W trzeciej części „Dziadów”, ograniczonej chronologicznie procesem filaretowym, autorka poszerza panoramę akcji: dzieje się ona w
Litwie i Warszawie oraz w majątku pod Lwowem iw Sankt Petersburgu. Wszystkie wydarzenia konspiracji szlachty polskiej są odzwierciedlone przez Mickiewicza z wielką historyczną dokładnością. Autor, który był więźniem klasztoru bazylianów w Wilnie, ukazuje w twórczości swoich przyjaciół, rówieśników-filaretów Domeyki, Suzina, Zany, Sobolewskiego i innych. W tej części poeta robi odważny krok w stronę teatru tajemnicy. Poprzez rytualną śmierć G. i narodziny Konrada poeta żegna się z bohaterem-romantykiem i wysuwa na pierwszy plan bohater-wojownik.
W drezdeńskich „Dziadach” cechy realizmu psychologicznego przeplatają się z lirycznymi pieśniami, studenckimi pieśniami, kolędami, wizjami, proroctwami o ofiarnym celu ojczyzny, cierpieniu za grzechy innych narodów. G.-Konrad zostaje bohaterem-teomodystą, bohaterem-buntownikiem. Najwyraźniej G.-Konrad jest reprezentowany w scenie „małej improwizacji”, w której wzywa do krwawego i bezlitosnego miejsca do walki z „czarnym krukiem” - zaprzysiężonym wrogiem Polski. „Wielka improwizacja” akcentuje motyw masakry, który autor wzmacnia pojawieniem się przebiegłego diabła, skłaniającego H.-Konrada do odrzucenia Boga. Wraz z pojawieniem się księdza Piotra toczy się walka między siłami szatana a kapłanem o duszę bohatera. W tych obrazach romantyczny mistyczno-religijny mesjanizm przeplata się z prometejską, żołądkową siłą G.-Konrada, z niszczycielską satyrą na Nowosiltseva, dusiciela wolności Polski. W ostatniej części „Dziadów”, obejmującej cykl wierszy, zostają przekazane emocje poety, które były bliskie wolnościowej poezji Puszkina.
Trzecia część „Dziadów” posiada specyficzną przestrzeń artystyczną. Odtwarza rzeczywiste zarysy dawnego klasztoru bazylianów w Wilnie, w którym znajdowało się więzienie i przez pewien czas przebywał sam poeta. Więzienie kontrastuje z prawdziwym pałacem senatora - sceną trzeciej części. Warianty przestrzeni artystycznej przeciwstawia się w myśl zasady: wysokie - niskie, a wszystkie wartości wysokie przejmuje więzienie jako miejsce uświęcone patriotycznym wątkiem męczeństwa za wolność. Przestrzeń obu typów organizowana jest przez to, co na scenie: tutaj ukazuje się surowe życie więźniów i ich skromny świąteczny posiłek, w przeciwieństwie do wystawnego balu w pałacu.
Odpowiedź:
W trzeciej części „Dziadów”, ograniczonej chronologicznie procesem filaretowym, autorka poszerza panoramę akcji: dzieje się ona w
Litwie i Warszawie oraz w majątku pod Lwowem iw Sankt Petersburgu. Wszystkie wydarzenia konspiracji szlachty polskiej są odzwierciedlone przez Mickiewicza z wielką historyczną dokładnością. Autor, który był więźniem klasztoru bazylianów w Wilnie, ukazuje w twórczości swoich przyjaciół, rówieśników-filaretów Domeyki, Suzina, Zany, Sobolewskiego i innych. W tej części poeta robi odważny krok w stronę teatru tajemnicy. Poprzez rytualną śmierć G. i narodziny Konrada poeta żegna się z bohaterem-romantykiem i wysuwa na pierwszy plan bohater-wojownik.
W drezdeńskich „Dziadach” cechy realizmu psychologicznego przeplatają się z lirycznymi pieśniami, studenckimi pieśniami, kolędami, wizjami, proroctwami o ofiarnym celu ojczyzny, cierpieniu za grzechy innych narodów. G.-Konrad zostaje bohaterem-teomodystą, bohaterem-buntownikiem. Najwyraźniej G.-Konrad jest reprezentowany w scenie „małej improwizacji”, w której wzywa do krwawego i bezlitosnego miejsca do walki z „czarnym krukiem” - zaprzysiężonym wrogiem Polski. „Wielka improwizacja” akcentuje motyw masakry, który autor wzmacnia pojawieniem się przebiegłego diabła, skłaniającego H.-Konrada do odrzucenia Boga. Wraz z pojawieniem się księdza Piotra toczy się walka między siłami szatana a kapłanem o duszę bohatera. W tych obrazach romantyczny mistyczno-religijny mesjanizm przeplata się z prometejską, żołądkową siłą G.-Konrada, z niszczycielską satyrą na Nowosiltseva, dusiciela wolności Polski. W ostatniej części „Dziadów”, obejmującej cykl wierszy, zostają przekazane emocje poety, które były bliskie wolnościowej poezji Puszkina.
Trzecia część „Dziadów” posiada specyficzną przestrzeń artystyczną. Odtwarza rzeczywiste zarysy dawnego klasztoru bazylianów w Wilnie, w którym znajdowało się więzienie i przez pewien czas przebywał sam poeta. Więzienie kontrastuje z prawdziwym pałacem senatora - sceną trzeciej części. Warianty przestrzeni artystycznej przeciwstawia się w myśl zasady: wysokie - niskie, a wszystkie wartości wysokie przejmuje więzienie jako miejsce uświęcone patriotycznym wątkiem męczeństwa za wolność. Przestrzeń obu typów organizowana jest przez to, co na scenie: tutaj ukazuje się surowe życie więźniów i ich skromny świąteczny posiłek, w przeciwieństwie do wystawnego balu w pałacu.