz obranej drogi, tylko parli naprzód bez względu na przeszkody, aby osiągnąć zamierzony cel. Wszyscy jesteśmy pielgrzymami i każdy z nas nie raz natrafił w swoim życiu na labirynty, w których trudno mu było się odnaleźć. Często wówczas popełnia się błędy, ale dzięki temu można się więcej nauczyć. Każda podróż, czy to dobrowolna czy wymuszona, niesie ze sobą nowe doświadczenia i pozwala nabyć nowe umiejętności. Trzeba nauczyć się samodzielnie podejmować decyzje i odpowiadać za nie. A wtedy dobrze zakończymy naszą wielką wędrówkę, którą jest własne życie. To nasz największy sprawdzian, który trzeba zdać pozytywnie.Możesz sobie przyciąć i  nie pisać wszystkiego a tak to Pozdrawiam :P