Poezja dworska jest to nurt, który (jak sama nazwa wskazuje) rozwijał się na dworach magnaterii i dworze królewskim. Artyści tej poezji czerpali motywy ze wzorców europejskich. Głównym wzorcem a dokładniej stylem poezji był marinizm. Marinizm jest to styl poezji charakteryzujący się efektywna formą, nadużywaniem metafor oraz różnorodnych chwytów stylistycznych jak: Antyteza, Oksymoron, Paradoks i hiperbola. Krócej mówiąc poezja dworska miała wywołać efekt "Wow" na czytelniku. Autorzy tej poezji zazwyczaj kończyli utwór zaskakującą puentą. Głównym przedstawicielem poezji dworskiej w polskiej literaturze barokowej był Jan Andrzej Morsztyn. Jego słynne utwory w tym nurcie to np. "Do Trupa" lub "Cuda Miłości"
Poezja dworska jest to nurt, który (jak sama nazwa wskazuje) rozwijał się na dworach magnaterii i dworze królewskim. Artyści tej poezji czerpali motywy ze wzorców europejskich. Głównym wzorcem a dokładniej stylem poezji był marinizm. Marinizm jest to styl poezji charakteryzujący się efektywna formą, nadużywaniem metafor oraz różnorodnych chwytów stylistycznych jak: Antyteza, Oksymoron, Paradoks i hiperbola. Krócej mówiąc poezja dworska miała wywołać efekt "Wow" na czytelniku. Autorzy tej poezji zazwyczaj kończyli utwór zaskakującą puentą. Głównym przedstawicielem poezji dworskiej w polskiej literaturze barokowej był Jan Andrzej Morsztyn. Jego słynne utwory w tym nurcie to np. "Do Trupa" lub "Cuda Miłości"