- rymy żeńskie - posługujące się akcentem paroksytonicznym (na przedostatnią sylabę), np. moda – uroda. Występują w wierszu sylabicznym.
- rymy męskie - posługujące się akcentem oksytonicznym (na ostatnią sylabę), np. dłoń – skroń. Występują w wierszu sylabotonicznym.
- rymy daktyliczne - posługujące się akcentem proparoksytonicznym (na trzecią sylabę od końca), np. zakochać - rozszlochać.
Inne rymy:
- rymy dokładne - np. wodzie – lodzie, boju – pokoju.
- rymy niedokładne - asonans, rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. woda - droga - konsonans, rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. warg - dróg.
- rymy gramatyczne - utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. czasowniki: chodzimy – rodzimy; rzeczowniki: gromady - osady.
- rymy niegramatyczne - utworzone z wyrazów z różnych kategorii gramatycznych lub z wyrazów, które różnią się formą gramatyczną, np. ginę – przyczynę.
- rymy bogate - obejmują kilka głosek, np. męczeństwo – społeczeństwo.
- rymy składane - np. bab ryk – fabryk, panie – na nie.
- rymy banalne - tzw. rymy częstochowskie, np. kocham - szlocham, blizna - ojczyzna.
- rymy wyszukane - niezwykły dobór wyrazów, np. farby - znał by, trytonów - pantalonów.
Monorym - identyczny rym występujący we wszystkich wersach wiersza.
Pantorym - utwór wierszowy lub jego fragment, w którym wszystkie lub prawie wszystkie wyrazy rymują się z innymi.
W zależności od umiejscowienia:
- rymy końcowe - występujące na końcu wersu.
- rymy wewnętrzne - występujące w środku wersu.
- rymy inicjalne - występujące na początku wersu (bardzo rzadkie).
Układ rymów
- końcowe - w zakończeniu wersu; - wewnętrzne - wewnątrz wersu; - parzyste - dwa kolejne wersy mają ten sam rym (aabb); - przeplatane (krzyżowe) - rymy występują naprzemiennie (ab, ab); - okalające - identyczne rymy na początku i końcu zwrotki.
Wiersz pozbawiony rymów nazywa się wierszem białym.
W zależności od akcentu:
- rymy żeńskie
- posługujące się akcentem paroksytonicznym (na przedostatnią sylabę), np. moda – uroda. Występują w wierszu sylabicznym.
- rymy męskie
- posługujące się akcentem oksytonicznym (na ostatnią sylabę), np. dłoń – skroń. Występują w wierszu sylabotonicznym.
- rymy daktyliczne
- posługujące się akcentem proparoksytonicznym (na trzecią sylabę od końca), np. zakochać - rozszlochać.
Inne rymy:
- rymy dokładne
- np. wodzie – lodzie, boju – pokoju.
- rymy niedokładne
- asonans, rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. woda - droga
- konsonans, rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. warg - dróg.
- rymy gramatyczne
- utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. czasowniki: chodzimy – rodzimy; rzeczowniki: gromady - osady.
- rymy niegramatyczne
- utworzone z wyrazów z różnych kategorii gramatycznych lub z wyrazów, które różnią się formą gramatyczną, np. ginę – przyczynę.
- rymy bogate
- obejmują kilka głosek, np. męczeństwo – społeczeństwo.
- rymy składane
- np. bab ryk – fabryk, panie – na nie.
- rymy banalne
- tzw. rymy częstochowskie, np. kocham - szlocham, blizna - ojczyzna.
- rymy wyszukane
- niezwykły dobór wyrazów, np. farby - znał by, trytonów - pantalonów.
Monorym
- identyczny rym występujący we wszystkich wersach wiersza.
Pantorym
- utwór wierszowy lub jego fragment, w którym wszystkie lub prawie wszystkie wyrazy rymują się z innymi.
W zależności od umiejscowienia:
- rymy końcowe
- występujące na końcu wersu.
- rymy wewnętrzne
- występujące w środku wersu.
- rymy inicjalne
- występujące na początku wersu (bardzo rzadkie).
Układ rymów
- końcowe - w zakończeniu wersu;
- wewnętrzne - wewnątrz wersu;
- parzyste - dwa kolejne wersy mają ten sam rym (aabb);
- przeplatane (krzyżowe) - rymy występują naprzemiennie (ab, ab);
- okalające - identyczne rymy na początku i końcu zwrotki.
Wiersz pozbawiony rymów nazywa się wierszem białym .
Rym to jednakowe, lub podobne zakończenia wyrazów ( np. chyBA, ryBA )
Rodzaje rymów :
- męskie
- żeńskie
- dokładne
- niedokładne
- krzyżowe
To są najbardziej znane rodzaje rymów.