Question

Czym jest wiedza dla człowieka? Jak się ją wykorzystuje w życiu? Czy daje człowiekowi szczęście czy nie?

Notatka krótka, która odpowiada na te pytania jest potrzebna :*

Answer 1

Uwarzam ze wiedza jest dla czlowieka najwarzniejszą częścią życia , potzrebną dla rozwoju i inteligencji.Wiedze się wykorzystuje w różne sposoby na np.konkursach , w życie zazwyczaj wykożystuje się ją do zdobycie wyksztafcenia i pracy bez tego w dzisiejszych czasach to nie ma życia.Wiedza daje człowiekowi szczęście człowiek wyksztafcony jest mądry , oraz zdobywa w życiu to co jest potrzebne do życia.

 

 

Niewiem czy może być?

Answer 2

"czym jest wiedza?" zadawali już sobie starożytni Grecy [Nonaka, Takeuchi 2000, s. 40]. Po raz pierwszy pojęcie wiedzy wprowadził Platon (ok. 427-347 p.n.e), jako "uzasadnione i prawdziwe przekonanie" w Menonie, Felonie i Teajtecie. Znalazło ono później miejsce w zachodniej epistemologii. Tymczasem uczeń Platona – Arystoteles (384-322 p.n.e.) – krytycznie odniósł się do jego prac i wprowadził antagonistyczne pojęcie – empiryzm. Zwolennicy Platona uważali, że w racjonalizmie wiedza powstaje w wyniku dedukcyjnego rozumowania (a nie jak w przypadku empiryzmu – dzięki zmysłom), tylko i wyłącznie dzięki procesom umysłowym. Tak powstała wiedza jest w każdych okolicznościach prawdziwa i wolna od błędów, które mogą powstać w wyniku złudzeń zmysłowych.

Orędownikiem tego podejścia był również Rene Descartes Kartezjusz (1596-1650), gdyż matematyka stanowiła dla niego najlepszy przykład racjonalnego rozumowania opartego na aksjomatach. Tymczasem zwolennicy empiryzmu, tacy jak John Locke (1632-1704), Georg Berkeley czy David Hume, wznowili spór epistemologiczny. Twierdzili oni, że wiedzę można pozyskać w drodze rozumowania indukcyjnego powstałego w drodze doświadczenia zmysłowego. Doświadczenie takie dostarcza umysłowi idei, które dzielą się na spostrzeżenia i refleksje, gdzie drugie oznaczają postrzeganie czynności własnego umysłu [Locke 1955]. Próbę połączenia empiryzmu i racjonalizmu podjął Immanuel Kant. Twierdził on wprawdzie, że wiedza wypływa z doświadczenia, ale dodawał, że doświadczenie zmysłowe powinno być poparte logicznym rozumowaniem. Sam skłaniał się bardziej ku racjonalizmowi – zadając pytanie – jaką wiedzę może posiąść istota ludzka nie bazując na doświadczeniu zmysłowym. Do epistemologii przez kolejne lata wracali filozofowie tacy jak George Hegel czy Karol Marks, lecz nie tylko oni. Stała się ona również istotna dla ekonomistów, którzy zaczęli ją przekładać na praktykę. Alfred Marshall – jeden z twórców neoklasycznej ekonomii – dostrzegł, że "na kapitał w dużej mierze składają się wiedza i organizacja. (…) Wiedza jest naszym najsilniejszym motorem produkcji. (…) organizacja wspomaga wiedzę" [Nonaka, Takeuchi 2000, s.53]. Współcześni neoklasycy zaczęli posługiwać się informacją, która już nabrała pewnej wartości. Tymczasem przedstawiciele austriackiej szkoły ekonomii Frederich von Hayek i Joseph Schumpeter wnioskowali, iż wiedza ma charakter subiektywny i nie można jej uważać za raz ustaloną. Twierdzili oni, że zmiany w samej ekonomii uzależnione są od wiedzy różnych podmiotów, zaś rozwój zachodzi w wyniku bodźców powstałych poprzez łączenie różnych obszarów wiedzy.