DAJE NAJ!!!!!!!!!
-Motyw przemiany duchowej bohatera.
Omów zagadnienie na podstawie Potopu Henryka Sienkiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.
(Bezsensowne odpowiedzi zostaną zgłoszone)
-Motyw przemiany duchowej bohatera.
Omów zagadnienie na podstawie Potopu Henryka Sienkiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.
(Bezsensowne odpowiedzi zostaną zgłoszone)
Odpowiedź:
Teza: motyw bohatera zmuszonego do zmierzenia się z wyzwaniami rzucanymi przez życie, a w konsekwencji przechodzącego zupełną przemianę duchową, odbywa się na różnych zasadach głównie dzięki pośrednictwu bliskich osób.
Odwołania: Potop, Hrabia Monte Christo, dodatkowo wrzucam Zbrodnię i karę, jakby były jakieś pytania to chętnie odpowiem
Wyjaśnienie:
Człowiek nie jest bytem stałym o jednolitych motywach i cechach, ukierunkowanych od początków jego istnienia. Ludzie przechodzą przez rozmaite etapy swojego życia, nic więc dziwnego, że jest to temat zastanawiający i jednocześnie intrygujący rozmaitych artystów i twórców, zwłaszcza tych XIX - wiecznych . Podstawą każdego tego typu tekstu jest motyw bohatera zmuszonego do zmierzenia się z wyzwaniami rzucanymi przez życie, a w konsekwencji przechodzącego zupełną przemianę duchową, która może jednak odbywać się na różnych zasadach oraz dzięki pośrednictwu innych osób.
Istnieje wiele czynników wynikiem których człowiek decyduje się zmienić oraz zakwestionować wcześniej postawione przez siebie założenia. Najczęściej jednak odbywa się to pod wpływem dramatycznych wydarzeń, które sam zapoczątkował, oraz dzięki wpływowi i wstawiennictwu innych, najczęściej ukochanych osób. Omawiany problem w doskonały sposób zaprezentowany został w powieści Henryka Sienkiewicza pt. „Potop” poprzez ukazanie postaci Andrzeja Kmicica. Kmicic początkowo charakteryzuje się bowiem porywczością, gwałtownością i niecierpliwością. Nie liczy się z prawem, to archetyp XVII-wiecznego szlachcica dbającego jedynie o własne dobro i nie liczącego się z konsekwencjami własnych działań. Jego wady nie zostają niezauważone przez Oleńkę, która otwarcie stwierdza, że nie wyjdzie za człowieka rozbójnika i zdrajcę. Dopiero po pewnym czasie, wynikiem postaw prezentowanych przez swoją ukochaną, bohater zaczyna dostrzegać swoje błędy, jednak przełomowym wydarzeniem dla bohatera okazuje się moment, gdy wynikiem swojej naiwności i łatwowierności brata się z wrogiem narodu i poprzysięga mu wierność. Ostatecznie przekonuje się o zamiarach Radziwiłłów i poznaje swoją pomyłkę. Za swoją pokutę obiera służbę ojczyźnie podczas wojny polsko-szwedzkiej. Jego znakiem przemiany wewnętrznej ma być natomiast zmiana nazwiska. Właśnie wtedy u mężczyzny uwydatniają się pozytywne cechy takie jak pokora, wierność i odwaga. Od tej pory wręcz całkowicie wyrzeka się prywaty i nie myśli o sobie, czym udowadnia, że jest w stanie poświęcić swoje życie dla wyższych wartości. Dialogi prowadzone z Oleńką, zdrada, której doświadczył uświadomiły mu niedorzeczność popełnionych wcześniej czynów, które zaważyły o całym jego życiu i przyszłości. W trakcie tych wydarzeń w psychice mężczyzny dokonała się wewnętrzna przemiana, Kmicic dojrzał moralnie, zaczął odczuwać potrzebę przyznania się do winy i odpokutowania swego czynu.
Podobny pogląd na omawiany problem przedstawił Alexandre Dumas w swoim dziele zatytułowanym „Hrabia Monte Christo”. Główny bohater — Edmund Dantes to postać, która na przestrzeni powieści przechodzi swoją przemianę wewnętrzną dwukrotnie. W więzieniu staje się on zgorzkniały, traci wiarę w świat i ludzi. Znalezienie skarbu oraz podróże po świecie, jak i poznanie kultury krajów Wschodu czynią go człowiekiem wykształconym, wszechstronnym oraz pogardliwie nastawionym do innych. Niedługo później już praktycznie w niczym nie przypomina Edmunda Dantesa, którego czytelnik dotychczas znał. Staje się zimny, wyrachowany oraz bezwzględny. Popisuje się swoim bogactwem, przyjmuje pochlebstwa innych, choć zarazem pogardza tymi, którzy mu je ofiarowują. Uważa się za nadczłowieka, niemalże anioła sprawiedliwości, istotę doskonałą, wysłannika Boga, wypełniającego Jego wolę. Dopiero rozmowa z Mercedes (dawną ukochaną) sprawia, że zmienia nastawienie do życia i staje się wobec ludzi bardziej wyrozumiały oraz szlachetny, choć nie rezygnuje przy tym z zemsty na swoich wrogach. Na podstawie historii opisanej przez Dumasa, można potwierdzić założenie, iż wewnętrzna przemiana człowieka jest wynikiem indywidualnych doświadczeń, przy czym zachodzi dopiero w momencie konfrontacji jego idei z otoczeniem.
Kwestia przemiany wewnętrznej bohatera jest motywem stosowanym w literaturze nader często. Odbywa się ona najczęściej z korzyścią dla niego - rozumie on swoje błędy i staje się lepszym człowiekiem, jednak by mogła mieć ona miejsce, jednostka potrzebuje zostać uświadomiona o swoich błędach przez innych.
Kontekst, ale z użyciem zbrodni i kary:
Omawiany problem w doskonały sposób zaprezentowany został w powieści Fiodora Dostojewskiego pt. „Zbrodnia i kara” poprzez ukazanie postaci Rodiona Romanowicza. Raskolnikow ma się bowiem za jednostkę wybitną, która posiada prawo do negowania norm moralnych. Uważa, że wybrany został do czynienia wielkich rzeczy, a te z kolei nie mogą być ograniczone zwykłą moralnością i zasadami, do których stosują się zwykli ludzie. Rodion postanowił sprawdzić czy jest zdolny do w jego mniemaniu wielkich, przełomowych czynów. Jak się okazało nie poradził sobie z ciężarem swojego dokonania. Zaczął się staczać i dziczeć jeszcze bardziej. Dopiero poznanie Soni Marmieładow spowodowało że Raskolnikow zaczął się zmieniać na lepsze, ponieważ wraz z pojawieniem się kobiety zaczął on odzyskiwać utraconą we wczesnej dorosłości tożsamość. Dialogi prowadzone z Sonią uświadomiły mu niedorzeczność popełnionej zbrodni, która zaważyła o całym jego życiu i przyszłości. W trakcie tych spotkań w psychice Raskolnikowa dokonała się wewnętrzna przemiana, Rodion dojrzał moralnie, zaczął odczuwać potrzebę przyznania się do winy i odpokutowania swego czynu.