Przenośnie zawarte w pierwszej strofie wiersza rozpoczynają bogatą metaforykę wiersza, która opiera się na porównaniu kobiety do krajobrazu.
"usypia horyzont w kąciku twych ust" - w ustach kobiety podmiot liryczny odnajduje "horyzont", czyli swoistą granicę otaczającego go świata. Nadaje ustom ogromne znaczenie, bo to, czy te usta się śmieją, czy coś mówią, czy są smutne, jest dla niego niezwykle ważne. W wierszu czytamy, że horyzont ust kobiety "usypia". Prawdopodobnie jest więc ona uśmiechnięta, szczęśliwa, co uspokaja podmiot liryczny.
"i powracają chmury i słońce/ łagodniejsze półwyspy prosić/ o miękkie nory twoich oczu/ na legowisko" - szczęście kobiety sprawia, że zmienia się krajobraz. Bohaterka liryczna wydaje się tutaj niezwykle potężna - to od niej zależy, czy na niebie pojawią się słońce i chmury. To od niej zależy los podmiotu lirycznego - czy w jego życiu pojawi się słońce, dzięki któremu może żyć. Słońce i chmury płyną jednak w stronę policzków kobiety (czyli "łagodniejszych półwyspów"). Proszą o to, aby mogły zrobić sobie legowisko w jej oczach ("miękkich norach twoich oczu").
Przenośnie zawarte w pierwszej strofie wiersza rozpoczynają bogatą metaforykę wiersza, która opiera się na porównaniu kobiety do krajobrazu.
#SPJ1